FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

7.

‘Dat is de laatste. Hebben jullie alles?’ Ik tel mijn tassen en knik. De tour is voorbij en Tom en ik zijn eindelijk weer thuis.
‘Ja, dat is het. Bedankt.’
‘Oké, geniet van jullie vrije tijd jongens!’ David en de crew stappen weer op de bus en ik staar verdwaasd naar de rode achterlichten tot ze om de hoek verdwijnen. Het was niet bepaald de beste tour van mijn carrière, dus waarom voel ik me zo triest nu hij voorbij is?
‘Kom je nog?’ Tom geeft me een duw, maar zacht. Sinds we hem met veel moeite duidelijk hebben gemaakt dat Georg en ik niks meer met elkaar hebben, doet hij weer een beetje normaler tegen mij. Maar hij heeft het nog steeds moeilijk om lange tijd met mij in één ruimte te zijn.
Het kost ons uiteindelijk drie keer heen en weer lopen om al onze tassen ons appartement in te slepen, en bijna een uur om ze allemaal leeg te maken en alle spullen min of meer op de juiste plek te krijgen. De wasmand puilt letterlijk uit en mijn schone kleren liggen in slordige hoopjes op mijn bed, naast mijn laptop, mijn gsm, mij iPod en een hoop in elkaar verwarde opladers.
Met mijn toilettas in mijn armen zoek ik mijn weg naar de badkamer en bots om de hoek frontaal tegen mijn broer op. Die heeft zijn hoofd er ook niet helemaal bij blijkbaar.
‘Oh eh… weet jij waar het telefoonboek ligt?’ vraagt hij verstrooid. Ik kijk hem fronsend aan.
‘Je houdt het in je hand.’ Hij kijkt omlaag en komt tot de conclusie dat ik gelijk heb.
‘Oh ja... Dus eh… Zin in pizza?’
‘Lekker. Kies jij maar,’ mompel ik lusteloos. Ik ben verslaafd aan junkfood, en toch weet ik zeker dat ik weer geen hap door mijn keel zal krijgen. Ik verlies mijn eetlust steeds meer en ik slaap rotslecht de laatste tijd, ik weet dat je het aan me kan zien. In de badkamer plaats ik mijn toilettas op de wastafel en kijk in de spiegel. Te bleek, te mager, met een opgejaagde blik in mijn ogen. Donkere wallen met de dikte van de Chinese muur. Lusteloos, koud, en ik kan nergens mijn aandacht bijhouden. Ik trek mij shirt uit en vermijd de aanblik van mijn smalle schouders en duidelijk afgetekende ribben. Ik zie er gewoon ongezond uit! Liefdesverdriet is een ziekte, ik zie eruit alsof ik aids heb of zo.
Ik spuit deodorant op en ruik aan mijn shirt. Ieuw. Vers shirt, snel. Met het verfrommelde kledingstuk in mijn handen loop ik terug naar mijn kamer en ga door de stapel schone kleren. Een oud Green Day shirt, waarom ook niet. Geen zin om verder te zoeken en ik trek het over mijn hoofd.
‘Bill?’ Met een ruk haal ik de hals over mijn hoofd en kijk verschrikt om naar de deuropening en naar Tom. Scheisse, die jongen moet echt eens leren kloppen voor hij ergens binnengaat. Ik besef nu hoe stom ik eruit zie met dat shirt half opgeschort en trek het bliksemsnel omlaag tot over mijn broeksriem.
‘Pizza is er en ze spelen Red Dawn op tv. Kom je?’ Ik knik en forceer een glimlach op mijn lippen, loop achter hem aan naar de woonkamer.

Hij zit te dichtbij, ik kan hem horen ademen. Zijn knie leunt tegen de mijne en dat stuk van mijn been staat zo ongeveer in de fik. Ik durf bijna niet te bewegen want ergens geeft de aanraking me zoveel troost en ik ben bang dat hij gaat verzitten als ik me nu verroer.
Ik kijk dwars doorheen de film, hoe geweldig ik hem ook vind, en focus al mijn energie op het terugdringen van al mijn geschifte verlangens, met in de top drie Tom zoenen, keihard schreeuwen en van het balkon springen. Maar vooral doe ik mijn best om de tranen binnen te houden achter mijn laatste flintertje zelfrespect.
Plots voel ik hem bewegen, hij buigt naar me toe! Ik verstar en doe mijn uiterste best om naar het scherm te blijven staren als zijn hand steeds dichterbij komt en...
Een stuk pizza van het bord op mijn schoot neemt.
‘Zonde om die koud te laten worden. Wat is het toch met jou? Alweer geen honger?’ Ik antwoord niet, neem alleen met trillende handen het bord van mijn schoot en plaats het op de salontafel.
‘Ik voel me eerlijk gezegd niet zo lekker,’ fluister ik, ‘ik denk dat ik eens vroeg ga slapen.’ Tom bekijkt me bezorgd en knikt dan.
‘Je ziet er inderdaad niet zo fris uit. Oké, ik blijf nog even kijken en maak de rest van jouw pizza op. Zie je morgen wel.’ Hij keert zich weer naar het scherm en neemt mijn bord bij zich. Ik staar even naar zijn achterhoofd, de zachte dreads die over de hoofdsteun van de zetel dansen en zijn nek strelen. Hoe graag wil ik mijn gezicht daarin begraven en eindelijk helemaal uithuilen? In plaats daarvan draai ik me om, loop naar mijn slaapkamer en kruip in mijn bed. Zodra ik mijn kussen ruik, val ik in slaap.

Het is laat wanneer de deur van de slaapkamer heel zachtjes opendraait. Een lange lichtvlek valt naar binnen op het bed waarin een jongen met lang zwart haar ligt te woelen. Hij droomt onrustig en houdt een kussen tegen zich aan geklemd.
In de deuropening staat het silhouet van een tweede jongen met dreadlocks en ruime kleren en exact dezelfde gelaatstrekken als de eerste. In zijn hand houdt hij een halfleeg bierblikje. Pas wanneer hij snuift, wordt het duidelijk dat hij huilt.
Met zijn vrije hand wrijft hij door zijn ogen, werpt een laatste blik op de jongen in het bed, en sluit vervolgens de deur zo zacht als hij kan. De kamer wordt weer donker. De jongen in het bed blijft woelen, draait zich op zijn andere zij en opent zijn mond.
‘Tom...’

Reacties: