FanFic.nl

Courage • Thorin Oakenshield

Hoofdstuk 8.

Het zweet gutste langs haar rug en tussen haar borsten toen Alyssae zich vechtend een weg naar Thorin baande. De pijlen van Kili en Fili hielpen haar een pad vrij te maken, al wist ze niet of ze haar bewust hielpen. Ze konden onmogelijk weten wat ze van plan was, tenzij de vreemde, onzichtbare hobbit hen dat had ingefluisterd.
Ze had het zwaard van een ork opgepakt en haar dolk achter haar riem gestoken. Ze had zichzelf al een paar keer verwond doordat de kling niet in een schede gestoken zat, maar ze verbeet de pijn. Haar armspieren brandden van de inspanning die het kostte om het loodzware zwaard rond te zwaaien, dat vele malen zwaarder was dan een wapen van elfenmakelij.
De schrik sloeg haar om het hart toen ze zag dat Azog Thorin omver had gekregen. Hij lag bovenop een stel rotsen en bewoog nauwelijks, hoewel ze zijn vingers naar zijn uit zijn handen geslagen zwaard zag klauwen. De bleke ork stond fier tegenover hem. Met nasaal stemgeluid spuwde hij neerbuigende woorden uit. Zijn arm hief zich op en Alyssae zag het doffe metaal van zijn zwaard in het zonlicht glinsteren.
Alyssae wist niet wat haar ertoe dreef voor de starre dwerg, die haar niet eens mocht, in de bres te springen, maar ze zette af tegen een grote kei en sprong tussen beiden in. Met opgeheven zwaard pareerde ze Thorins doodsteek.
Toen hun zwaarden elkaar raakten, had Alyssae het gevoel dat haar arm brak. Ze liet het zwaard uit haar hand vallen, maar Azog – die niet op interventie berekend was – verloor eveneens zijn wapen. Ze staarden elkaar een tijdlang in de ogen. Ze wist niet of hij verbaasd was een elf te zien, maar hij liet het niet merken. Hij schreeuwde een woeste verwensing naar haar. Toen draaide hij zijn machtige hoofd op en grauwde naar iets of iemand die ze niet kon zien. Zonder haar blik van haar tegenstander af te nemen zakte ze naar de grond om haar zwaard te pakken, maar net toen haar vingertoppen het koude staal raakten, gleed er een schaduw langs de hemel. Verschrikt hief ze haar gezicht op, maar ze was te laat.
Twee gigantische klauwen duwden haar tegen de grond. Een ervan groef diep in haar schouder en Alyssae schreeuwde het uit van de pijn. Ze viel achterover en haar hoofd klapte tegen een steen. Blauwe en groene flitsen doorsneden haar blikveld, terwijl explosies van pijn haar naar een afgrond leken te duwen. De pijn in haar schouder en schedel leken met elkaar te wedijveren, beiden gretig haar noodlottig te worden.
Een ander geluid vermengde zich met haar geschreeuw. Een stinkende substantie kwam over haar gezicht en stroomde haar mond en neusgaten binnen, zodat Alyssae bang was te verdrinken. Ze hapte naar adem en wilde haar arm beschermend opheffen, maar iets zwaars duwde haar ledemaat naar beneden. Alyssae hoestte, spuwde, kokhalsde en probeerde zich op haar zij te draaien om aan de verstikkende vloeistof te ontkomen, maar iedere beweging leek haar verstikking te bespoedigen. Paniek hield haar in een ijzeren greep en bezoedelde haar geest, zodat ze niet kon nadenken. Het maakte haar panisch van angst om te sterven zonder de bron van het kwaad te kunnen vaststellen.
Ver van haar klonk een stem, maar hij drong maar nauwelijks tot haar door en ze wist niet of de woorden voor haar bedoeld waren. Flarden herinneringen dansten voor haar gesloten ogen en verdreven de flitsen ten gevolge van haar val. Ze zag de bloemrijke vallei waarin ze was opgegroeid, waar kinderen in de rivierbedding speelden en ouderen op keien hun melodieën bedachten en woorden berijmden. Ze zag de ondergaande zon, die een veelkleurig kleed over haar wereld legde. Een deken, die steeds donkerder werd en wiens duisternis haar uiteindelijk zou overmeesteren…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.