FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

Hereniging

Ze zat al een uur lang naast de telefoon te wachten en was enigszins weggedoezeld, toen hij eindelijk belde. Alleen al het horen van zijn stem deed haar onmiddellijk opleven. Door alle drukte waren hun gesprekken meestal kort, maar ze zorgden er altijd voor dat ze er weer even tegenaan kon. Soms waren het juist de dingen die hij niet zei, die ze het waardevolst vond. Gewoon het idee dat ze op dat moment iets deelden samen, dat ze de tijd voor elkaar namen. Ze hield zich krampachtig vast aan deze momenten, omdat ze door de afstand verder niks anders hadden.

Ze spraken zelden over hun werk en school samen, probeerden die onderwerpen vaak zelfs te ontwijken. Maar vanavond zei hij dat hij haar iets wilde laten horen. Iets dat speciaal voor haar was en alleen voor haar. Ze moest goed luisteren en elk woord dat hij zong geloven. Even klonk er wat gerommel, waarna ze de zachte klanken van zijn gitaar hoorde. Zijn stem volgde niet veel later, terwijl ze probeerde elke klank en elk woord in haar op te nemen. Een glimlach verscheen op haar gezicht en tijdens het laatste refrein veegde ze een traan van haar wang. Even was het stil, terwijl het laatste akkoord langzaam wegvaagde. Er volgde een zacht ''dankjewel'' en een ''ik hou van je''. Toen was er stilte. Een pieptoon. Weer stilte. Ze wist dat ze elkaar snel weer zouden zien, maar toch deed het elke keer pijn om weer afscheid te nemen.

Een maand later liep ze langzaam het concertgebouw binnen, in tegenstelling tot de rennende meisjes om haar heen. Ze keek om zich heen, starend naar alle hysterische gezichten, terwijl ze richting de zaal liep. Het was al erg vol, dus besloot ze een eind weg van het podium te gaan staan, helemaal aan de zijkant. Ze zou hem later zien; het ging haar nu om de muziek. Het horen van zijn stem was genoeg voor nu. Snel gingen de lichten uit en verscheen de band op het podium.

Tegen het einde van het concert hoorde ze opeens iets bekends. Ze kon het niet meteen plaatsen, maar na een paar akkoorden had ze het door. Meteen had ze spijt dat ze niet verder vooraan stond: ze zou er nu alles aan doen om zijn gezicht te kunnen zien. In plaats daarvan sloot ze haar ogen, zich volledig concentrerend op de muziek. Het was vreemd om haar eigen naam te horen, zeker toen halverwege een aantal anderen mee begonnen te zingen, maar tegelijkertijd had het iets magisch.

Een paar uur later sloeg ze haar armen stevig om hem heen. Lang hielden ze elkaar vast. Net zoals anders hadden ze geen woorden nodig. Toen ze zich voorzichtig uit zijn greep losmaakte, glimlachte ze naar hem.
''Wat vond je ervan?'' vroeg hij, terwijl hij haar nog steeds lichtjes vasthield.
''Perfect,'' antwoordde ze.
''Vond je het niet erg dat ik het hier speelde, voor al die mensen? Misschien had ik het eerst met je moeten overleggen...''
''Nee. Ik hou van je en de hele wereld mag het weten.''
Een korte stilte, gevolgd door een kus. De perfecte hereniging.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.