FanFic.nl

Tranen versus de diepte der oceanen • Finnick Odair

O3•

Erg veel tijd om na te denken over hoe ik wil overkomen bij het uitstappen van de trein heb ik niet. Ik heb zelfs geen tijd om over te komen. Een vredesbewaker neemt ruw mijn arm vast en trekt me de trein uit, een auto in. Ik kijk Lize nog een keer aan voordat de deur dichtgegooid wordt. Ze had blijkbaar niet anders verwacht.
Zoals ik al eerder zei: ik maak District 5 er gewoon mooier op, zelfs al zou ik eruit zien zoals ik er die nacht in de arena uitzag. Ik veronderstel niet dat je wilt weten hoe die nacht was, maar ik vertel het je toch.
Het was de laatste nacht in de arena. Er waren nog maar twee tributen over: Juweel, het meisje uit District 1 en ik. Zij was vreselijk uitgehongerd, en ik had verschrikkelijke wonden over mijn hele lijf verspreidt. Een gelijk gevecht, dus. Zij had messen en ik een drietand. Het was afschuwelijk. Het voelde alsof ik mijn ingewanden zou kunnen uitkotsen. Mijn hele lichaam zat onder het bloed. Niet dat het hare er veel beter uit zag op dat moment, maar zo’n zaken troosten je nu eenmaal niet tijdens een gevecht. Vooral niet als mensen het er daarna nog eens goed insmeren.
Maar zoals ik al zei: ik zat helemaal onder het bloed. Net toen ik klaar was om in de aanval te gaan, gooide ze een mes naar me toe. Het belandde in mijn hals. Moest ze op dat moment niet zo stom geweest zijn om te proberen haar mes uit de wonde te trekken, had ik de kans niet gehad haar borst te doorboren met mijn drietand. Ze was op slag dood, en ik won. Neen, ik overleefde door de “zorgen” in het Capitool. Alles werd eraan gedaan me te redden, want zonder winnaar zouden ze vreselijk voor schut staan. Ik was naderhand gezien liever dood geweest, maar daar kan ik nu niets meer aan doen, en dat ga ik ook niet proberen.
‘Uitstappen, Odair.’ Ik schrik wakker uit mijn gedachten als ik de hatelijke stem van een vredesbewaker hoor.
‘Je mag me ook gewoon Finnick noemen hoor, omdat jij het bent’, flap ik eruit. Hij kijkt me strak aan. Als het tenminste geen vrouw is, ik kan het niet zo goed zien door het uniform.
Dat is het enige leuke aan winnaar zijn, je kunt alles zeggen zonder dat mensen het je kwalijk kunnen nemen of je ervoor kunnen straffen. Ze kunnen een winnaar niet zomaar vermoorden, dat zou immers te link zijn.
Begeleid door de vredesbewaker stap ik het gerechtsgebouw binnen. Het is een vervallen gebouw, wat wellicht komt door het geldtekort in de gewone districten.
‘Finnick, daar ben je al!’ jubelt Esm.
‘Waar is Lize?’ vraag ik.
‘Een vredesbewaker heeft haar meegenomen, ze wilde zo te zien iets zeggen.’ ze. Klaarblijkelijk was het dus toch een vrouw. Ach ja, Esm zal het wel weten. ‘Als Lize klaar is, kun jij het podium op.’ Yej. Dat was nu echt het moment waar ik naar uit keek: de haatdragende blikken van elke inwoner op mezelf gericht zien, terwijl ze doen alsof ze blij zijn. Op dat moment komt Lize lachend terug de hal binnen, zonder vredesbewaker. Gelukkig maar, ik mag dat ras niet.
‘Ik moest even zeggen van een vredesbewaker dat je je manieren moet houden, Finnick.’ Ik lach. Dat was dus de reden waarom ze weggeroepen was.
‘Wat had je wel gezegd?’ Esm kijkt me kwaad aan.
‘Ze noemde me Odair. Ik zei gewoon dat ze me ook Finnick mocht noemen, omdat zij het was.’ Lize schudt lachend haar hoofd.
‘Komop, Finnick. Je weet best dat ze gelijk heeft dat je je manieren moet houden als je zoiets zegt.’ Ik ga er niet verder op in, wetend dat ze dat wellicht toch gewoon zegt om Esm blij te maken. ‘Ga nu.’ zeduwt me de deur uit, het podium op, vlak voor de neuzen van alle District 5-inwoners. Er klinkt gejuich. Gejuich waarvan de ene helft niet helemaal en de andere helft helemaal niet gemeend is.
‘Goedenmiddag, District 5,’ begin ik nerveus. ‘Het is een eer voor me hier te mogen zijn.’ Ik hoor gelach. Natuurlijk geloven ze er niets van. ‘Ik kan jullie tranen niet drogen met woorden, ik kan jullie pijn niet stillen met mijn stem en ik jullie woede aan mij niet verminderen door dit te proberen.
Maar ik weet hoe jullie je op dit moment voelen.’ er klinkt nog meer gelach. ‘Ik weet het echt, al lijkt het nog zo onwaarschijnlijk.’ Ik kan me best inbeelden hoe Snow nu naar zijn scherm zit te kijken. Waarschijnlijk is hij even woedend op me als de mensen hier. Maar zolang in niets zeg over het feit dat mijn ouders en mijn zus vermoord zijn, misdoe ik niets. ‘Ik kende de tributen uit jullie District niet. Ik heb noch Ellen, noch Sam gekend. Zelfs niet gesproken.
En dat is voor mij reden genoeg om mezelf nu te haten, en voor jullie ook om mij te haten. Het feit dat zij het niet overleefd hebben en ik wel, maakt noch mij, noch jullie gelukkig. Want ik wil jullie één iets meedelen. En ik weet zeker dat eender welke winnaar hiermee zal instemmen:
ik heb de spelen niet gewonnen, enkel overleefd.’ De menigte kijkt me raar aan. Niemand begrijpt me, zoals voorspeld, maar ik heb ze wel stil gekregen, en dat was mijn hoofdbedoeling.
Een hand pakt me bij mijn arm. Niet ruw, dus ik veronderstel dat het dit keer geen vredesbewaker is.
‘Wat had dat te betekenen? Die laatste zin?’ sist Esm. Ze moet enigszins ook wel begrijpen dat het indirecte kritiek naar het Capitool toe is.
‘Dat had de waarheid te betekenen, Esm. Een waarheid die jij niet snapt. Hoe zou je het ook kunnen snappen?’
‘Ik had je toch gezegd dat het deftige toespraken moesten zijn?’
‘En er is niets mis mee, helemaal niets. Het is gewoon pure waarheid. Niets meer, niets minder. Je kunt me niet verbieden dat te zeggen.’

Reacties:

Rebella zei op 8 maart 2014 - 10:59:
_______________________________________

no comment.

_______________________________________

Snel verder.

_______________________________________

You're seriously freaking amazing!

_______________________________________

Hermelien zei op 5 maart 2014 - 11:14:
*glimlach* Seriously, I adore this!
Ik vond de quote "Ik heb de spelen niet gewonnen, maar overleefd." vond ik altijd al geweldig.
I mean, it's the damn truth!
And ufcourse kan Esm het niet begrijpen, wat zouden ze.
*sigh*
May the odds be never in our favor. *grom*
Go on with posting dear!

xoxo