FanFic.nl

Zijn Menselijke Engel

Hoofdstuk 1

Met een zachte geeuw sta ik op uit bed. Het zachte tapijt kietelt mijn voeten en ik glimlach. Ik gris snel een elastiekje van mijn bureau en doe mijn ombre paarse haar in een slordig knotje. Zachtjes neuriënd loop ik mijn kamer uit, richting de badkamer. Snel kleed ik me uit mijn short en hemdje, gevolgd door mijn ondergoed. Ik draai de warme en koude kraan van de douche tegelijk open en laat het lauwe water naar beneden stromen. Mijn haren worden gewassen met een naar vanille ruikende shampoo en mijn lichaam ondergaat hetzelfde met de douchegel. Ik scheer nog snel even de noodzakelijke delen als ik gebonk op de deur hoor. 'Daisy, kom die badkamer uit!' Ik grinnik als ik de boze stem van mijn broer hoor. 'Moest je maar in je studentenwoning zitten! Dan had je hier geen last van!' Hij gromt en mompelt iets wat ik niet kan verstaan. Ik open het kastje en pak mijn body lotion eruit. Het flesje houd ik in beide handen vast en voorzichtig knijp ik erin. De aardbeiengeur dringt mijn neus binnen. Ik glimlach en begin mijn lichaam ermee in te smeren.
Zodra mijn hele lichaam is ingesmeerd wikkel ik een zachte handdoek om mijn lichaam en verlaat de badkamer. 'Zo, de badkamer is helemaal van jou Chase.' Ik grinnik terwijl hij stampvoetend de badkamer in loopt en ik loop mijn kamer in. Ik gluur door de gordijnen heen naar buiten. Wit. Alles is wit. 'Er licht sneeuw!' roep ik blij uit. Als een speer open ik mijn kastdeuren en pak schoon ondergoed, een donker paar jeans, een grote warme, paarse trui en wollige sokken. Snel trek ik mijn ondergoed aan, gevolgd door mijn sokken en trui. Ik steek mijn rechterbeen in de daartoe behorende broekspijp en spring op en neer wanneer ik de broek omhoog wiebel. Na een laatste paar keer springen zit de broek eindelijk goed en een zelfvoldane glimlach is te zien op mijn gezicht. Ik gris mijn tas uit het hoekje van mijn kamer en haal mijn Samsung van de lader voordat ik naar beneden sprint.
'Goeiemorgen!' Ik geef mijn jongere broertje een kus op zijn kruin en geef mijn ouders beide een kus op hun wang. Mijn ouders mompelen wat en ik rol met mijn ogen. Wat een leuke ouders hebben ik toch zeg. Ik loop de keuken in en pak een appel van de fruitschaal. Een flesje water belandt in mijn tas en ik loop de hal in. ‘Ik ga werken!’ roep ik naar niemand in het bijzonder en trek mijn combat boots aan. Mijn winterjas volgt, samen met mijn witte sjaal. Ik haal mijn witte oorwarmers van het rek en plaats het over mijn oren. Ik trek de deur open en de koude wind komt me tegemoet. ‘Daisy Rose Carter, doe die deur dicht!’ Een geërgerde zucht verlaat mijn mond en ik sla de deur achter me dicht. Met twinkelende ogen kijk ik naar het witte landschap voor me. Alhoewel ik niks heb tegen de zomer, vind ik de winter ook niet erg. Ik hurk neer en ga met mijn wijsvinger door de sneeuw. DRC. Ik maak er een klein hartje naast en sta rechtop. Voorzichtig om niet op mijn pas gemaakte creatie te staan maak ik mijn weg naar het lokale café.
De o zo bekende bel klinkt als ik het cafeetje binnen stap. De geur van verse koffie en pas gebakken muffins vullen mijn neus en ik glimlach. ‘Ruikt lekker hier, Meneer Stone!’ roep ik uit en loop achter de toonbank. Een bekende grinnik vult mijn oren en Meneer Stone komt uit de keuken gelopen. ‘Altijd Rosy, altijd.’ Hij geeft me een aai over mijn haren. Ik lach en spring op de toonbank. Meneer Stone was de enige die mij bij mijn tweede naam noemde. Als ik hem ernaar vroeg, reageerde hij altijd hetzelfde. ‘Een madeliefje, een daisy, is mooi. Maar jij Rose, jij bent mooier dan een madeliefje. Je bent een prachtige roos in de bloei van haar leven.’ Meneer Stone is de aardigste man die ik ooit heb ontmoet. Soms lijkt het alsof hij meer om mij geeft dan mijn eigen ouders. Ironisch, niet?
Een normale werkdag zag er eigenlijk als volgt uit; praten met Meneer Stone, mensen op weg helpen, tafels schoonmaken en bestellingen opnemen. Op een uitzonderende dag, een dag waarop alles dan net even wat anders is, probeer ik meestal mijn hoofd koel te houden. Soms krijg je truckers over de floer die je zo snel mogelijk moet bedienen. God, wat zijn die mensen chagrijnig zeg... Eens in de zoveel tijd krijg je bikers langs, die verbazingwekkend goed gezelschap zijn. Nooit had ik verwacht dat mensen die er zo "ruig" uitzien, zo aardig kunnen zien.
Soms, heel soms, komt hij ook bij ons voor zijn bestelling. Ik hoef niet eens mijn blik op de deur gericht te hebben om te weten dat hij binnen is komen lopen. Je kan het voelen. Zijn koude aura dringt zelfs zonder dat je het doorhebt tot je door. Iedere keer wanneer ik weer die kilheid voel, loopt er een rilling over mijn rug.
Het bekende belletje van de winkel klinkt en ik spring van de toonbank af. Met mijn beste glimlach om ik de klant tegemoet. 'Hallo Meneer Johnson! Hetzelfde als altijd?' De vergrijzende man glimlacht. 'Je kent me nu al lang genoeg.' Een zachte giechel verlaat mijn mond. 'Ik kom er zo aan met uw koffie en bagel Meneer Johnson,' zeg ik vriendelijk en geef de bestelling door aan Meneer Stone die zich weer in de keuken bevond. 'Daisy, na een jaar weet je toch wel dat je me Mark mag noemen?' Lachend kijk ik naar de oude man. 'Macht der gewoonte.' Met zijn wandelstok begeeft hij zich langzaam maar zeker naar zijn vaste plek, een glimlach op zijn gezicht. Het deed me altijd goed om oude mensen te zien glimlachen, zeker wanneer ik weet dat ze geen makkelijke tijd achter de rug hebben gehad. Ik herinner me Mevrouw Johnson nog wel. Haar grijze haren tot aan haar schouders, en haar o zo bekende rode lippenstift. De manier hoe Meneer Johnson, of nee Mark, naar haar keek verwarmde mijn hart. Wanneer ik naar Mark kijk en hem uit het raam zie staren met diezelfde blik in zijn ogen, weet ik dat hij aan zij overleden vrouw denkt. Het mooie is dat hij, zelfs zonder haar hier bij ons op aarde, nog steeds aan haar denkt met dezelfde passie en liefde die hij voor haar voelt. Ik denk dat je zou kunnen zeggen dat ik wil dat mijn toekomstige relatie er hetzelfde uit gaat zien. De eeuwige liefde tot de dood hen beide scheidt, maar dat het op de een of andere manier toch verder leeft.
'Bestelling voor Mark is klaar.' Ik verplaats mijn blik van een uit het raam kijkende Meneer Johnson naar het luik dat mij verbindt met de keuken. 'Dat was snel.' Ik glimlach naar Meneer Stone terwijl ik de koffie en bagel oppak. 'Snelheid krijg je over de jaren heen Rosy, net als wijsheid.' Ik grinnik. 'Die wijsheid zal ik onthouden.' Voorzichtig zodat de koffie niet over de rand gutst loop ik naar de tafel van de man op leeftijd. 'Kijk is aan. Uw koffie met een klein beetje melk en drie schepjes suiker, met een bagel gevuld met zalm en roomkaas.' Ik glimlach naar de man en zijn gezicht vertoont dezelfde expressie. Blijheid en bovenal, en dat is denk ik wat ik het meest bewonder van deze man, gelukzaligheid. Zelfs zonder zijn wederhelft aan zijn zij kan hij nog genieten van de dagen die hij heeft. Meneer Johnson brengt zijn koffiemok naar zijn lippen en ik neem dat als mijn teken om weer verder te gaan.
Terwijl ik terugloop naar de toonback hoor ik de bekende bel weer klinken. Mijn benen weigeren nog een stap te zetten.
Ik voel het.
Ik voel hem.
Mijn onderlip bevindt zich vastgeklemd tussen mijn tanden als ik snel naar de toonbank loop. Voordat ik me omdraai neem ik diep adem. Het komt wel goed, probeert mijn geweten me te vertellen. Hij komt alleen zijn koffie halen en dan is hij weer weg. Met een klein zuchtje draai ik me om, waarna ik op kijk naar het lange gestalte. 'Het gebruikelijke,' zegt hij bot terwijl hij met zijn hand aangeeft op te schieten. Mijn wenkbrauw schiet omhoog. 'Ja, ik heb niet eeuwig de tijd he?' Zijn groene ogen boren zich in de mijne en ik slik. 'Meneer Stone, één vanille latte met slagroom en karamel.' Bezorgt kijkt Meneer Stone tussen mij en de jongen voordat hij knikt. Een minuut later is de latte al klaar en staat het voor de jongen op de toonbank. Hij grist het geld uit zijn achterzak en hij pakt mijn pols vast. Zijn lange, ijskoude vingers open mijn vuist voordat hij het geld erin legt. 'Ik zie je vast nog wel eens een keer, Daisy Rose Carter.'

Reacties: