FanFic.nl

Breaking the chains ll Adam Lambert

#1 Breaking the chains

Waarom gelooft niemand mijn onschuld? Ik zit als onschuldige in de gevangenis, en ze hebben me ook nog eens aan kettingen vast gemaakt die aan de muur vast zitten. 'Laat me hier verdomme uit! Ik ben onschuldig!' schreeuw ik uit. 'Hou je kop, Lambert! We hebben dat al 262 keer moeten aanhoren, en we zijn je gezeur meer dan zat. Nog 1 keer en je gaat eraan!' zegt een zware crimineel. M'n lippen vormen een klein, dun streepje en ik sta op het punt om in huilen uit te barsten. Maar dan zul je net zien dat ze je gaan uitschelden voor 'klein kind', omdat je als volwassene niet echt hoort te huilen als ze je lopen uit te schelden. Ik vraag me af hoe het met de band zal zijn, die zullen m'n onschuld wel geloven. Ze hebben me nog nooit laten stikken, hopelijk helpen ze me om hieruit te komen. Ik probeer naar voren te lopen, maar ik kan maar een paar meter naar voren lopen. Die kettingen zijn het grootste probleem, want het neemt m'n vrijheid in deze cel af. Fatsoenlijk slapen gaat ook moeilijk, want die kettingen zitten me behoorlijk in de weg. Ik word dan gelukkig wel bevrijd van die kettingen, maar ik word er wel weer mee vastgemaakt als ik de volgende ochtend wakker ben. Het is toch al laat in de avond en zoals verwacht, komt er een bewaker m'n cel binnen. 'Zo, meneer Lambert. Je weet het, morgen zit je er weer in vast.' zegt hij en houdt één van de kettingen omhoog. Ik zucht en knik. Diep in m'n gedachten weet ik dat het nu hét gesprek van de dag is, dat ik opgepakt ben en dat ik een straf moet uitzitten van 10 jaar. Hell, ik kom hier pas uit als ik 37 ben. Die 10 jaar kan ik beter besteden aan m'n muziek. Zodra ik losgemaakt ben uit de kettingen, loopt de bewaker uit m'n cel en doet het achter zich op slot. Ik loop naar m'n bed en laat me op het bed vallen. Spijkerhard natuurlijk, maar ik heb geen keus. Zodra ik voel dat m'n oogleden dichtzakken, val ik in slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.