FanFic.nl

Crucial Moments

Helena Ravenklauw

Helana Ravenklauw doolde door de gangen van het kersverse Zweinstein zoals ze later na haar dood nog zo vele eeuwen zou doen. Het was avond en de ondergaande zon kleurde de hemel buiten het kasteel in felle tinten rood en purper. Helena tilde haar gewaad op terwijl ze een van de vele magische trappen opging. Ze liep rond, doelloos zonder enig idee van plaats en tijd. Haar hele leven was een puinhoop en ze wist niet wat ze moest doen om haar leven ook maar een sprenkeltje zin te geven.

Het was geen pretje om dag in dag uit met je moeder door te brengen en al helemaal niet als je alles moest delen. Als klein meisje had Helena haar moeder bewonderd. Ze had haar moeders wijsheid en toverkunst aanbeden en gewenst dat ze ooit zo nobel en intelligent zou zijn als haar. Alles had ze gedaan om haar moeders goedkeuring te kunnen wegdragen, maar het was tevergeefs geweest. Rowena Ravenklauw was erg streng op de voortgang van haar dochters magische studies en leek vooral aandacht te hebben voor diens mislukkingen. Toen Helena zeventien werd had ze zich nog meer verdiept in de magische kunsten en niet veel later was ze ook beginnen doceren aan Zweinsteins Hogeschool voor Hekserijen en Hocus-Pocus net zoals alle andere telgen van de oprichters. Ze had bezweringslessen gegeven aan de tweedejaars, astrologie aan de derde- en vierdejaars en bijlessen aan iedereen die er nood aan had. Bovendien had ze zich ingezet om allerlei geschriften te bemachtigen voor de persoonlijke bibliotheek van Zweinstein. De overige stichters en docenten van Zweinstein waren uiterst tevreden over haar prestaties, in tegenstelling tot Rowena die uiterst zuinig was met complimentjes. Toen Helena een uiterst waardevol document had ontdekt en meegenomen naar Zweinstein was Rowena’s enige reactie geweest dat de opslagplaats van de telescopen dringend gestoft moest worden en dat er dringend eenhoorns nodig waren voor de lessen Fabeldierleer.
Uitgeput knipperde Helena met haar ogen. Ze had de afgelopen uren onophoudelijk geweend en haar oogleden en wimpers voelden plakkerig aan. Door haar getob had ze niet gemerkt waar haar voeten haar naartoe hadden gevoerd en nu besefte ze dat ze in de gang van haar moeder stond. De gewelven waren hier sierlijker gebogen dan in de rest van haar kasteel. De cederhouten deuren bevatte koperen kloppers en bijpassende spreuken of weetjes die zich aanpasten naar de stand van de planeten. Helena slikte en twijfelde tussen blijven of wegsluipen, maar ze koos voor het eerste. Voorzichtig stapte ze naar het einde van de gang, daar bevond zich de grootste en kunstzinnigste deur, de klopper had de vorm van een adelaar. Ze klopte één keer, maar het bleef stil aan de andere kant van de deur. Helena nam haar toverstok beet.
‘Alhomora,’ fluisterde ze.
De deur gleed open en verschafte haar toegang tot de kamer van haar moeder Rowena Ravenklauw. Rowena had voor haar vertrekken een bijtorentje gekozen nabij de astronomietoren. Haar kamer was perfect rond, met een paar prachtige ramen die uitkeken over het gloeiende schoolterrein. De muren waren donkerblauw geschilderd en de meubels waren bronskleurig. Het plafond stelde de sterrenhemel voor waar alle planeten en sterren waarheidsgetrouw op verschenen. Een magnifiek hemelbed domineerde de kamer, twee met koper beslagen kisten stonden aan weerszijden van de deur, in de ene bewaarde haar moeder haar gewaden en jurken, in de andere zaten al haar literaire werken. Op haar bureau die in het midden van de kamer stond had haar moeder diverse voorwerpen uitgestald: verschillende ganzenveren, een stuk perkament, een hersenpan, de taken van de laatstejaars Astronomie en een glimmende tiara op een satijnen kussentje… Helena staarde een tijdje gehypnotiseerd naar het voorwerp. Het was de trots van haar moeder en verschafte haar ongekende wijsheid. Helena slikte terwijl ze de gegraveerde woorden voor de zoveelste keren las: “Wijsheid zonder grens, is ieders liefste wens.”Ze sloot haar ogen en wenste dat ze zo wijs was als haar moeder en haar favoriete leerlingen, want in ieder jaar had haar moeder enkele lieverdjes, niet alleen die van haar eigen afdeling, maar ook enkelen in de andere afdelingen… Maar hoezeer Helena haar best had gedaan, ze was nooit één van haar moeders favorieten geweest. Als haar moeder haar dochters vermogen had moeten analyseren had ze vast “matig” of “bedroevend” gemompeld.

Helena opende haar ogen en keek opnieuw naar de diadeem die het bureau van haar moeder sierde. De tiara was gemaakt uit bronzen krullen en slingers, op de top sierden enkele saffieren trots het geheel, maar het waren niet de edelstenen die de waarde van het juweel bepaalden, maar de magische eigenschappen ervan. Wie het sieraad droeg, werd enorme wijsheden verschaft. Rowena had het geërfd van een of andere woestijnheks nadat ze een uitzonderlijk moeilijke queeste had opgelost. Rowena Ravenklauw was trots op haar diadeem en pochte er vaak over bij de overige stichters van Zweinstein. Ze droeg hem dan ook regelmatig bij vieringen en speciale gelegenheden. Helena beet vertwijfeld op haar lip. Iedereen had zo’n hoge dunk van haar moeder en vele heksen en tovenaars schreven haar moeder regelmatig om raad.

Helena hoopte vurig om ooit zo wijs te zijn als haar moeder… Om haar prestaties ooit te kunnen evenaren, of om er nog maar in de buurt van te kunnen komen… Het was haar moeder die met het idee op de proppen kwam om een plek te wijden aan magisch onderwijs. Het was haar moeder die de magische trappen had uitgevonden, die de vele dreuzelafstotende spreuken rond het terrein had opgetrokken en die het plafond van de Grote Zaal zodanig had behekst dat het, het patroon van de lucht aannam. Het was haar moeder die de grondbeginsels van de bibliotheek had gelegd en die het grootste gedeelte van de vakken op zich nam. Een traan bengelde over Helena’s wang. Wat of wie was zijzelf? De dochter van… altijd de dochter van… De verantwoordelijke van de astronomietoren die moest maken dat de telescopen ordentelijk waren opgeborgen en de bibliotheek om de zoveel tijd moest voorzien van nieuwe naslagwerken...

Voorzichtig stak Helena een hand uit naar de diadeem, die voelde uitzonderlijk koel aan alsof het aanvoelde wat Helena van plan was. Liefkozend streelde Helena het haarjuweel en vervolgens zette ze het op.
Ze nam haar toverstok. ‘Mirrorius,’ mompelde ze en er verscheen een zwevende spiegel vlak voor haar gezicht.
Het eerste wat haar opviel was dat ze uitzonderlijk goed op haar moeder leek. Ze had hetzelfde scherpe, maar bloedmooie gezicht met lange, golvende haren. Alleen waren Rowena’s haren donkerbruin en die van Helena slechts hazelnootkleurig. Helena had haar haarkleur geërfd van de mysterieuze jongeman die haar moeder jaren geleden tijdens de bouw van Zweinstein had ontmoet en die vervolgens was verdwenen na een onstuimige nacht vol poëzie en uitzonderlijke staaltjes magie… Helena zuchtte: het had jaren geduurd eer ze achter de waarheid was gekomen en haar moeder had haar opsporingswerk niet in dank afgenomen. Zeker niet toen bleek dat Helena haar vader had gezocht en ontmoet in het zuiden van het land. Heleno was een bekende en getalenteerde tovenaar die had meegeholpen met het stichten van een Franse tovenaarschool en vermoedelijk had hij Rowena enkel maar gebruikt om bepaalde eigenschappen van Zweinstein te verwerken in zijn eigen school. Het kind dat voortkwam uit zijn misleidingen was voor beiden dus een ongewenste neveneffect geweest. Nog meer tranen liepen over Helena’s wangen. Ze was niet gewenst geweest, toen niet en nu ook niet. Nooit niet.

Maar toen kreeg ze een idee, een gedachte, een indigestie. Ze moest niet langer op Zweinstein blijven wou ze ooit iets betekenen… Hier was ze de dochter van Rowena Ravenklauw, een ongewenst kind dat voort was gekomen uit een van haar moeders grootste fouten. Hier was ze de dochter van een van de meest getalenteerde heksen ooit, de kans dat zijzelf het ooit nog maar tot afdelingshoofd of bibliothecaris zou schoppen waren miniem. Er zat slechts één ding op: maken dat ze wegkwam. Zij, Helena Ravenklauw moest vertrekken en haar eigen plek vinden waar ze kon groeien en gaan uitblinken in haar eigen kwaliteiten en talenten. Pas wanneer ze erin slaagde om de ketenen van het verleden en van haar moeder van zich af te schudden zou ze in staat zijn om vrij te zijn en tevreden te zijn over haar daden. Helena glimlachte, waarom was ze niet eerder op het idee gekomen?
Even later schreef ze een briefje dat ze op het kussentje van de tiara legde, de tiara zelf stak ze onder hevig protest van haar geweten in haar binnenzak.

Liefste moeder

Bij deze weet ik dat ik uw uiterst veel verdriet doe, maar ik ga niet weerkeren vooraleer ik de ultieme wijsheid heb ontdekt. Ik smeek u om mij vooral niet achterna te gaan.

Hopende op uw vergiffenis

Uw dochter
Helena

Reacties: