FanFic.nl

Schrijfwedstrijd.

Opdracht 3. Finally Happy.

Ze liep richting huis na opnieuw een lange dag op school. Ze telde haar stappen, dit deed ze altijd. Vanaf school naar huis waren het in totaal ongeveer 200, als ze goed telde en normaal liep. Soms kwam ze uit op 50 meer of 50 minder, als ze rende bijvoorbeeld. Ze rende vaak naar huis. Op die dagen kon ze het op school geen seconde langer meer uithouden, of ze zaten weer achter haar aan.
Maar vandaag rende ze niet. Vandaag waren het precies 200 stappen, inclusief de stappen die ze nam van de straat naar de voordeur. Ze hief haar hoofd pas toen ze voor de deur stond en maakte hem open met de sleutel die ze al vanaf haar achtste gebruiken. Want toen vonden haar ouders haar wel oud genoeg om haar alleen thuis te laten.
Haar ouders waren altijd aan het werk, alleen 's avonds laat niet. Maar meestal lag ze dan al op bed.
Ze stapte de hal in en sloot de deur weer achter haar. Ze nam de moeite niet om hem op slot te doen, niemand zou proberen het huis binnen te komen, en als ze dat toch deden zouden ze niet veel aantreffen.
Ze deed haar schoenen en jas uit, gooide haar tas op de trap en riep richting de keuken. Het was stil in huis. Zoals altijd eigenlijk, maar dit was een onaangename stilte. Ze wist zeker, dat als er zich andere mensen in het huis bevonden, die zich enorm oncomfortabel voelden.
Maar die waren er niet. Het was alleen zij, alleen zij en de stem. Die was er altijd.
Ze pakte een glas en vulde deze met water, dat ze daarna zorgvuldig opdronk. In stilte, terwijl ze naar de stem luisterde.
Het vertelde haar altijd alles, daarom was hij ook zo belangrijk voor haar. Het vertelde haar wat anderen echt van haar dachten en het vertelde of ze logen als er iets tegen haar gezegd werd. Het gaf haar goede raad, altijd. Als ze een vraag had, kon het hem altijd beantwoorden.
Ze had geen vragen voor de stem vandaag. Nee, deze keer vertelde het haar precies wat ze moest doen zonder dat het zou mislukken. Het zou niet mislukken, ze wist het.
Nadat ze het glas had leeg gedronken liep ze terug naar de hal, waar ze haar tas oppakte en vervolgens naar boven liep. Ook daar was dezelfde stilte.
De deur van haar kamer was versierd met een aantal tekeningen van toen ze nog klein was en haar naam stond er, in grote blokletters. Diana.
Ze opende de deur en liep haar kamer binnen. Deze was enorm simpel. De muren waren lila, er stond een bureau die niet meer bevatte dan een computer en een pennenbakje en er stond een bed. Haar klerenkast was ingebouwd en meer had ze niet nodig. Veel spullen had ze toch niet.
Ze gooide haar tas ergens in een hoekje en liep de kamer vrijwel direct weer uit. Ze moest naar haar moeders kamer, want daar lag het.
Haar moeder had al heel haar leven een moeite met slapen. Niemand wist waardoor het kwam, maar door de pillen die ze kreeg sliep ze net zo goed als ieder ander. Ze bewaarde ze altijd in de onderste la van het nachtkastje aan de linkerkant. Vroeger hield ze het altijd onder slot en grendel, zodat Diana het niet kon pakken. Maar daar was ze ook mee gestopt zodra Diana beter wist.
Ze liep de kamer langzaam binnen. Ze kwam er niet vaak, ze had er nooit wat te zoeken. Daarnaast was ze altijd bang dat haar ouders erachter kwamen. Dan zou ze moeten uitleggen wat ze er deed en werden ze weer boos op haar, dat vermeed ze liever.
Nu zouden ze niet naar haar kunnen schreeuwen, ze zouden niet boos kunnen worden. Alleen op elkaar. Maar waarom zouden ze ruzie maken om haar?
Het duurde een tijdje voor ze bij het nachtkastje was, ze trok de onderste la open en pakte het potje. Er zaten er genoeg in. Veel te veel eigenlijk. Ze wist dat als ze teveel nam dat het zou moeten voldoen. Maar hoeveel was teveel? Hoeveel zou ze moeten slikken voordat het eindelijk begon te werken?
Ze begon meer en meer te twijfelen aan haar briljante plan. Maar de stem bleef haar pushen. Ze moest, ze had geen keus meer. De keuze was gemaakt.
Ze haastte zich uit de kamer – trok de deur achter zich dicht – en liep haar kamer weer binnen.
Het was gelukt. Ze had het gedaan. De eerste stap was gezet. Adrenaline stroomde door haar lichaam, haar hart bonkte zwaar in haar borstkas. Ze had ze gewoon. De pillen.
Maar toch zei iets in haar hoofd dat het geen goed idee was. Dat ze ze gewoon weer terug moest leggen en door moest gaan met het leven. Die haar vertelde dat elk bericht op Twitter of Tumblr echt was. Het zou beter worden, als ze maar sterk bleef.
Tranen prikten achter haar ogen en vonden een weg naar buiten. Maar ze kon niet langer sterk blijven. Ze was niet sterk, ze was altijd al zwak geweest.
Snikkend liep ze naar haar radio, en drukte op het play knopje. Een vrolijk deuntje vulde de kamer. Ze ging in kleermakerszit op het bed zitten en staarde naar het potje. Voor de laatste keer luisterde ze naar de heerlijke muziek. Haar favoriete muziek, gezongen door haar favoriete band. Gezongen door haar jongens.
Ze stopte met huilen, snikte alleen nog na en zuchtte eens diep.
“Het spijt me.” fluisterde ze. “Ik weet dat jullie van me houden. En ik hou ook heel veel van jullie. Ik ben zo trots op wat jullie gepresteerd hebben. Ik ben zo trots op alle herinneringen die ik met jullie heb.” zei lachte even door haar tranen heen. “Maar het eindigt hier. Dit is mijn afscheid. En zelfs als ik dood ben zal ik van jullie houden. Ik zal nog net zo tegen jullie opkijken als eerst. Want zonder jullie was ik hier misschien niet eens meer geweest. Misschien had ik het dan al veel eerder opgegeven.” Ze was heel even stil. Zelfs de stem zei niks. Alleen de muziek. De stem gaf haar de gelegenheid om afscheid te nemen. Maar het zou terugkomen zodra ze ging twijfelen. Ze deed het niet meer, geen twijfel meer. Het moest.
“Jullie waren er voor me wanneer niemand anders er was. En ik kan jullie daar niet goed genoeg voor bedanken. Maar ik kan het niet meer. Echt niet. Het spijt me zo erg.” ze begon weer te huilen.
Ze draaide het dopje van het potje en schudde wat pilletjes op haar hand. Het waren er ongeveer 20, misschien iets meer, misschien iets minder.
Langzaam bracht ze haar hand naar haar mond. Ze zuchtte diep, vertelde zichzelf nog een laatste keer dat er geen weg terug was, dat het niet kon. Ze liet ze allemaal in haar mond glijden, en slikte ze door. Met moeite, maar ze slikte.
“Dank je.” mompelde ze nog een keer. Ze kroop onder de dekens. “Dank je voor alles.” fluisterde ze. En dat waren haar laatste woorden, voordat ze haar ogen sloot en ze in een diepe oneindige slaap viel.
Eindelijk was ze gelukkig.

Reacties: