FanFic.nl

[Stand Alones] Nothing is worth more than magic

[DM] The Vanishing Cabinet

Drie keer drie passen, drie keer heen en weer lopen, denkend aan wat je wilt.
Met gesloten ogen verzette ik de negen passen. “Ik heb het nodig voor Hem. Ik heb het nodig voor de Heer. Ik heb het nodig voor Hij Die Niet Genoemd Mag Worden.” Langzaam maar zeker verschenen de versieringen op de bronzen deur en werd ook de scheiding tussen de twee deuren zichtbaar.
Juni, juni was het. Ik was al sinds september bezig aan de kast en nog steeds was het me niet gelukt. Maar het zou me lukken vóór einde van deze maand, het moest me lukken voor het einde van de maand. Het zou hij of ik zijn. Als ik er niet in slaagde hen binnen te krijgen voordat het schooljaar ten einde liep, zou Hij me vermoorden omdat ik hem niet vermoord zou hebben en zou de eer dus naar Sneep gaan. Dat kon ik niet maken, deze opdracht was aan mij toevertrouwd en ik zou hem volbrengen, kost wat kost.
Met beide handen duwde ik de deuren open. De kamer stond zoals gewoonlijk weer vol, maar al die brol interesseerde me niet. Het enige wat me echt kon snelen was de verdwijnkast, mijn kast.
Met kleine pasjes liep ik ernaartoe, terwijl ik mijn bezweringsboek dicht tegen me aangedrukt hield. Hoewel ik dat vak niet volgde dit jaar, had ik het boek nodig. Evenals mijn boek van Verweer tegen de Zwarte Kunsten, nu het eindelijk door een degelijke leerkracht gegeven werd. Krinkel had Jeweetwel op z’n achterhoofd gehad, wat in principe geen slechte zaak was, maar les geven was ook niet zijn grootste capaciteit. Smalhart was nog erger geweest dan alle Wemels bij elkaar en Lupos was een weerwolf, reden genoeg hem niet te mogen. Pa had Barto Krenck Junior nooit gemogen, en ik ook niet. En Omber… fijn was ze wel geweest aangezien ze Harry haatte, maar echt les geven kon ze niet als de beste.
Het rare was dat ik altijd gehoopt had dat Sneep leraar Verweer zou worden, maar ik er nu niet erg blij mee was. Het was alsof ik van de ene op de andere dag een afkeer van hem gekregen had.
Zenuwachtig opende ik de kast. Hoe moest ik hem repareren? Hoe zou het me lukken? Al bijna tien maand was ik ermee bezig. Met Kerstmis was ik er zelfs voor op school gebleven, evenals met Pasen.
Reparo had geen nut gehad, hij had al zovele keren gefaald. Maar nu zou het me lukken. Meer nog: het moest me lukken. Deze spreuk had ik zelf ontwikkeld en vervaardigd, speciaal voor de reparatie van de kast.
Met trillende handen richtte in mijn stok op de kast: “Qutedere”. Een paarse lichtstraal vloeide uit mijn stok, mijn spreuk werkte. Dat was meer dan ik had durven hopen.
Weifelend plaatste ik de duif erin. ‘Harmonia Nectere Passus.’ Een volgende lichtstraal gewerkt had. Het enige wat me nu nog te doen stond, was wachten totdat de duif al dan niet heelhuids terug zou komen. Het zou uren kunnen duren eer het zover zou zijn, maar dat had ik ervoor over. Als ik hen binnen kon krijgen, had ik dit gevecht al gewonnen. Dan pas zou de tovenaarsoorlog echt beginnen, dan pas zou ik kunnen zegevieren.
Langzaam maar zeker streken de uren voorbij, terwijl ik met de minuut nieuwsgieriger werd.
‘Plof.’ Mijn ogen wendden zich van mijn bezweringsboek af. De duif was terug, laar dat was niet wat telde. Wat echt telde, was of hij heelhuids terug was.
Mijn hart begon onwillekeurig sneller te kloppen dan er goed voor was. Ik beet op mijn onderlip terwijl ik de kast open deed, mijn blik strak gericht op de witte duif.
Hij miste geen pluim. Het was me gelukt.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.