FanFic.nl

A new life

10) DE FANS

Bills pov: We liepen de trappen van het ziekenhuis in stilte af. David kwam op ons af. “Hej, naar waar gaan jullie?”� vroeg hij. “We gaan het aan de fans vertellen.”� Zei ik zonder hem aan te kijken. “Eum, ja ok. Zal ik voor beveiliging zorgen? De pers zal er ook wel zijn dus zal meteen iedereen het weten, je moet het dus maar 1keer zeggen.”� “Nee, beveiliging is niet nodig.”� Zei ik weer tegen hem. Hij keek me verbaasd aan. Meestal hadden we de bescherming wel nodig, maar volgens mij zou het vandaag anders gaan. De stilte keerde terug en we vervolgden onze weg naar beneden. Wanneer we op het gelijkvloers kwamen zag ik hen, de masse, door de ramen staan, zij mij blijkbaar ook want het gegil werd luider en luider. Mijn hart ging tekeer tegen mijn borst en ik besefte dat het moeilijker zou worden dan ik had gedacht, maar het deed me veel dat ik niet alleen de menigte moest toespreken. We kwamen dichter en dichter en het zou niet lang duren voor ik door de glazen deuren zou stappen. Mijn hart bonkte nu nog sneller net zoals het geschreeuw buiten harder werd. “weet je het zeker?”� vroeg David nog een laatste keer. Ik denk dat hij het niet alleen bedoelde op het vertellen aan de fans maar ook op de bodyguards die we deze keer niet hadden. Ik knikte alleen en liep als eerst door de deuren met Gustav Georg en mam achter me. Wanneer ik de buitenlucht inademde bereikte het gegil het hoogtepunt. Alle mensen voor me waren blij me te zien, riepen dingen naar me. “Waar is Tom?”� “Ich liebe dich!!”� kon ik ertussen verstaan. Er werden verschillende handen naar me uitgestoken, om me aan te raken, met briefjes om handtekeningen te zetten. Ze wisten nog steeds niet dat Tom boven in een coma lag en ik zag er tegenop om hen het te vertellen. Om hen het verschrikkelijke gevoel te geven dat ik al uren met me meedroeg. “Geen handtekeningen nu, sorry. Ik kom iets vertellen.”� Riep ik door het gebrul heen. Alleen de meisjes op de eerste rijen hadden me gehoord en het meeste gegil ging gewoon verder. Georg deed een stap, met zijn kruk, naar voor. “Willen jullie allemaal zwijgen zodat Bill iets kan zeggen!”� riep hij met zijn zware stem over de massa. Er werd nog steeds gegild maar toch al heel wat minder. Ik sprak hen zo luid mogelijk aan: “Ons concert van gisteren is gecancelled omdat we een auto-ongeluk hadden.”� Het was nu helemaal stil geworden en ik ging verder. “Wij zijn er goed van af gekomen, behalve Georg zijn been natuurlijk, maar Tom... Tom is in een coma geraakt.”� Ik hoorde hier en daar een paar snikken maar iedereen liet me verder mijn verhaal doen. “We zullen nu een hele tijd niet optreden. Als Tom wakker is dan natuurlijk weer wel, maar dat kan een tijdje duren...”� mijn stem stokte even, het werd me te moeilijk en Gustav nam het van me over. “We willen ons verontschuldigen voor al die concerten dat we zullen moeten afzeggen, maar we weten dat jullie dat zullen begrijpen. We hopen dat Tom snel wakker word en de dokters doen alles wat ze kunnen.”� Ik had geen tekst voorbereid en Gustav had geen idee wat ik nog dacht te zeggen, maar hij zei de perfecte dingen en ik was hem er dankbaar voor. Net zoals ik had gedacht was er nu geen hysterisch gegil meer, maar een stilte met daartussen soms mensen die dingen riepen als ‘Bill, Gustav, Georg we zijn er voor je!’ ‘Tom, ich liebe dich’ ‘Tom wordt wakker’. Een groot deel was op de grond gaan zitten en zaten in groepjes samen met hun handen voor hun ogen. Ik zag meisjes op de eerste rij huilen en moest bijna meehuilen met het zien van hun gezicht, maar ik hield me sterk. Iedereen was er kapot van zo te zien en het kwam bij niemand op om nog om een handtekening te vragen. Ze hadden respect voor de situatie. “Bedankt voor het luisteren.”� Zei ik nog en we liepen weer naar binnen. Mam kwam naast me lopen. “Je hebt het goed gedaan lieverd.”� Fluisterde ze. “Jullie hebben het alle 3 goed gedaan.”� Zei ze nu tegen ons. We knikten allemaal maar en liepen verder. David was langs de achteruitgang al naar buiten gegaan en was waarschijnlijk weer vanalles aan het regelen. ** Nele zat nog altijd op de stoel naast Tom. Ze sprong recht toen ze ons zag binnenkomen. “En? Ging het een beetje?”� vroeg ze lief. “Een beetje.”� Antwoordde ik. “De fans waren heel lief en zoals Bill al dacht hadden we geen bodyguards nodig.”� Zei Georg die nu de lege plaats naast het bed innam. Nele lachte lief naar ons. “Ik ga even iets drinken in de cafetaria.”� “Ik ga mee met je”� zei mam. Ik schrok een beetje, ze kende Nele niet echt maar bedacht dat ze Nele wóu leren kennen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.