Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Because all of me protects all of you..... » 6 ~ An pizza magerita and a huge secret
Because all of me protects all of you.....
6 ~ An pizza magerita and a huge secret
Skylar pov
Mijn tranen verdwijnen zodra ik de ondertussen vertrouwde armen om me heen voel. ' Ik uhmm... Ehh jongens ? ' breng ik twijfelend uit. ' Jaaaaaaaa ? ' was hun antwoord, de ja werd lang uitgerekt en een waterige glimlach kwam op mijn gezicht. ' Willen jullie het niet doorvertellen? Vergeet het maar gewoon... '. Ze gaven me nog een knuffel en beloofden het. ' Dus morgenmiddag ? ' vroeg Haz (Ja, zo mag ik hem noemen). Ik knikte en wees op de klok. ' Ik ehh... Jullie moeten uhmmm.... ' blozend keek ik naar de grond en hoorde een lach. Ze gaven me nog een snelle knuffel en verdwenen weer. Het was nu half 6 dus waarschijnlijk kwam Miles zo thuis. Een diepe zucht verlate mijn mond, ik had het hun verteld. Maar niet alles, angstige herinneringen vlogen door mijn hoofd. De uitzending, het moorden, mijn thuiskomst en de operaties...... Ik ben nooit op mijn twaalfde verongelukt, het voelde slecht dat ik tegen hun had gelogen. Maar ik kon het niet vertellen, ze zouden me verafschuwen. Haten ! De enige die het wisten waren mijn ouders, Miles, Maria en Tamara. Een angstige gedachte vloog door mijn hoofd en opeens gebeurde het opnieuw....
Flashback
4 Juni 2009, een dag waar ik naar uit keek maar ook verafschuwde. Vandaag is de dag dat ik op geheime missie ga naar Irak. Met mijn ploeg en de Sergeant lopen we over het vliegveld. Ik heb net mijn ouders, broer en vrienden dag gezegt. Ik ben Skylar Jayden Pearson, hier beter bekend als Commander Pearson. Juist, ik ben hoor bij de top van het leger. Als een 12 jarige... Al vanaf mijn vijfde verjaardag maak ik deel uit van het Britse leger. Mijn ouders zijn enorm trots op me, maar trots doet me niks. Er wordt zonaal gezegd dat mensen met me meeleven. Vroeger geloofde ik dat, nu niet meer. Op mijn zevende ging ik mee op een missie naar Oceanië, daar heb ik mijn eerste moord gepleegd. Ik was zwaar geschokeerd toen ik de man zonder leven op de grond zag liggen. Vandaag de dag doet het me niks meer. Ik heb kameraden aan mijn zijde zien sterven, ik heb moorden gepleegd maar ook mensen levens gered. Ik wordt uit mijn gedachten opgeschrokken als we bij het vliegtuig zijn. Snel stap ik in en ga zitten naast James. James Smith was een soldaat die sinds een jaar bij mijn commando hoorde. We waren beste vrienden, vochten zij aan zij. Een kleine glimlach komt op mijn gezicht als de arm van de 15 jarige jongen op mijn schouder komt te liggen. Al snel landen we weer, ik pak mijn geweer en loop naar de deur. ' Volg mij, en onthou: dit commando is een geheel , niemand blijft achter ! ' zeg ik tegen de rest. Dit commando was als een familie voor me. Met z'n allen rennen we over de grond van Irak, niet wetende wat er zal gebeuren.....
Ik slik en grijp naar mijn schouder. De schouder waarmee ik James kogel had opgevangen, zonder mij was die jongen dood geweest. Op dezelfde schouder staat mijn tattoo. Don't forget to love yourself . Deze tattoo had een belangerijke betekenis voor me. Maar als ik gelijk geholpen was had ik er niets aan over gehouden, van die kogel. Maar ik vocht verder met de kogel in mijn schouder. 9 maanden later werd mijn commando terug geroepen en keerden we terug naar huis. Mijn moeder was zo bang dat ze me zou verliezen dat ik niet meer op missie mocht. Maar goed, de kogel zat nog steeds in mijn schouder en dat was maar een van de vele verwondingen. Ik moest naar het ziekenhuis en werd meerdere keren geopereerd. Ik schrik op als ik de bel hoor, snel sta ik op en doe open. ' HEEI SISTAAAH ! ' sik schoot in de lach en liep samen met Miles naar binnen. We bestelden pizza en wachten op de bezorger. ' Dusssssssss ? ' vroeg Miles aan me. ' Dus wat ? ' ik hield me van de domme maar wist heeeel goed wat hij bedoelde. Ik lachte schijnheilig en zette de tv aan. Ik hoorde de bekende tune van The A-Team en begon lachend mee te zingen. Miles keek me aan of ik gek was en liep naar de deur toen de bel ging. ' PIZZAAAAA !!! ' schreeuwde ik enthousiast terwijl ik een doos met een magerita aannam. Maar onze tv-eet-drink gebeurtenis werd verstoort door een telefoontje. ' Met Miles Austin Pearson spreekt u '. Ik moest moeite doen om mijn lach in te houden terwijl Miles extreem beleefd de telefoon op nam, maar al snel veranderde zijn gezichtsuitdrukking, ' Oh, Okey..... Tot volgende week ' zei hij triest. Hij hing op en liep naar me toe. ' Pap en mam komen volgende week terug, ze zijn op een conferentie... ' zei hij tegen me. Ik mompelde een oke en een trusten naar hem toe voordat ik naar boven liep. Nu zouden ze Miles wedstrijd missen ! En zijn auditie !! En mijn operatie !!! Boos smeet ik een kussen tegen de muur. Op de momenten dat we ze nodig hadden waren ze er nooit voor ons. Over 4 dagen werd ik geopereerd aan mijn nek en ze zouden er niet zijn ! Woest smijt ik nog een kussen tegen de muur en val neer op mijn bed. Ik pak mijn telefoon en scroll door mijn contacten heen, Maria ! Snel bel ik, maar ik krijg geen gehoor. Ik hang op en scroll verder. Al snel kom ik bij Tam en klik het contact aan, ik bel en wacht af. ' Met Tamara Dulore ! ' klinkt er uit mijn telefoon. ' TAM ! ' schreeuw ik opgelucht door mijn kamer, ik zet de IPhone op speaker en gooi hem op mijn bed. ' Hee Sky ! Whutsupp ? ' klinkt de vrolijke stem van Tamara door mijn kamer. Terwijl ik mezelf opdruk leg ik de situatie uit. ' Dus nu missen ze Miles auditie en wedstrijd! ' roep ik gefrustreerd door de kamer. ' Rustig meid, blijf ademen ! Wij gaan gewoon met z'n drieën naar die auditie en wedstrijd ! Mar wil vast ook wel mee ! Maar uhh Sky ? Dan zijn ze toch ook niet bij de operatie ? '. Met een klap laat ik me weer op het bed vallen en haal de telefoon van speaker. ' Ja.... Maar ze zijn er nooit voor me ! Ik had het niet verwacht hoor ! Dit heeft te maken met toen en dat negeren ze lekker ! ' roep ik boos. Tamara probeert me te kalmeren en na 5 minuten hangen we op. Mijn arm rijkt onder mijn bed en ik krijg een kist te pakken. Grijnzend trek ik de koffer onder mijn bed vandaan en open hem. Mijn uniform ligt netjes opgevouwen en al mijn medailles liggen ernaast. ' Commandant Skylar J. Pearson ' staat er in mooie letters op mijn pak geborduurd. Mijn hand strijkt over de stof en ik sluit de koffer weer. Ik draai me om en open mijn kast, toets een code in en open de verborgen kluis. Liefdevol glijden mijn blikken over de wapens. Zachtjes sluit ik de kluis en de kast. Ik schuif de koffer weer onder mijn bed en kruip onder de dekens. Ik dacht nog even na en viel in een dromenloze slaap. Mijn oude leven is een geheim, en dit geheim mag niemand weten...
Reacties:
Ahhhww arme Skyy :'(..... Hopelijk komt het goed!!
Weer goed geschreven!!!
xx
Goed dat ik jou geheim ken
Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor de jongens haar geheim weten^^