FanFic.nl

Ruïne

7 februari 2010

Louis leek nog even te aarzelen, maar na ongeveer een halve minuut kwam hij in beweging. Zijn zelfverzekerdheid was nog steeds ver te zoeken en hij zag er vermoeid uit. Liam vroeg zich plotseling af hoeveel de tweeling het gezin ’s nachts liet slapen, in hoeverre ze iedereen terroriseerden. Hij wist het niet en Louis gaf hem de tijd niet erover na te denken, want hij sprak: ‘Ze slaapt beneden, zodat ze de trap niet zo vaak op hoeft. Daisy heeft haar ooit verwond aan haar been en nu loopt ze mank.’ Zijn stem werd naar het einde toe steeds zachter, kwetsbaarder. En intussen liet hij zich door zijn voeten door de gangen voeren.
Liam en Niall volgden hem in stilte. Ze gingen ervan uit dat hij geen behoefte had aan commentaar, aan medelijden, aan vragen. Aan wat dan ook. Waarschijnlijk wilde hij gewoon alleen maar dat alles eindelijk afgelopen was.
Hij leidde zijn bezoek de gang door, opende uiteindelijk een deur die toegang verschafte tot een kunstmatig verlichte kamer. De muren waren romig wit, het beddengoed was wit met roosjes, de gordijnen waren dieprood. In het bed lag een vermoeid uitziende vrouw met donkerbruin haar als een waaier om haar hoofd. Aan elke zijde lag een dochter (althans, Liam nam aan dat het haar dochters waren). De linker herkende Liam als het meisje dat hij boven had ontmoet.
Ze huilde.
‘Wie zijn dit?’ vroeg Jay, zodra ze zag dat er bezoek was. Louis haalde diep adem en antwoordde: ‘Liam en Niall, vrienden van Harry.’
‘Lottie zei al dat Harry hier was.’
Louis knikte terneergeslagen ‘Hij is boven bij Zayn en de tweeling. Ik zweer dat ik er niets mee te maken heb, ik was net zo verbaasd als jullie, het was echt niet de bedoeling dat Harry zou komen, ik wilde niet –’
‘Rustig maar, Lou,’ suste Jay. ‘Ik snap dat je geen kwaad in de zin hebt.’
Louis knikte alleen maar, waardoor er een drukkende stilte viel. ‘Lou?’ vroeg het zusje dat niet Lottie was uiteindelijk. Ze was net als haar zus in tranen. ‘Wat als Daisy en Phoebe nu te ver gaan? Zayn mocht niet… we mochten niet… Wat als –’
‘Zolang je aan hem blijft denken, kan hem vrij weinig gebeuren,’ sprak Niall met zijn rustgevende Ierse accent.
‘Wat?’ vroeg de zus met een klein stemmetje.
‘Blijf aan hem denken.’
‘Louis, wie is dit?’ vroeg Jay nogmaals. ‘Ik bedoel – een vriend van Harry, oké. Maar waarom is hij hier?’
‘Hij is hier omdat…’ begon Louis, maar zijn stem stierf weg en met een wijds gebaar zei hij tegen Niall: ‘Leg jij het maar uit, ik kan het niet.’
Niall knikte en nam voorzichtig plaats op de bedrand. ‘Daisy en Phoebe zijn niet de enige,’ sprak hij toen zachtjes, medelijdend. ‘Zayns moeder zou ook nog twee kinderen gekregen hebben. Zij hebben een drankje gemaakt om de tweeling onschadelijk te maken, zodat ze hun broer kunnen redden. Ik heb het bij me.’
‘En hoe krijgen we ze zo ver dat ze het drinken?’ vroeg Lottie, ondanks de tranen met een hint van dezelfde minachting die Louis zo eigen was.
‘Nee…’ zuchtte Niall. ‘Zij moeten het niet innemen, maar jullie moeder. Het zal inwerken op haar eitjes en Diasy en Phoebe op die manier onschadelijk maken. Ik weet niet precies hoe het werkt, maar –’
‘We gaan dus niet het risico nemen dat mama iets overkomt,’ wierp Lottie dapper tegen, hoewel ze er onzeker aan toevoegde: ‘Toch?’
‘Dat zei ik ook al,’ bekende Louis. ‘Maar hij wilde per se zijn zegje doen. Maak je maar geen zorgen, ik zal hem vriendelijk de deur wijzen. Niall, kom, we –’
‘Nee, wacht,’ onderbrak Jay hen. ‘Niall, in hoeverre vertrouw jij die twee meiden?’
Niall haalde diep adem, sloot zijn ogen alsof hij nadacht. ‘Volledig,’ zei hij toen, waarna hij zijn ogen weer opende. ‘Ja,’ beaamde hij toen, alsof het in het licht anders zou kunnen zijn. ‘Ik vertrouw ze volledig.’
‘Dan neem ik het,’ zei Jay resoluut.
‘Nee!’ riep Louis uit. ‘Mam, je kunt niet –’
‘We hebben geen alternatief, Lou. Zayn wordt doodongelukkig hier – als ze hem al laten leven. En jij wil net zo lief dat dit stopt en de meiden zijn evengoed doodsbang. Als ik hier een mogelijkheid geboden krijg om alles tot een einde te brengen, dan neem ik die graag aan.’
‘Je kunt je leven niet riskeren!’ riep Louis uit. Jay keek hem even aan met een blik die Liam niet anders kon bestempelen dan medelijdend. Toen wendde de vrouw zich tot Niall. ‘Geef maar,’ zei ze.
Voorzichtig stak Niall zijn hand in zijn broekzak en hij haalde een klein flesje tevoorschijn. Het leek wel op een halve reageerbuis, was afgesloten met een kurk en bevatte een klonterige drap van welke de kleur het midden hield tussen mosgroen en bruin. ‘Ik denk niet dat het erg smakelijk is,’ bekende Niall, terwijl hij het buisje aan Jay overhandigde. De vrouw trok resoluut de kurk eruit en zonder verdere aarzeling gooide ze onder toeziend (en argwanend) oog van haar biologische kinderen de inhoud achterover.
Ze slikte en even gebeurde er niets, toen begon ze net als Zayn te stuiptrekken. Haar ogen draaiden weg en Liam voelde zich misselijk worden bij het aanzicht – en bij het idee wat er met Niall zou gebeuren als het slecht afliep met Jay.
Desondanks snelde hij op Louis’ zusjes af en trok hij hen uit het bed. ‘Anders slaat ze jullie, en dat is voor niemand voordelig,’ legde hij uit.
Met enige moeite kreeg hij de beide meisjes bij hun moeder weg, en toen ze zich eenmaal huilend aan hun oudere broer hadden vastgeklampt, beschermde Liam Jay zo goed mogelijk met kussens tegen zichzelf. Hij legde net het eerste kussen onder haar hoofd, toen heel het huis doordrongen werd met ijzingwekkend gegil. De lichten begonnen te knipperen, maar Liam hield vol en plaatste nog een kussen tussen Jays hoofd en de houten bedrand. Hij kwam overeind, zijn handen over zijn oren, om te zien hoe Louis een versteende Niall vernietigend aanstaarde. Niall zelf staarde alleen maar met grote ogen naar Jay, wat hem in het flikkerende licht enigszins op een spook deed lijken. Liam dacht tranen in zijn ogen te zien.
Het volgende dat hij registreerde, was dat er twee lichte schimmen door de kamer flitsten. Het ging belachelijk snel en hij zag eigenlijk alleen een flits van bleke huid en blond haar. Twee tellen later werd die gevolgd door een donkere flits; getinte huid en zwart haar.
En onmiddellijk daarna vielen de lichten definitief uit en werd het doodstil in de kamer. De meiden snikten niet meer, Jay schopte niet meer en iedereen hield zijn adem in.

Boven stond Harry naast Zayns bed, niet wetend wat hij moest doen. Aan de ene kant had hij de neiging het bed in te kruipen en Zayn tegen het matras te pinnen. Hij wilde tegen de jongen schreeuwen tot hij ophield, slaan wilde hij zelfs. Als het maar op zou houden.
Het probleem was dat hij niet in staat was langer dan twee seconden achter elkaar naar Zayns weggedraaide ogen te kijken. Het joeg hem te veel angst aan, zoog langzaam al zijn hoop weg. Het maakte het te moeilijk om te geloven dat het ooit nog goed zou komen.
Daarbij waren er Liams woorden. Liams woorden over verwondingen. Harry wilde die niet op zijn geweten hebben. Als Zayn overleefde, wilde hij hem geen littekens bezorgd hebben die hen altijd aan deze avond zouden herinneren. En als Zayn het niet overleefde, wilde hij…
Eigenlijk was dat geen optie, maar als hij naar die weggedraaide ogen keek, was hij daar niet meer zo zeker van. Misschien was het wel een optie. En dan wilde hij dat Zayn zo gaaf mogelijk in zijn doodskist zou liggen.
De lichten begonnen te knipperen en Zayn begon te mompelen. Harry spitste zijn oren, probeerde het te verstaan, maar het lukte hem niet. ‘Zayn?’ vroeg hij dus, toen hij na onbepaalde tijd besloot dat hij echt niet ging achterhalen wat de jongen uitkraamde. Zijn stem klonk zo gebroken en wanhopig dat hij er zelf van schrok.
Daisy schoot in de lach, gevolgd door Phoebe. ‘Hij hoort je niet,’ verzekerde de eerst hem nog, voor ze haar mond opende en een ijzingwekkend gegil voortbracht. Phoebe volgde har voorbeeld, opnieuw. Als een schaduw. Eén van de schaduwen waar Harry altijd bang voor was geweest. Eén van de monsters die hem zou vermoorden. Hem en, in dit geval, ook Zayn.
Onwillekeurig plaatste Harry zijn handen over zijn oren. Toen flitsten de twee meisjes weg, tegelijkertijd. Ze stopten niet met gillen, maar de lichten stopten wel met knipperen. Ze vielen definitief uit en Harry zag nog een tweede flits, dacht zwart haar te herkennen. Maar eigenlijk wist hij het allemaal al niet meer. Hij werd gek, helemaal gek en kon zich niet voorstellen dat ook maar één van de gebeurtenissen van die avond echt was geweest. Hij was zijn verstand verloren, had alles verzonnen in zijn wanhoop met Zayn en Louis herenigd te worden. En het was hem gelukt. In zijn hoofd, in zijn gedachten. In zijn eigen wereld waar het verschil tussen realiteit en dromen onbeduidend was.
Het maakte hem niet meer uit. Hij had Zayn weer gezien, en Louis. Heel even en dat was genoeg. Het was klaar, voorbij. Het donker was het einde. Zijn einde, hun einde. Het was voorbij.


Hmmpf. Ik hoop dat jullie 'm wel voelen, want ik voel 'm eigenlijk niet. Maar. Meh. Oké.
Nog maar één hoofdstuk anyways.

Reacties: