FanFic.nl

A new life

9) MONOLOOGJE

Ik werd wakker in de stoel naast Toms bed met mijn hoofd op zijn bed. Mijn lichaam deed pijn van de harde stoel, maar ik voelde het amper. Ik keek naar Tom, hij lag er precies hetzelfde als gisteren voor ik in slaap viel. Geen millimeter verschoven. De verpleegster kwam binnen met een plateau vol met eten. “Eigenlijk krijgen alleen patiënten eten, maar ik denk dat je dit wel kan gebruiken. Het blijft wel ons geheimpje he?”� zei ze vriendelijk. Ik nam de plateau aan. “Ja, natuurlijk. Bedankt.”� Ze liep de kamer uit en ik begon aan mijn boterham. Ik at dan wel, maar ik proefde niet. Het begon meer een meer bij me door te dringen dat het nog maanden kon duren voor Tom wakker werd. Het zou de langste periode worden dat ik ooit zonder Tom zou doorbrengen. Hoe meer ik erover nadacht hoe triester ik werd. “Ho, Tom word alsjeblief wakker.”� Smeekt ik. In een flits besefte ik dat ik eigenlijk tegen Tom praatte. Ik had nog niets tegen hem gezegd sinds hij in coma lag. Op tv zag je het vaak; mensen praatte tegen degene die in coma lag. Ik vond het altijd een beetje raar, maar probeerde het dan toch. “Hej, Tom... hoe is het daar..waar je nu ook bent? Kan je me horen eigenlijk?”� ik stelde vragen hoewel ik wist dat m’n broertje toch niet zou antwoorden. “Ik hoop dat je geen pijn hebt. Het is hier vreemd zonder jou. Ik mis je... kom alsjeblief snel terug. Ik, iedereen heeft je nodig. Je bent sterk, ik weet dat je hier doorheen komt. En als je terug wakker bent zijn wij hier allemaal voor jou.”� Het deed me deugd om terug tegen hem gepraat te hebben, ook al had hij niet terug gezegd. Ik nam mijn boterham en stond recht om uit het raam te kijken. Er stonden nog altijd tientallen meisje voor de deuren van het ziekenhuis. Gelukkig stonden er hekken zodat ze niet allemaal naar binnen zouden stormen. Aan de tentjes en dekens te zien hadden de meesten de nacht hier doorgebracht. Ik vond het ontzettend lief dat ze dat allemaal deden, maar ze konden toch niets doen. De fans betekende veel voor me, voor ons alle 4. Ik vond het verschrikkelijk dat ik hen zou moeten vertellen dan Tom in een coma lag. Het zou niet alleen moeilijk zijn voor mij, maar er zou een massahysterie uitbreken bij hen. De meeste zouden waarschijnlijk in tranen uit barsten, dat gebeurde zelfs tijdens een gewoon concert. Het zou me bovenop de pijn die ik al had nog eens pijn doen om hen zo te zien. Ik kon hen niet langer laten wachten, ik moest het hen vandaag vertellen, hoe moeilijk het ook zou worden. Er werd op de deur geklopt en mam, Nele, Gustav en Georg kwamen binnen. Mam kwam naar me toe en gaf me een kus. “en hoe was je nacht hier? Gaat het een beetje?”� “Ja, hoor mam, het gaat beter.”� Het ging dan misschien een beetje beter maar ik had het grootste deel van mijn gevoelens in een ‘hokje’ in mijn lichaam gestopt. Ik wou nu niet denken aan al dat verdriet, ik hoopte dat het vanzelf zou verdwijnen in dat ingebeeld hokje. “en hoe gaat het met jullie?”� vroeg ik aan iedereen. Ze mompelden allemaal tezamen en ik kon eruit verstaan dat het met iedereen goed ging aangezien de omstandigheden. “Ik heb vandaag een beslissing gemaakt.”� Zei ik terwijl ik naar de meisjesmassa keek buiten. “Ik zou het vandaag willen vertellen aan de fans.”� Het werd stil in de kamer en iedereen dacht na over wat ik net had gezegd. “Als jij denkt dat je er klaar voor bent en het het juiste moment vindt dan vinden wij dat ook.”� Zei mam. “Ja, we doen het samen.”� Zei nu Georg glimlachend. “Je zal dan wel Tom even alleen moeten laten...”� zei mam voorzichtig. Ik aarzelde, maar hoefde niet verder na te denken. “Ik blijf wel bij hem”� stelde Nele voor. Ik was haar dankbaar en gaf haar een knuffel. Nadat ze ook Georg, Gustav en mam een knuffel had gegeven vertrokken we naar beneden. Neles pov: Ik had meteen aan Bills gezicht gezien dat hij het er moeilijk mee had om Tom alleen te laten. Ik vond het dan ook niet erg om hier te blijven, beneden kon ik toch niets doen. Ik keek naar Tom, zijn borstkas ging rustig op en neer op het ritme van zijn ademhaling. Hij had dit alles niet verdiend. Ik hoopte dat degene die het ongeluk had veroorzaakt hard en snel gestraft zou worden.

Reacties: