FanFic.nl

Zijn Menselijke Engel

Hoofdstuk 2

Zodra zijn lange gestalte de winkel verlaat valt het geld met een luid gekletter op de grond. Met beide handen grijp ik de toonbank vast. Er was iets met die jongen. Mijn hart begon sneller te kloppen zodra zijn hand de mijne aanraakte. Rillingen liepen over mijn rug wat me deed duizelen. Hij was altijd zo koud, zo kil. Iedere keer wanneer ik hem zag, voelde ik de kou die met hem meekwam. 'Rose...' hoor ik zacht, maar het lijkt zo ver weg. 'Rose!' Mijn hoofd vliegt op. 'Het gaat wel.' 'Het gaat wel,' herhaal ik nogmaals, merendeel om mezelf gerust te stellen en mezelf ervan te overtuigen.
Een hand wordt op mijn schouder gelegd en schichtig kijk ik om, de grijzige ogen van meneer Stone die mij bezorgd aankijken ontmoetend. 'Rosy, ga naar huis. Ik red het hier wel.' 'De helft van de dag is nog niet eens voorbij,' roep ik verbaasd uit. Hij glimlacht lichtjes en kijkt de zaak rond. 'Ik red het wel, echt waar. Zo druk is het hier niet.' Ditmaal kijk ik het cafeetje rond. Een zucht verlaat mijn haar en ik breng mijn los gevallen haren achter mijn oren. 'Oké. Morgen ben ik er gewoon weer.' Hij lacht en laat die glimlach zien waarvan ik altijd wat vrolijker word. 'Ga lekker in bad, neem een kop thee. Neem je rust Rose.' Langzaam voel ik mijn hoofd op en neer gaan. Ik pak mijn jas weer van de kapstok en mijn tas van de grond voordat ik nog voor een laatste keer naar meneer Stone kijk. 'Weet u het echt zeker?' Hij lacht en plaats zijn hand op de onderkant van mijn rug. 'Jij gaat,' begint hij terwijl hij me naar de deur begeleidt. 'Naar huis, neemt een bad, belt een vriendin. Je gaat je rust nemen Rosy.' Weer knik ik en ik draai mijn hoofd om naar meneer Johnson. 'Dag meneer Johnson!' roep ik uit, mijn hand op de deurklink. Hij draait zich om en glimlacht. 'Zou je het erg vinden met mij mee te lopen? Ik vind die sneeuw maar niks.' Ik giechel en knik terwijl de oude man zich naar mij begeeft. Mijn rechterarm haakt zich in zijn linker, en met mijn linkerhand ondersteun ik hem. 'Klaar om de witte duivel tegen te gaan meneer Johnson?' Hij grinnikt. 'Als jij me Mark begint te noemen, dan ben ik er klaar voor Daisy.' Een glimlach staat op mijn gezicht en ik duw de deur open. 'Laten we gaan dan Mark.' Hij kijkt me zijdelings aan en ik zie de lach op zijn gezicht.
Na meneer Johnson door de ijzige wind naar het bejaardentehuis te hebben gebracht vis ik mijn mobiel uit mijn tas. Ik druk op Ivana's nummer en swipe over mijn beeld. Zodra de telefoon aan de andere kant wordt opgenomen verspreidt er een grijns over mijn gezicht. 'Hallo?' 'Iev!!' roep ik blij uit. 'Daze! Werd wel tijd dat je belde hè, meisie?' Ik grinnik en loop verder richting mijn huis. 'Ik weet het, sorry love. Je weet hoe dat gaat. Werk, ouders,-' ik neem een diepe zucht. 'En wat?' 'Hij...' mompel ik zachtjes. Zachtjes foetert ze, zo zacht dat ik niet kan opmaken wat ze zegt. 'Ik ben er binnen een kwartiertje, hou je taai, oké?' Ik knik, alleen om me een seconde later te realiseren dat ze dat niet ziet. 'Girlsnight?' vraag ik hoopvol. 'Girlsnight,' zegt ze bevestigend en ik glimlach. 'Ik zie je straks!' 'Tot zo babe!' Ik swipe weer over mijn beeld en rond het gesprek af, het laatste deel van de weg afleggend.
Eenmaal thuis gekomen hang ik mijn jas op en leg mijn schoenen onder de verwarming. 'Ik ben thuis,' roep ik door het huis terwijl ik richting de woonkamer loop. 'Nu al?' Ik rol met mijn ogen en plof neer op de bank, tegenover mijn vader. 'Ik mocht eerder weg.' Hij fronst en neemt een slok van zijn flesje bier. Met een schuine blik kijk ik naar de klok. Achttien over twee. Het nieuwe record is gevestigd hoor, denk ik cynisch. 'Doe je het zo slecht dan?' Ik zucht en sta op, mijn weg naar boven beginnend. Voor de trap draai ik me om en kijk mijn vader aan. 'Nee pap. De mensen belonen mij voor mijn harde werken en lieten me eerder weggaan,' zeg ik niet totaal gelogen. Ik bedoel, ik werk hard, altijd. Maar de reden om mij eerder te laten gaan is wat anders.
Ik neem mijn geheime doos vol junk food onder mijn bed vandaan en leg die op mijn bed neer, samen met de film The Rise Of The Planets Of The Apes. Nog steeds moet ik die film zien. De bel klinkt door het huis, en voordat mijn vader de kans kan krijgen om de deur te openen sprint ik naar de deur. ‘Iev!’ roep ik blij uit zodra ik mijn beste vriendin op de stoep zie staan. Ze trekt mijn in een stevige knuffel. ‘Vertel me alles.’
Na het verhaal te hebben verteld, ben ik weer stevig tegen Ivana aangedrukt. ‘Ik vermoord die gast,’ hoor ik haar mompelen. Met de achterkant van mijn hand wrijf ik de tranen van mijn gezicht. ‘Ik kom er wel overheen. Het is altijd gelukt, dus nu vast ook wel.’ Ze springt van mijn bed af en verward kijk ik haar aan. ‘Waar ga je heen?’ Ze bijt op haar onderlip en mijn wenkbrauw schiet omhoog. ‘Sorry Daze, ik herinner me net dat ik nog iets moet doen. Ik bel je nog!’ Ze stuurt me een handkusje en loopt de deur uit. Een frons vormt zich op mijn voorhoofd en ik laat me achterover op bed vallen. Het was raar. Sinds Ivana die ene avond opeens weg was, is alles verandert. Ze lijkt zo veel afstandelijker, en net zoals de jongen waarvan ik de rillingen over mijn rug krijg, zo veel kouder.







Reageren = Melding <3

Reacties: