FanFic.nl

Courage • Thorin Oakenshield

Hoofdstuk 5.

Alyssae liet zich vermoeid in het gras zakken toen de dwergen opnieuw begonnen te bakkeleien. Ditmaal ging het niet over wat ze met haar van plan waren, maar om de loyaliteit van een of andere hobbit. De verdeeldheid was groot onder de mannen, hoewel Thorin opnieuw de boventoon voerde en uiteindelijk slechts weinigen hem tegen durfden te spreken. Het stelde Allysae enigszins gerust dat Thorin zich niet alleen wantrouwend over haar uitliet, maar dat hij ook bar weinig vertrouwen had in hun tot nog toe verdwenen metgezel.
Terwijl ze zich afsloot voor de verhitte stemmen om zich heen, kamde ze afwezig met haar vingers door haar klittende haren. Ze betwijfelde of het nog te redden viel of dat haar lange lokken uiteindelijk zouden moeten worden afgeknipt.
Een lange tijd was Alyssae in gedachten verzonken, al kon ze zich later niet meer herinneren welke gedachten dat waren en of deze plezierig of verontrustend waren. Ze werd er in ieder geval uit opgeschrikt toen er plotseling een man vlak voor haar verscheen – vanuit het niets. Geschrokken deinsde ze achteruit en ook vanuit menig dwergenmond steeg een verontwaardigde kreet op.
Naast haar gniffelde de oude tovenaar Gandalf, die zijn pijp uit zijn mond nam en verkondigde dat ze weer compleet waren.

Met nieuwsgierige ogen bekeek Alyssae de hobbit. Ze kende deze wezens slechts uit verhalen en ook daarin hadden zij nauwelijks een veelbetekenende rol gespeeld. De hobbit was nog een stuk kleiner dan de dwergen en was minder breed gebouwd en het ontbrak hem aan de baard die de dwergen zo typeerden.
Thorin gunde hem nauwelijks een blik waardig, maar riep zijn mannen op om weer in beweging te komen zodat zij zich zo snel mogelijk uit de voeten konden maken. De hobbit werd met wantrouwen bekeken en opeens voelde Alyssae zich een stuk minder eenzaam. Blijkbaar was ze niet het enige buitenbeentje.
‘Ik ben Alyssae,’ vertelde ze de hobbit toen de troep langzaam in beweging was gekomen, maar al gauw een vlot tempo had gevonden dat zelfs Alyssae – wier benen tweemaal zolang waren – nog stevig vond.
De hobbit schudde haar de hand en deelde mee dat hij Bilbo Balings heette. ‘Aangenaam.’
Alyssae beaamde dat, maar het kwam haar voor dat hij niet erg verbaasd was haar te midden van de dwergen te zien – of anders wist hij zijn nieuwsgierigheid goed te bedwingen.
Alyssae had graag willen horen waar hij in de tussentijd was geweest, maar ruw geblaf voorkwam dat ze haar vragen liet klinken. Ze zag Bilbo wit wegtrekken.
‘Wargs,’ fluisterde hij.
Ze voelde haar nekharen overeind komen. De aardmannen had ze verafschuwd, maar nu hun leider dood was, dacht ze niet dat zij zich snel zouden wreken zonder iemand die hen aanvoerde. Ze was dan ook zeer ontsteld dat Bilbo met deze mededeling aankwam, gezien zij had gedacht dat Wargs de rijdieren van de orks waren en niet van de aardmannen.
‘Zijn het geen gewone wolven?’ vroeg Alyssae met een benauwd gezicht. Ze was nog te verzwakt om een strijd te leveren en daarnaast had ze niet eens een wapen waarmee ze zich zou kunnen verdedigen!
Gandalf duwde Bilbo in de rug met zijn staf, zodat hij haast struikelde. ‘Maak voort!’ riep hij en ook in zijn ogen ontwaarde ze een zenuwslopende angst. Als zelfs de tovenaar voor zijn leven vreesde… In welk kwaad had ze zich dan gemengd?
Het ontging haar niet dat de ogen van Bilbo zenuwachtig heen en weer flitsten. In zijn hand hield hij een zwaard omklemd en zijn andere hand had hij op een verkrampte manier in zijn zak gestoken.
‘Rennen,’ benadrukte Gandalf nogmaals.

Allysae had maar weinig energie na haar lange gevangenschap. Sinds haar ontsnapping had ze nog niets gegeten en ze wist dat ze niet lang zou kunnen rennen. Ze besefte echter dat ze geen keuze had. Als Wargmaal eindigen zou nogal een troosteloos antwoord op haar vrijheid zijn.
Toen Allysae zich tot hogere snelheid aanzette, bemerkte ze al snel dat de hobbit achterop begon te raken. Hij bleef angstvallig over zijn schouder kijken en de afstand tussen Bilbo en haar werd steeds groter – terwijl de dwergen nog sneller vooruitkwamen. Het verbaasde haar dat hun korte beentjes zo’n grote afstand wisten te overbruggen in enkele luttele minuten.

Al na een paar stappen begonnen haar spieren te branden en kroop een misselijk gevoel langs haar slokdarm omhoog, zodat ze bang was te braken. Omdat de tovenaar zich bij Bilbo in de buurt bevond en hij vast met reden een tovenaar was, hield Alyssae zich voor dat hij de arme hobbit wel terzijde zou staan.
Het geblaf en gegrom van de Wargs vermengden zich met strijdkreten in een taal die Alyssaes misselijkheid verergerde. Dit waren geen aardmannen. Het waren orks.
Die wetenschap zette haar tot nog harder rennen aan, zodat ze op gelijke hoogte met de dwergen kwam.
‘We zitten in de val!’ riep Kili opeens toen hij voor een afgrond tot stilstand kwam.
Met een bonkend hart draaide Alyssae zich om en zag de eerste wolfachtige monsters al tussen de bomen verschijnen.

Reacties: