FanFic.nl

Dúriel, dochter van Mirkwood

III. Smalle paden

Het duurde een tijdje voor Andir weer naar buiten kwam, gevolgd door zijn twee wachters. Eén van de wachters rolde een vat achter hem aan naar buiten.
‘’Wijn,’’ zei Andir tegen Muindin. ‘’Wijn die bestemd was om het kasteel te bereiken. De vaten dragen het merk van Meerstad.’’
‘’Zijn er in de boot geen sporen van de eigenaar?’’
Andir keek hem strak aan. ‘’Ga zelf maar kijken.’’
Muindin bewoog zijn ogen naar de boot. ‘’Zal ik wat vinden?’’
‘’Er is geen levende ziel aan boord. En ook geen die het leven gelaten heeft.’’
Muindin knikte. Hij keek om toen Thrindilas door de menigte heen de steiger opliep.
‘’Wat is er aan de hand?’’ Hij keek naar het schip alsof het absoluut geen reden was om te stoppen. Toen de twee elfen niet antwoordden, verhief hij zijn stem. ‘’We moeten geen onnodige stoppen maken. Ik beveel dat we doorgaan.’’
Muindin keek naar Andir. Dúriel meende een lichte frons op zijn gezicht te zien.
‘’Dit schip komt uit Meerstad,’’ zei Andir tegen Thrindilas. ‘’Het was op weg naar ons kasteel met vaten wijn. Maar de eigenaar lijkt verdwenen te zijn.’’ Hij wees plotseling op iets op de steiger. ‘’Deze voetsporen zijn niet van een elf. Allebei niet. De kleinsten zijn van een mens.’’
‘’En de anderen?’’ vroeg Thrindilas bars.
‘’Dat durf ik niet te zeggen. Maar we zouden het uit kunnen vinden als we ze volgen. Voor de groepen eroverheen liepen, leidden er hier voetstappen het bos in. Ze waren niet van elfen, dus ongetwijfeld dezelfde als we hier zien.’’
Thrindilas blik ging verlangend langs de rivier. Toen knikte hij kort. ‘’Volg ze.’’
Andir baande zich een weg door de groep, tot hij bij de rand van het bos kwam. Daar leidde hij hen het bos in. Dúriel wachtte tot de meeste elfen gepasseerd waren, zodat ze vrij ver achteraan liep. Het bospad waar ze over liepen was smal, en nauwelijks een pad te noemen. Overal staken grote boomwortels en planten uit.
‘’Weet jij waar we heen gaan?’’ Ze schrok op toen Irindel plotseling naast haar liep.
‘’Eh… We volgen sporen.’’ Ze struikelde en deed haar best om op de been te blijven. ‘’Vanaf dat schip liepen sporen het bos in. Volgens mij hopen ze uit te vinden wat er met de eigenaar gebeurd is.’’
‘’Die heeft zijn schip hier dan toch vrijwillig achtergelaten?’’ vroeg Irindel verbaasd. ‘’Misschien moest hij helemaal niet bij het kasteel zijn.’’
‘’Jawel. Het was een schip uit Meerstad met wijnvaten. Waar zou het anders heen moeten?’’ Dúriel liep door een struik heen. Irindel trok een wenkbrauw op. ‘’Er gingen verschillende voetsporen vanaf het schip het bos in. Eén paar van een mens, het andere paar wist Andir niet. Of hij wilde het niet zeggen.’’ Ze genoot van het idee dat Andir iets achterhield voor Thrindilas, die zich zo machtig voelde in de groep.
Tegen de avond stopten ze plotseling, maar er werd nog geen kamp opgebouwd.
‘’Wat is er aan de hand?’’ vroeg Irindel. ‘’Waarom stoppen – ‘’
Dúriel was al weg, voor hij zijn zin kon afmaken. Dit keer was het niet zo makkelijk om zich door de groep naar voren te worstelen. Omdat het pas zo smal was, stonden de elfen dicht op elkaar.
‘’Waar ga jij heen?’’ Jighulir greep haar pols vast. Hij duwde haar terug. ‘’Wacht hier. Iedereen wacht netjes.’’
Zelf verdween hij wel richting de voorkant van de groep.
‘’Een kloof,’’ werd er al snel gefluisterd. Maar Dúriel had het toch liever met eigen ogen gezien.
‘’Dit is ook geen officieel pad,’’ Sendar, een elf uit haar groep, schudde zijn hoofd. Zijn donkerblonde haar was niet helemaal stijl, net als dat van Dúriel. Meer was haar eigenlijk nooit van hem opgevallen. Maar ze mocht hem wel, omdat hij ook net iets anders was.
‘’Hoe weet je dat?’’ vroeg ze.
Hij keek haar kort aan. Zijn ogen waren lichtblauw. ‘’Er liggen nergens stenen,’’ zei hij toen, alsof dat voor zich sprak.
Dúriel had helemaal niet opgelet of er stenen op het pad lagen, maar dat hield ze maar voor zichzelf.
De rij met elfen begon langzaam weer door te schuiven. Uiteindelijk kon Dúriel zien wat er voor hen lag. Het was een kloof van ongeveer twee meter breed. Er hingen een brug van takken en lianen overheen, waar de elfen één voor één over liepen.
‘’Wat als de brug het niet houdt?’’ vroeg ze hardop.
Sendar keek haar aan alsof ze gek was geworden. ‘’Natuurlijk houdt die het wel. Zie je dat niet, hij is door elfen gemaakt.’’
‘’Als jij het zegt,’’ mompelde ze, terwijl ze achteraan de rij aansloot. Voor haar zakte er ook niemand door de brug heen.
‘’Kijk uit voor het gat in het midden,’’ waarschuwde Muindin iedereen die langs hem liep.
Dúriel rekte zich uit. Maar ze zag helemaal geen gat in het midden van de brug. Ze bleef zich afvragen wat hij bedoelde, tot ze aan de beurt was.
Jighulir stond naast de brug, en gaf een kort knikje toen de elf voor haar de overkant had bereikt.
Ze begon te lopen en hield de lianen aan weerszijden van haar goed vast. De takken waren zo met elkaar verweven, dat de brug heel stevig was. Maar hij schommelde wel een beetje bij ieder stap die ze zette.
Pas toen ze er bijna was, zag ze het gat dat Muindin bedoeld had. Waarschijnlijk hadden daar ooit ook takken gezeten. Ze moest een grote stap nemen om over het gat heen te komen. En ze hoorde een paar elfen voor haar lachen.
Thrindilas was per ongeluk zo gaan staan, dat ze naar de brug moesten kijken om naar hem te luisteren. ‘’Goed gedaan,’’ zei hij toen Dúriel naast het ravijn weer op de bosgrond stapte, ‘’voor een dwergje.’’
‘’Dat heb je zeker van je vader geleerd?’’ snauwde ze voor ze het doorhad. Hij was de enige die dat ooit eerder over haar gezegd had.
‘’Pardon?’’ Thrindilas draaide zich naar haar toe en zette dreigend zijn handen in zijn zij. ‘’Ik hoop dat ik da verkeerd verstaan heb.’’
‘’Het spijt me.’’ Dúriel maakte een kort buiginkje en glimlachte kwaad. ‘’Ik bedoel: dat heeft u zeker van uw vader geleerd?’’ Ze draaide zich snel om en negeerde de beledigingen die Thrindilas haar achterna riep. Met een beetje geluk, had hij het te druk met zijn toespraak. Anders zou ze de gevolgen wel merken als hij haar vond. En dan moest hij haar eerst maar eens terug zien te vinden.

Reacties: