FanFic.nl

The end - Louis/Larry

Memories

Ik zet mijn mobiel uit als het vliegtuig bijna gaat opstijgen. Ik pak pen en papier en ben van plan mijn speech te schrijven voor op Harry's begrafenis. De vlucht duurt iets van 8 uur, dus ik heb genoeg tijd.
Niall zit naast me en kijkt me vragend aan. "Ik ga werken aan de speech.. Voor Harry." Als ik zijn naam zeg, slikt Niall en hij kijkt getreurd. Ik weet niet wat ik moet zeggen om hem iets op te vrolijken, dus ik draai mijn hoofd weg en ik kijk uit het raampje.
Waar moet ik beginnen? Harry was van binnen net zo groot als de ruimte. Ik kende zijn hele verhaal, maar moest ik wel alles vertellen? En waar moest ik dan over vertellen? Ik kon iets vertellen over One Direction of over hoe we elkaar leerden kennen. Of over onze vriendschap. Die was speciaal, heel speciaal. We waren geen eens vrienden meer. Nee, geen vrienden. We waren familie met zijn vijven, we waren broers. Van dat soort broers waar je niet boos op kán zijn.
Vrienden en familie, dat is meestal ook een deel van jezelf. Harry was een deel van mij, ik was nooit compleet als Harry niet in mijn buurt was. Maar nu is hij nooit meer in mijn buurt. Betekent dat.. Dat ik nooit meer compleet ben? Ja, dat betekent het. Hoe vul ik die leegte? Is dit überhaupt wel te vullen? Ik denk het niet. Harry was anders. Ook anders dan de rest van One Direction.
Niall is in slaap gevallen en ik kijk naar hem. Ik ben blij dat ik hem heb, die lieve jongen. Maar toch voelt het ook als ik naar Niall kijk, niet helemaal compleet. Alsof er ook bij Niall iets mist of iets niet klopt.
Misschien is dat wel goed, wat ik net dacht. Ik besluit dat ik vanuit mijn hart moet schrijven, want dat is het beste. Mijn pen schraapt langzaam over het papier.
Ik verdwijn in de wereld van papier en inkt. Als Niall me aantikt om te vragen of ik iets wil drinken, reageer ik niet eens. Nadat hij in mijn neus knijpt, heb ik pas door dat hij iets aan me vroeg. “Wat?” vraag ik alsof ik dronken ben. “Wil je iets te drinken, Louis? Of iets te eten? Je bent al zolang aan het schrijven, maar je hebt nog niks gedronken of gegeten. Eet wat Louis, dat doet je goed.” “Ik wil wel een cola, maar ik heb niet zo’n trek.” Niall zucht, “eet nou maar wat. Ik beloof het je, het doet je goed.” “Maar…” Niall kijkt me met een bijna strenge blik aan. “Goed dan, een broodje. Verras me maar, meneer Eetspecialist.” Hij zucht wanneer hij opstaat om iets te eten te pakken.
Als Niall langs de laatste stoel loopt en ik hem starend nakijk, zie ik plots iemand achter hem staan. Het krullende haar, de grote handen en de tattoo’s herken ik uit duizenden. Nee uit miljoenen, of miljarden. Harry.
Voordat ik het door heb, schreeuw ik naar hem. “Rot op! Rot op rot op rot op! Ga weg, Harry! Ga weg!” Liam en Zayn kijken me geschrokken aan en Niall komt na het geschreeuw snel terug gerend. Ze komen alle 3 bij me zitten en ze praten tegen me. Ik heb geen idee wat ze zeggen, ik kan het niet horen. Ik kan alleen maar kijken naar Harry die daar staat en naar me kijkt. Hij kijkt chagrijnig. Nee, het is meer boos. Ik vraag me af of hij boos op mij is. Ik wil het hem vragen. Ik sta op en de jongens kijken me raar aan. Ik hoor gefluister achter me als ik wegloop van ze. Het maakt me op dit moment niet uit wat ze over me zeggen, ik wil naar Harry.
Als ik bijna bij hem ben, draait hij zich om en hij loopt naar de deur van het vliegtuig. Als hij om het hoekje verdwijnt en ik hem achter na ga, zie ik hem niet meer staan. Hij is weg. Is hij uit het vliegtuig gesprongen? Nee, dat kan niet. Harry zou zoiets nooit doen. Is hij naar de wc’s gegaan of is hij naar de piloot toe gegaan. Ik kijk om me heen, maar zie geen spoor van Harry. Ik schrik als iemand zijn hand op mijn schouder legt. “Harry?!” roep ik. “Rustig, Louis. Ik ben het, Liam.” Ik draai me om en kijk in de ogen van Liam. Hij kijkt bezorgd, maar ook verdrietig. “Wat was je aan het doen Louis…?” Het klinkt alsof hij zelf niet zeker wist of hij die vraag wel moest stellen. “Harry…” is het enige wat ik uit mijn mond krijg voordat ik in tranen uitbarst. “Komt hij ooit nog terug, Liam? Nee he? Nee…” Liam geeft me een knuffel en zegt niks. Hij speelt met mijn haar in de hoop me te kalmeren, maar het werkt averechts. Harry speelde altijd met mijn haar en ik met dat van hem. Ik word kwaad op Liam. Hoe durft hij hetzelfde te doen als Harry?! “Klootzak! Blijf van me af!” Liam kijkt me geschokt aan. “Wat..? Waarom?” “Je weet heus wel dat Harry dat altijd deed! Hoe durf je hem na te doen! Alleen Harry mag dat! Blijf van me af! En rot toch op! Waar bemoei je je eigenlijk mee? Ga toch weg, Liam!” Liam begint te huilen en dan besef ik pas wat ik net zei. Ik schaam me, ik ben boos op mezelf. Stomme sukkel dat je bent. “Sorry Liam.. Ik ben van streek. Het spijt me, ik bedoelde helemaal niet.. Ik wilde.. Ik… Ik mis hem, Liam.” Liam kijkt me niet aan. Hij draait zich om en zegt: “We missen hem allemaal Louis, wij allemaal!”
Na mijn uitbarsting, heb ik de rest van de vlucht alleen gezeten. Ik wilde alleen zijn om na te denken. Ik wilde nadenken over Harry. Ook al deed het pijn, het was goed voor me. Ik had het nodig. Ik heb uiteindelijk niet meer verder aan de speech gewerkt, dat kwam nog wel.
Wat ik me eigenlijk de hele reis heb afgevraagd was hoe het zou worden zonder Harry. Er verandert vast veel, maar hoe gaat dat zijn en hoelang zal ik er over doen om Harry te vergeten? Waarschijnlijk zal ik daar lang over doen, want Harry was erg belangrijk voor mij. Opeens schiet een herinnering omhoog. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht als ik erover nadenk, het is een mooie herinnering.
We liep samen in een parkje en we hadden het over allerlei dingen. De jongens, Simon, XFactor, na een tijdje hadden we het zelfs over brood, omdat Niall altijd zoveel at. We moesten allebei lachen en daarna was het even stil. Harry pakte mijn hand en kneep erin. “Dankje” fluisterde hij in mijn oor. “Alsjeblieft.” Ik keek in zijn ogen. Ze straalden, maar er rolden een traan over zijn wang. Ik schrok. “Wat is er Harry?” “Niks… Het is alleen zo mooi om hier samen met jou te zijn.” Ik keek naar de traan die aan zijn lip hing. Ik wilde hem eraf vegen. Harry zien huilen, was moeilijk. Ik wilde hem niet zien huilen. Hij was mijn lieve jongen en ik voelde me een grote broer die Harry moest beschermen, dus huilen was niet goed. Ik wees naar een bankje “Zullen we gaan zitten? Mijn voeten doen pijn.” We gaan op het bankje zitten dat ik aanwees. Een paar minuten lang zeggen we niks, maar dat is niet erg. Ik vraag me af wat hij denkt. Ik kom erachter als hij de stilte verbreekt. “Ik heb geen idee hoe ik dit moet zeggen, maar.. Ik houd van jou Louis, ik houd echt van je.” Ik kijk hem aan en lach zachtjes. “Waarom zou je niet weten hoe je dat moet zeggen? Dat is toch niet raar! Ik houd ook van jou, Harry! Super veel.” Harry glinstert en pakt mijn hand vast. “Je bent de beste vriend die ik ooit heb gehad!” De glinstering in Harry’s ogen verdwijnt en hij laat mijn handen los. “Is er wat?” vraag ik voorzichtig. “Ja… Nee, nee, eigenlijk niet.” Ik merk dat hij een stukje van me weg schuift en dat hij zachtjes met zijn vingers op het bankje tikt. “Kom op, Harry. Ik zei toch net dat je mijn beste vriend bent! Je kan me alles vertellen!” “Dat is het nou juist Louis! Ik houd van je!” “Ik volg je niet geloof ik..” Harry staat op en loopt naar het kleine vijvertje. Gefrustreerd gooit hij wat steentjes in het water. “Ik houd van je Louis! Meer dan vrienden! Verdomme Louis, ik houd van je!” Ik schrok van de agressie, maar ook verdriet, in zijn stem. Terwijl hij zich omdraaide, besefte ik me pas wat hij bedoelde. Hij was verliefd op me…
Het was weer stil, maar deze keer vond ik het wel vervelend. Harry en ik wisten allebei niet wat we moesten zeggen. Hij voelde zich vast stom, omdat ik niks zei. Maar ik was bang. Ik was bang om toe te geven dat ik ook gevoelens voor hem had. Want die had ik. Wat zouden mensen ervan vinden dat we ‘gay’ waren? En wat als het uit ging? “Louis… Sorry, ik hoop niet dat ik zojuist onze vriendschap heb verpest.” “Nee… Dat heb je niet.... Ik..” De woorden lagen op mijn tong maar het leek alsof ze eraan vast gelijmd zaten. “Sorry…” Harry keek naar zijn schoenen. Wat zou hij denken? Ik voelde me schuldig, omdat ik niks zei. Maar moest ik echt zeggen wat ik wilde zeggen? Zou dat kunnen?
“Harry… Ik houd van je.” Ja, ik had het gezegd. Ik liep naar Harry toe nadat ik op was gestaan. Toen ik bijna voor Harry stond, zette hij een stap achteruit. “Zeg dat nou niet… Je meent het niet.” Ik keek hem recht aan en hij keek mij recht aan. Hij huilde. “Jawel, Harry, ik meen het. Ik houd van je, zoveel. En al vanaf de eerste dag dat ik je zag. Toen ik je ontmoette op de wc’s. Je lach… Je leuke krullen… Alles aan je vond ik perfect. Vind ik perfect. Ik houd van je Harry, met mijn hele hart en ik wil voor altijd bij je zijn. Ik zou niet weten hoe ik zonder je zou moeten leven. Je betekent zoveel vo…” Voordat ik mijn zin af kon maken, drukte Harry zijn lippen op de mijne. Ik verstijfde, maar na een seconde ging ik mee. Zijn lippen waren zacht en warm. De kus was lief en teder. Na de kus pakte ik zijn handen vast en zei: “Probeer nooit meer van me weg te gaan, Harry, nooit meer.” Harry glimlachte. “Beloofd.”
Zayn was de gene die me uit mijn gedachten haalden. “Gaat het?” Ik kijk hem vragend aan. “Je huilt…” Ik besef pas na Zayn’s woorden dat ik inderdaad huil. Ik weet niet of het tranen van verdriet zijn of tranen van geluk. “Oh. Ja het gaat wel.” Nadat ik dit had gezegd, wist ik wat voor tranen het waren. Iets brak in me. Nee, het ging niet. Ik zou nooit meer zijn lippen op de mijne voelen. Het waren tranen van verdriet en ze stroomden over mijn wangen. “Ik kan heus wel zien dat het niet gaat. Ik wil je helpen.” Wat moest ik Zayn vertellen? Harry had gezegd dat onze relatie altijd een geheim moest blijven dus ik kon het Zayn niet vertellen. “Ik…” Ik wist het niet. Ik wist niet of het slecht of goed was om mijn belofte aan Harry te breken. Nee, natuurlijk was dat slecht. “Ik wat?” vroeg Zayn. “Kom op Louis… vertel het me.” Ik twijfelde, maar de gedachten dat Harry toch dood was, won het van de anderen gedachten. “Ik hield van Harry.” “Dat deden we allemaal, Louis, dat doen we allemaal.” Ik kijk uit het kleine ronde raampje. “Nee, je begrijpt het niet.” Ik slik.

“Ik hield echt van hem.”
[i][/i]

Reacties: