FanFic.nl

The Fairies' Tale

Chapter 30

Emma POV
Bodine heeft het altijd zo druk dat ze de meest uiteenlopende hobby’s moet combineren. Ik dacht dat ze haar lesje wel had geleerd toen de combinatie van kunstschaatsen en vuurspuwen tot een regelrechte ramp uitdraaide, maar onze wekelijkse tripjes naar de IKEA bewijzen het tegendeel. Elke week is er wel eens iets nieuws nodig: vorige week hebben we een gigantische badkuip en feesthoedjes gehaald om zwemmen met een spannend nachtleven te combineren, deze week heeft ze een nieuw bureau en een nieuwe stoel nodig om te kunnen schrijven bij een concert.
Sommige dingen zijn telkens hetzelfde. Darren, Marit, Skylar, Bodine en ik hebben het altijd naar ons zin, terwijl Louis chagrijnig achter ons aan sjokt en doet alsof hij niet genoeg geld heeft om al de wensen van Bodine te vervullen. (En dat terwijl hij alle de ouders van de twaalf- tot veertienjarigen op zijn concerten zestig euro laat dokken voor een kaartje.) Darren neemt altijd een bal mee, opdat onze competitie stoelballen voortgezet kan worden. Skylar bezoekt standaard alle badkamers met een permanent marker in haar hand om de muren te beschrijven met “I masturbated in this bathroom, Skylar Grey”, een gewoonte die is begonnen in hotelkamers, maar die ze mist tussen het touren door. De IKEA moet er maar aan geloven, Skylar wordt nogal onrustig als ze te lang geen badkamer heeft kunnen bekladderen.

Marit komt naast me huppelen. “Misschien kunnen we wat servies kopen met koetjes en schapen en geitjes erop, beveiligingsmannen zijn daar altijd dol op.”
Bodine, die onder een bureau gekropen zit om te kijken of de onderkant wel mooi genoeg is, stoot haar hoofd als ze probeert op te staan en zegt vervolgens: “Zolang het maar lelijk is. Als het te mooi is, raken ze nog afgeleid en vergeten ze me te helpen met het in elkaar zetten van het bureau.”
Marit stemt in en huppelt een paar rondjes om me heen. “Ik ben alvast aan het warmhuppelen,” voegt ze toe. “Als ik dit potje stoelballen win, sta ik eerste.”
Louis staat op de eerste plek, tegen iedereens verwachtingen in. Stoelballen wordt immers huppelend gespeeld en voor ik Louis ontmoette, had ik nog nooit iemand met een zuur gezicht zien huppelen. Hij is echter ook altijd zo geërgerd door de medemens die niet automatisch voor hem opzij stapt in de drukte van de IKEA, dat zijn ballen snoeihard de lucht doorkruisen en amper te stoppen zijn.
Ik hoor het kraken van hout achter me, wat betekent dat de voorbereidingen voor de wedstrijd stoelballen zijn begonnen.

De principes van stoelballen zijn simpel. Iedereen staat er alleen voor, er worden geen teams gevormd. Iedereen moet twee kledingstukken afstaan om zijn eigen doel te kunnen vormen (wat dit een stuk leuker spel maakt in de zomer) en gebruikt een stoel naar keuze om deze te verdedigen. We ontdekten als snel dat dit erg lastig was zolang de poten er aanzaten, dus het is toegestaan de poten er af te breken. De medewerkers van de IKEA bleken hier bijzonder weinig op tegen te hebben.
Stoelballen is een hard spel, alles is toegestaan, zolang je het huppelend doet en je je stoel altijd met één ledemaat vast hebt. Als Louis in een slechte bui is, timmert hij vaak iemand op het hoofd met zijn stoel. Marits vaste tactiek is het vergroten van de doelen van haar tegenstanders. Darren probeert altijd Marit te verleiden als ze in balbezit heeft, een techniek die telkens weer werkt. Bodine heeft bedacht dat stoelballen perfect gecombineerd kan worden met haar nieuwe hobby zwaardvechten, waardoor eigenlijk niemand meer in haar buurt durft te komen. Skylar zingt altijd lieve liedjes terwijl ze speelt, waarschijnlijk om de harde klappen die ze uitdeelt te verzachten. Ikzelf maak gebruik van mijn jarenlange ervaring als hockeyster en haal mensen onderuit door het zitvlak van de stoel achter hun knieën te haken en de stoel dan met zoveel mogelijk kracht naar me toe te trekken.

Ik pak Skylars permanent marker af en trek strepen op mijn gezicht om er nog enger uit te zien dan gewoonlijk. Skylar pakt hem terug en kliedert haar hele gezicht onder. “Nu ben ik een zwarte hulk,” deelt ze mee en ze gromt een keer.
Iedereen kiest een plek om zijn of haar goal te maken, verspreid over de hele woonkamerafdeling van het filiaal. Ik leg mijn kledingstukken (een vest en een sok) neer en schuif er vervolgens een bank overheen.

Het geweld is pas amper losgebarsten, slechts de eerste blauwe plekken zijn ontstaan en er is nog vrijwel geen meubilair kapot gegaan als ik op mijn schouder word getikt. Ik draai me om en kijk naar het tienkoppige gezelschap dat achter me staat.
“Mogen we meedoen?”

Reacties: