FanFic.nl

De musketiers

Evangeline

Evangeline volgde het dienstmeisje dat haar toegewezen was. Ze kwam uit in een grote kamer met een chique tafel en een groot bed. Geld had Frankrijk blijkbaar niet te kort.
‘’Kan ik u nog ergens mee van dienst zijn?’’ vroeg het meisje, terwijl Evangeline op het bed plofte.
Ze keek haar even onderzoekend aan. ‘’Hoe heet je?’’
‘’Marie, mijn vrouwe.’’ Het meisje maakte een lichte buiging.
‘’Oké, Marie, kan je me vertellen waar de algemene zalen van dit kasteel zijn?’’ Ze keek even om zich heen. ‘’Mijn eigen kamer ziet er al zo duur uit, dat ik iedere andere zaal waarschijnlijk zo koninklijk vind dat ik hem niet zomaar durf te betreden.’’
‘’Ik zou u een rondleiding kunnen geven,’’ zei Marie, ‘’als u dat wenst.’’
Evangeline veerde overeind. ‘’Dat lijkt me een goed idee.’’
Toen ze haar kamer uit liepen, kwamen ze op een lange galerij terecht. Links waren de Koninklijke tuinen. Maar ze sloegen meteen rechtsaf.
‘’Deze vertrekken zijn vrijwel allemaal privé,’’ zei Marie. Ze bleef even stilstaan en wees naar iets verderop in de gang. ‘’Vooral die deur. Dat is de kamer van de kardinaal.’’
‘’Welke deur?’’ Evangeline zag drie deuren die ze zou kunnen bedoelen.
‘’Die’’, Marie keek even, ‘’waar de musketier nu naar buiten komt.’’
Uit de verste deur kwam een musketier met donker haar. Ze had hem eerder gezien, besefte ze, bij kapitein Treville. Hij had toen geen woord gezegd, maar nu leek het alsof hij hen niet eens zag.
Marie maakte een beleefde buiging, maar hij liep straal langs hen heen.
Evangeline trok een wenkbrauw op. ‘’Ik dacht dat musketiers altijd zo goed en beleefd waren. Maar deze – ‘’ Toen bedacht ze zich iets wat haar vader haar in de koets gezegd had. Het kasteel zit vol met spionnen. Ze keek naar Marie. Het meisje had rode krullen en was niet ouder dan veertien. Ze zag eruit alsof ze geen vlieg kwaad zou doen. Maar schijn bedroog, natuurlijk.
‘’Ze zijn eerlijk en goed,’’ zei Marie, ‘’over beleefdheid wordt nooit iets gezegd, geloof ik.’’
‘’Dat hoort waarschijnlijk niet bij hun opleiding. Daar hebben ze hun kapitein voor. Die is ook al zo hoffelijk.’’ Ze wist niet zeker of Marie de sarcastische ondertoon in haar stem opmerkte. Als ze het had opgemerkt, wist ze het goed te verbergen. Ze had kapitein Treville maar wat stijfjes gevonden, toen ze hem ontmoette. Alsof hij alleen antwoordde omdat het zijn verplichting was.
‘’Hier is de troonzaal.’’ Marie wees aan het einde van de gang naar een grote deur rechts. ‘’Als de deur open is, mag je hem betreden. Anders is dat verboden.’’ Ze ging Evangeline voor naar links. ‘’Dit zijn voorlopig de vertrekken van uw vader.’’ Ze wees naar een deur aan de linkerkant van de gang. ‘’Als u rechtdoor gaat, loopt de gang dood in een zware, eikenhouten deur. Daarachter is de kerk. Verder – ‘’ Ze hield snel haar mond toen de deur links van hen openging.
‘’Vader,’’ zei Evangeline verrast, toen ze hem naar buiten zag komen. Ze had verwacht dat hij bij de koning zou zijn.
‘’Ik zal uw rondleiding later wel voortzetten.’’ Marie verdween met een korte buiging door de gang.
‘’Wat doe jij hier?’’ haar vader trok haar mee naar binnen. ‘’Je weet dat die meid een spion is voor haar koning, hè.’’
Ze knikte. ‘’Dat dacht ik al. Maar ze gaf me een rondleiding, daar kan weinig fout aan gaan.’’
‘’Als je geen rondleiding gehad hebt, kan je je verantwoorden als ze je op verboden plaatsen vinden. Maak die rondleiding maar niet af. We zijn hier om de plannen van Frankrijk uit te vinden, niet om gezellig aan het hof te verblijven.’’ Hij keek naar de deur. ‘’Die kardinaal heeft grote invloed op de koning, geloof ik. Hem moeten we in de gaten houden.’’
Evangeline knikte. ‘’Ik heb de musketiers gezien.’’
‘’Wie niet. Het stikt hier van die mensen. En ze nemen hun taak om de koning te beschermen irriterend serieus. Het is een wonder als ik hem ooit alleen te spreken krijg. Zonder kardinaal, en zonder musketiers. En zonder de koningin, trouwens.’’
‘’Mag ik een musketier worden?’’ Ze keek haar vader schuin aan.
‘’Waar slaat dat nou weer op.’’ Hij fronste. ‘’Ik zeg net dat we hier niet voor ons plezier zijn.’’
‘’Ik weet zeker dat ik een musketier zou kunnen verslaan,’’ drong ze aan.
‘’Dat kan je vast.’’ Hij keek onverschillig uit het raam. ‘’Maar daarvoor zijn we hier niet.’’
‘’Ik meen het. Ik denk dat ik het kan.’’
‘’Luister, het zijn getrainde soldaten. Haal je niets in je hoofd.’’ Hij ging op de tafel zitten.
‘’Maar musketiers vechten toch altijd zo eerlijk. Eén scheve zet en je verslaat ze.’’ Ze liep naar hem toe. ‘’Mag ik het proberen.’’
Hij schudde zijn hoofd. ‘’Probeer maar vrienden te woorden met die kapitein. Misschien kan hij ons meer vertellen.’’
‘’Hij geeft me niet meer antwoordden dan strikt noodzakelijk, die man.’’ Ze leunde op de rug van een stoel en keek haar vader aan. ‘’Hij wantrouwt me nu al.’’
‘’Hij is gewoon niet zo spraakzaam. En hij hoeft geen goed gezelschap te zijn, als hij maar vertelt wat we willen weten.’’
Ze knikte en liep naar de deur. ‘’Ik zal doen wat ik kan.’’ Maar terwijl ze de deur achter zich dicht deed, liep ze een hele andere kant op dan de plaats waar Treville was.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.