FanFic.nl

Machteloos - De 76e spelen

Proloog

Gespannen zit ik op de bank, en ik kijk naar de tv. Zo'n beetje het enige luxe bezit dat we nog in huis hebben. Het hele capitool is zwaar getroffen toen de rebellen wonnen. En wij al helemaal, gezien onze afkomst.
Ik kijk naar de beelden van de chaos vlak na de overwinning, toen Coin nog leefde. Deze beelden zijn nog niet eerder vertoond en ik durf dan ook te wedden dat heel Panem zit te kijken. Iedereen wil natuurlijk weten wat er achter de schermen gebeurd is, en wat er nu gaat gebeuren.
Ik let zelf eigenlijk niet echt op wat er gebeurt op tv. Wie er ook aan de macht is, het zal een wilderling uit de districten zijn. En ze zullen mij in ieder geval niet goed gezind zijn. Pas als ik de woorden ‘hongerspelen’ hoor, kijk ik op. De hongerspelen was altijd het enige van de politieke programma’s wat me echt boeide. Andere dingen waren zo lang en saai. En belangrijke nieuwtjes werden in mijn familie toch al rondverteld voor iemand anders ze wist.
Het fragment over de hongerspelen, is niet meer dan een politieke discussie. Het duurt even voor ik doorheb waar het precies over gaat. Tot mijn schrik zie ik dan dat er gestemd wordt of er nog eenmaal een hongerspelen zal worden gehouden onder de capitoolkinderen. Ik hoor dat iemand, waarschijnlijk een voormalig tribuut roept: ''Snow heeft toch een kleindochter? Dan ben ik voor!''
Ik versteen, met het kussen dat op mijn schoot lag in mijn handen. De hongerspelen zullen nog eenmaal georganiseerd worden om het capitool te straffen. Als ze daarvoor stemmen dan. Misschien dat ik me had kunnen verheugen over dit spektakel, als ik de eerste naam die ze zullen noemen nog niet wist. Maar dit kan toch niet, denk ik, terwijl het reclameblok begint. Om het capitool heen staat een denkbeeldige veilige muur die ons scheidt van de barbaren in de districten. De beesten die de hongerspelen nodig hebben om ze in toom te houden. Maar met de val van president Snow, is die muur voor alle capitoolinwoners omgehaald.
Een ding is zeker, als de 76e spelen georganiseerd worden, zullen deze groter, wreder en bloederiger zijn dan alle voorgaande. Het zal wreed genoeg zijn om alle 75 spelen, en de andere slachtoffers uit de districten te vergelden.
Mijn moeder sjokt de kamer binnen. Zoals al een tijdlang ziet ze er verslagen uit. Sinds de dood van haar vader heeft ze alleen mij nog. Haar moeder is al jaren dood, al zolang ik me kan herinneren. Ze is volgens mij gestorven rond de tijd dat mijn vader ook verdween. Hij is niet dood, tenminste niet voor zover ik weet. Hij heeft voor mijn geboorte mijn moeder verlaten omdat hij op zoek wilde naar avontuur, althans dat zegt mijn moeder. Ik heb dus ook nooit broertjes of zusjes gehad, wat ik best jammer vind als ik zie hoe leuk mijn beste vriendin met haar zusje om kan gaan. Maar sinds de moord op mijn opa is mijn moeder echt ingestort. Ik heb nooit echt veel met hem en zijn zaken gehad, maar hij was zoveel voor haar. En nu ben ik haar enige steun. En ben ik haar enige steun! realiseer ik me. Als ik er ook niet meer ben, wat dan. Wat als ik naar de hongerspelen moet en niet meer terugkom, wat als ze mij live op tv vermoord ziet worden. Zal ze dan ooit nog opstaan?
''Julia is er iets?'' Ik hoor dat mijn moeder vrolijk probeert te klinken. Het lijkt alleen eerder alsof haar stem overslaat.
''Ehm er is zo meteen een live uitzending van de nieuwe regering, verplicht, belangrijke mededelingen of zo.'' Dan mompel ik nog wat over nieuwe regels, maar ik zie dat mijn moeder alweer meer aandacht heeft voor haar kop thee.
''Dames en heren het is zo ver!'' jubelt een overdreven vrolijke, maar saai geklede verslaggeefster. Ik heb haar nog nooit op tv gezien. Waarschijnlijk is ze aanhanger van de rebellen en grijpt ze nu haar kans om beroemd te worden. ''De nieuwe regering zal zich voor het eerst live op televisie laten zien!'' De verslaggeefster schenkt ons nog een glimlach waarbij het lijkt of ze nog nooit zoiets leuks heeft meegemaakt en dan verspringt het beeld. Net op tijd, want mijn kussen vliegt door de kamer naar haar schijnheilig grijnzende hoofd. Hoe kún je op dit moment blij zijn? Mijn woede maakt al snel plaats voor zenuwen als de regering in beeld komt.
De regering bestaat uit een stuk of tien personen, die zo te zien allemaal uit de districten komen. Ze zien er in ieder geval allemaal saai uit. Het is een in mijn ogen nogal chaotische bedoeling, waarbij niet duidelijk is wie de leider is. Wat was er mis met de oude president Snow? Onze president Snow, míjn Snow. De districten hadden misschien wel minder rechten. Maar ze wilden óns nu de hongerspelen in sturen dus ik kan erg weinig medelijden met ze hebben. Wij zijn al beschaafd en hebben nooit een opstand ontketend. En bovendien was er één duidelijke leider. Ik kijk naar het scherm, waar de tien regeringsleden nog steeds aan het overleggen zijn. Na een minuut of vijf worden ze stil en staat er een man op. Hij rochelt onsmakelijk en begint een lang verhaal over deze nieuwe regering en de ''democratie''.
De democratie wordt beschreven alsof iedereen in het land meetelt, mee mag beslissen en zélfs kans maakt om in de regering te komen.''Maar niet als je in het capitool woont'' denk ik erachter aan. Die man kan wel een mooi verhaal ophangen over stemrecht en gelijkheid. Maar de afgelopen weken zijn wij allerminst zo behandeld. Al onze waardevolle spullen zijn uit ons huis verwijderd. Behalve de tv, natuurlijk. En ook is het mij en mijn moeder verboden de wijk uit te gaan, laat staan dat we mochten gaan stemmen.
Na zijn preek gaat de man weer zitten. Een andere man staat op, althans dat probeert hij. Hij stoot hierbij zijn stoel om, struikelt, en kijkt nogal onnozel.
''Chaotisch gebeuren,’’ zucht ik, en rol met mijn ogen. Mijn moeder vindt het blijkbaar niet de moeite om te antwoorden. Ze lijkt me niet eens te horen. Ik vraag me af of ze de morflingtabletten die ik in haar nachtkastje heb gezien gebruikt heeft.
Een vrouw op tv hijst ondertussen de stoel overeind en mompelt wat tegen de man die nog steeds op de grond zit. De man gaat met een rood hoofd weer staan en begint zijn preek.
''Geachte inwoners van Panem'' Hij lijkt te wachten op applaus, maar aangezien niemand klapt gaat hij verder. Zouden die mensen daar echt zo dom zijn? Snapt hij nu echt niet dat het applaus op onze zenders altijd in een uitzending gezet wordt als het nodig is? ''U zit allemaal te wachten op het antwoord op de grote vraag! Ja, ja wij weten alles hier!'' Hij grinnikt dom om zichzelf. Een paar regeringsleden nemen ook de moeite om een beleefde glimlach te voorschijn te toveren. Ik vraag me af of er ook maar één iemand in heel Panem is die dit grappig vond.
De man gaat weer verder ''En de grote vraag is: wat gaat er nu gebeuren?'' Hij kijkt weer triomfantelijk om zich heen, dit keer neemt niemand de moeite om te reageren. ''Wel, ik zal het u vertellen.'' De man begint een lang en saai verhaal over regels, wetten en districten, ik let niet echt op.
''En tot slot!'' krijst de man overenthousiast. ''Een topper om mee af te sluiten, de hongerspelen! Zullen ze nog een 76e keer georganiseerd worden, om de offers gelijk te maken?''
''Om de offers gelijk te maken?'' Wat kunnen wij er nou weer aan doen dat die hongerspelen ooit georganiseerd zijn? Ze moesten óns niet straffen, was mijn opa vermoorden niet genoeg geweest?
''NEE! Ze zullen niet georganiseerd worden!'' buldert de man.
Dit kan niet waar zijn. Dit is te mooi om waar te zijn. Het kan niet.
Het is ook niet waar. De vrouw op de stoel naast hem stoot de man verwijtend aan en schuift hem een briefje toe. ''O, mijn excuses,'' vervolgt de man, alsof hij alleen een klein spreekfoutje heeft gemaakt. ''Na overleg hebben wij besloten de spelen nog een 76e keer te organiseren.''
Ik heb het gevoel dat de wereld voor me verdwijnt. ''Alleen zal er wel het een en ander veranderen,'' vervolgt de man vrolijk. ''Het Capitool bestaat uit 16 wijken, iedere wijk zal een jongen en een meisje leveren. In totaal zullen er dus 32 spelers zijn. Om de spanning te verhogen wordt er een bijzondere Arena gebouwd. Speciaal om 32 personen kwijt te kunnen en de kijkers te vermaken. De winnaars van de eerdere spelen zullen de mentoren zijn en krijgen ieder een wijk toegewezen.''
De vrouw naast hem tikt op haar horloge. Hij lijkt te schrikken. En voor de tv uit gaat, roept hij nog snel in de camera: ‘’Tot de volgende keer!’’
Ik zit verstijfd op de bank. De wereld lijkt hier op te houden. Ik denk maar één ding: De 76e hongerspelen zullen worden gehouden, en ik zal erin zitten.
Het is tijdens het programma een paar minuten in me op gekomen om mijn spullen te pakken en te vluchten. Maar waar moet ik heen? Ik zou er geen problemen mee hebben de beschaving te verlaten. Van die beschaving is toch niets meer over. Maar de camera’s zullen me opsporen voor ik goed en wel weg ben.
Dit is de omgekeerde wereld. We zijn overvallen en omvergelopen door beesten, en nu willen ze op ons jagen. Ze jagen op ons, met onze spullen.

Reacties: