FanFic.nl

Dúriel, dochter van Mirkwood

V. Vogels

Terwijl ze viel, vroeg ze zich af hoe ze moest landen. Probeer de klap niet op te vangen, had ze ooit gehoord. Maar welk deel van haar lichaam was haar het meest waard? Ze was al bij de grond, voor ze zich iets kon bedenken.
Ze voelde niet hoe ze de grond raakte. Het enige wat ze wist was dat ze plotseling op de koude aarde lag. Ze kwam half overeind en keek naar de richting waar een storm van geluid vandaan kwam.
Ze schrok toen ze zag wat er aan de hand was. Met een vluchtig gebaar trok ze een pijl uit de koker die nog steeds op haar rug zat. Haar boog lag vlakbij haar.
Ze vuurde de eerst pijl op de aanstormende orks af voor ze stond. Eén van de voorsten van de groep viel neer. Maar er waren er nog veel over. Ze remden af om te zien waar de pijlen vandaan waren gekomen. Ook uit de bomen was weer geschoten.
Dúriel pakte een tweede pijl, en richtte op de dichtstbijzijnde ork. Maar haar pijl mistte. En toen het schepsel omkeek, zag hij dat niet alle elfen in de bomen zaten.
Met een derde pijl tegen haar pees, kwam Dúriel overeind. Op het moment dat ze met haar rechterbeen de eerste stap zette om weg te rennen, schoot er een pijn door haar knie. Als vanzelf, viel ze neer. Voor ze weer overeind kon komen, pakte iemand haar vast.
Een moment lang dacht ze dat de ork haar bereikt had. Maar ze werd opgetild en meegenomen. Als het ook maar iets in de buurt van een ork was geweest, had ze nu een zwaard in haar buik gehad.
Ze zag de bladeren aan zich voorbij flitsen. Het geluid van de orks werd steeds zachter, tot Dúriel plotseling op de grond gezet werd.
‘’Blijf zitten.’’
Ze had niet het idee dat ze veel andere keuze had. Maar ze zat tegen een boom aan, die verscholen ging in de struiken. Vlakbij klonken fluitende geluiden, die voor een buitenstaander op vogels leken. Maar Dúriel wist dat het een manier was van de elfen om naar elkaar te seinen.
Ze probeerde door de bosjes te zien wat er gebeurde. Maar het leek alsof er zwarte vlekken voor haar ogen dansten. En hoewel ze rustig bleef zitten, leek het alleen maar erger te worden.
Plotseling werd ze zich bewust van een stekende pijn in haar knie, die ze eerder nauwelijks had gevoeld.
Het gebrul van de orks klonk plotseling dichterbij. Dúriel tastte naar haar boog, maar vond hem niet.
In plaats daarvan trok ze haar zwaard uit de schede, wat zittend nogal moeite kostte. Ze stak het wapen voor zich uit bij wijze van verdediging. Maar haar beeld was niet goed genoeg om te zien of en waartegen ze zich moest verdedigen.
De grond trilde, dus de orks moesten wel vlakbij zijn. Elfen veroorzaakten geen trillingen als ze liepen. Dúriel kneep haar ogen even dicht en probeerde het misselijke gevoel te negeren. Het was plotseling zo warm. Ze wenste dat ze haar waterfles kon vinden. Maar ze kon zich niet herinneren waar ze die gelaten had.
Opnieuw klonken de seinen van elfen door het bos. Dit keer dichterbij. En ze verplaatsten zich snel, alsof ze de orks op de hielen zaten.
De zwarte vlekken voor Dúriels ogen, begonnen te verdwijnen. En de misselijkheid zakte een beetje weg, tot ze zich weer iets durfde te bewegen. Ze streek het haar weg dat in haar ogen hing, en voelde dat ze nat was van het zweet. Met wat moeite trok ze haar zwaard iets dichter naar haar toe. Zo zou kunnen steken als het nodig was. Een betere manier om zich te verdedigen, kon ze even niet verzinnen. Ze durfde haar rechterknie niet te verplaatsen.
De geluiden van de orks, mengden zich met strijdkreten van elfen. Inmiddels leken ze van overal om haar heen te komen. Tot er uit de verte een fluitsignaal klonk. Iemand schreeuwde: ‘’Drijf ze erheen!’’ En de geluiden verplaatsten zich in de richting waar het signaal vandaan gekomen was.
Langzaam liet Dúriel haar zwaard zakken. Ze leunde tegen de boom achter haar om overeind te blijven zitten. Met iedere beweging die ze maakte, verschenen er weer even zwarte vlekken. Ze legde haar hoofd achterover tegen de boom en probeerde niet te bewegen.
Plotseling voelde ze, hoe het zwaard onder haar hand vandaan werd getrokken. Zachtjes, niet als een aanvaller.
‘’Ze zijn weg,’’ zei een zachte stem, ‘’Andir maakt de rest af.’’ Een arm werd om haar rug geslagen. ‘’Dit gaat even pijn doen. Maar we moeten terug naar het pad.’’ Een tweede arm schoof onder haar benen. Voor ze doorhad wat er gebeurde, werd ze opgetild.
Er ging een pijnscheut door haar knie. Ze deed geen moeite meer om mee te werken. Ze probeerde zelfs om weer op de grond terecht te komen, zodat ze stil lag. Maar degene die haar droeg was te sterk.
‘’Rustig,’’ siste hij. Hij liep langzaam, maar met iedere stap deed Dúriels knie meer pijn. Haar ademhaling ging gejaagd, ook al probeerde ze rustig te blijven. Met iedere seconde leek ze minder lucht binnen te krijgen, tot naast haar gezichtsvermogen ook de pijn vervaagde. Ze had er geen idee meer van waar ze was.

Reacties: