FanFic.nl

Machteloos - De 76e spelen

Julia - II

Demi kijkt me aan, maar zegt even niets. ‘’Ze zullen wraak willen,’’ redeneert ze uiteindelijk, ‘’wraak die niemand snel zal vergeten. Als ze ons niet laten trainen is het zo voorbij…’’
Ze klink ongeveer net zo zeker van haar zaak als ik me voel. ‘’Laten we dat hopen,’’ mompel ik. Dan valt er een stilte. Als ik bij Demi ben valt er bijna nooit een stilte. Maar nu weten we allebei niet wat we moeten zeggen. Wat zeg je zoal als je weet dat je elkaar binnen ongeveer twee weken kwijt bent. Wat zeg je als je weet dat de dood van de ander een stap dichter naar je eigen redding is?
‘’Het geeft niet als we allebei erheen moeten,’’ zegt Demi uiteindelijk. Ze pakt mijn handen vast. ‘’Dan zijn we die dagen in ieder geval nog samen. En we kunnen elkaar helpen in de Arena. Wij zijn geen barbaren.’’
Ik knik voorzichtig. ‘’Ze willen er een grote show van maken nu ze de tv kanalen in handen hebben…’’ Met een beetje moeite tover ik een glimlachje tevoorschijn. ‘’Laten we daar dan van genieten.’’
‘’Kijk,’’ Demi pakt iets van de tafel, ‘’hier kwam mijn moeder mee aanzetten.’’ Ze legt het boekje tussen ons in en slaat het open. ‘’Eetbare planten en helende kruiden.’’ Ze wijst op de letters op de eerste pagina. ‘’Daar hoeven we onze training niet aan te verspelen.’’
Ik blijf bij Demi eten, en tot het einde van de avond oefenen we met de planten in het boekje. Uiteindelijk kennen we ze allemaal bij naam, functie en uiterlijk.
Als ik weg wil gaan, zwaaien Demi’s moeder en zusje me uit. Haar moeder omhelst me en fluistert: ‘’Houd je sterk’’ in mijn oor. ‘’Na de trekking zal misschien chaos ontstaan,’’ zegt ze iets harder. ‘’Waarschijnlijk zien we je tussen dan en de spelen niet meer.’’
Haar kleine zusje Lorea begint te huilen. Ze is tien, zes jaar jonger dan ik. Oud genoeg om te begrijpen wat er aan de hand is. Ik kniel naast haar neer en ze slaat haar armen om mijn nek. Hoewel ik weet dat het haar niet eens zo zeer om mij gaat, ontroert het me. Het is zo moeilijk om hier weg te lopen en deze mensen nooit meer terug te zien. Misschien is mijn taak om niet meer terug te komen nog het makkelijkst. De mensen die hier blijven zullen degenen zijn die er last van hebben.
‘’Sam en ik zullen je in het trainingscentrum zien. Zo niet’’, ze brengt haar gezicht iets dichter naar het mijne, ‘’zoeken we elkaar in de arena op.’’
Ik zwaai als ik nog een laatste keer naar het huis omkijk. Tot het einde van de straat lukt het me om mijn emoties in bedwang te houden. Dan breekt mijn schild tegen de chaos en angst in duizenden stukjes.
Het is voor het eerst dat ik me met angst afvraag wat voor arena ze gemaakt hebben. Het zal ongetwijfeld spectaculair zijn. Sowieso om genoeg spektakel te veroorzaken voor de kijkers in de districten Maar ook zal de arena sterk genoeg moeten zijn om vrienden uiteen te drijven. Wij zijn geen beesten die elkaar zomaar aanvallen als we alleen nog met vrienden over zijn. Dat zullen ze proberen te voorkomen.
Nu ik niet meer bij Demi ben, lijken onze plannen om er een laatste paar leuke dagen van te maken alleen maar raar. En toch helpt het me om te zeggen dat ik morgen na de trekking nog niet de arena in ga.
Thuis aangekomen weet ik dat ik moet gaan slapen, en ik weet ook dat het me waarschijnlijk niet zal lukken. Toch probeer ik het maar. Ik lig rusteloos in mijn bed. Nu al ben ik bang om van achteren beslopen te worden door een wanhopige tribuut, die mijn dood als een stap naar zijn eigen leven ziet.
De volgende dag moet iedereen’s ochtends binnen blijven. Waarschijnlijk om te voorkomen dat er mensen proberen te ontsnappen aan de boete. Het zou natuurlijk een domper zijn als de gekozen tributen te laat kwamen.
Ik zit zenuwachtig naast mijn moeder op de bank. ‘’Mam?’’ Begin ik. Dit is de eerste keer sinds de uitzending dat ik van plan ben een gesprek met haar te voeren. ‘’Ik weet niet of ik je na de boete nog mag zien. Daarom wil ik het nu vast zeggen.’’
Ze kijkt me gespannen aan.
‘’Je weet dat je altijd terecht kan bij de ouders van Demi en Sam. Zij maken nu hetzelfde door. Maak het alsjeblieft niet te moeilijk voor jullie zelf. Zoek ik elkaar op.’’ Ik aarzel even. ‘’En ik houd van je!’’ Dan omhels ik haar. Het voelt een beetje als een opluchting dat ik het gezegd heb.
Om drie uur begeef ik me hand in hand met haar naar het plein van Blauw. Op het plein worden we gescheiden. Ik moet me identificeren en zij moet aan de zijkant wachten.
Ik kus haar, en ik vraag me af of dit de laatste keer is dat ik haar zie.
Dan ga ik in de rij staan om me te laten registreren. Om dit te doen moet er een vingerafdruk met bloed worden gezet. Ik vraag me af of dit in de districten ook was of dat ze het voor ons erbij bedacht hebben. Ik heb het in ieder geval nooit op tv gezien. Als iedereen geregistreerd is komt er een vrouw het podium op, vast weer een schoothondje van de nieuwe regering. Langzaam wordt het stil en de sfeer wordt steeds meer gespannen.
Ik weet dat ik ‘per toeval’ gekozen zal worden, maar stiekem heb ik toch nog hoop op genade. Of in ieder geval genade voor Demi en Sam. Ik wil dat ze hier waren, in plaats van op hun eigen plein. De gezichten om me heen komen me nauwelijks bekend voor. Ik ging naar een afgesloten school in Indigo, en heb nooit veel met de mensen van Blauw te maken gehad.
‘’Dames en heren!’’ De vrouw op het podium begint haar speech alsof dit het leukste is wat ze ooit heeft meegemaakt. Misschien is het dat voor haar ook wel. Ze heeft zwart haar en grijze ogen. Hoewel ze een paar sieraden draagt, is het duidelijk te zien dat ze uit een laag district komt. ‘’We hebben niet veel tijd, dus we gaan meteen over naar de trekking van de tributen!’’ Ze loopt naar de twee glazen bollen toe ‘’Dames eerst!’’ Volgens mij probeert ze een vroegere presentatrice te imiteren. ‘Dames eerst’ heb ik vaak genoeg op tv gehoord. Ze graait in de glazen kom met briefjes. Ik durf te wedden dat op alle briefjes mijn naam staat. Ze pakt een briefje en haalt diep adem, om in volle glorie mijn naam te roepen.

Reacties: