FanFic.nl

We miss you

[2]

Gustav pov

Zuchtend laat ik me op de bank vallen. Eindelijk die lange, verdiende vakantie. Nou ja, lang, we hebben twee weken vrij voor de nieuwe tour begint. Natuurlijk maak ik hier optimaal gebruik van door lang uit te slapen, lang op te blijven en niet te veel aan het touren te denken. Als automatisch druk ik de televisie aan en deze springt aan. Zappend kijk ik naar de tv, net zolang tot ik iets vind wat ik wil kijken. Als ik een zender verder zap, komt mijn eigen gezicht in beeld, vergezeld door de gezichten van de tweeling en Georg. Ik gaap de televisie even aan als ik zie hoe ik bijna in tranen kan uitbarsten. Als ik dan mezelf iets hoor zeggen, zie ik mezelf breken. Zelfs er naar kijken zorgt er al voor dat er tranen bij me opwellen. Wetend dat ze zullen blijven stromen, laat ik ze gaan en kijk waterig naar mijn eigen gezicht op de televisie. Hoe kon ik ooit zo naïef zijn om te denken dat ik het zonder haar wel zou redden?

Om toch mijn gedachten te kunnen verzetten, druk ik de televisie uit en loop naar mijn slaapkamer toe. Rustig ga ik op mijn bed zitten en adem voorzichtig in en uit. Omdat ook hier mijn gedachtes niet rustig worden, bedenk ik me dat ik beter even kan gaan joggen, ben ik ook nog actief bezig! Snel kleed ik me om, neem de belangrijke spullen mee en verlaat mijn huis met het doel een stukje te joggen. Helemaal verloren in mijn eigen wereld, loop ik iedereen voorbij met een kracht die nu pas tot uiting komt. Als ik ren, voel ik me vrij. Even hoef ik niet aan mijn status te denken, aan mijn sterrenleven, even waan ik me in het leven van vroeger. Althans dat dacht ik, ik ben namelijk nog geen drie straten van mijn huis gelopen of er staan al mensen mijn naam te schreeuwen en met papiertjes te zwaaien om een handtekening. Aardig doch lichtelijk geïrriteerd wimpel ik de mensen af en ren ik weer door. Als ik mijn vrijheid even nodig heb, laat ik me door niks of niemand tegenhouden. Dit is eventjes mijn moment en daar kan ik nu even niemand bij gebruiken.
Zodra ik in het bos loop, voel ik de vrijheid. Het bos maakt mij vrij en laat mij het leven zien dat ik had kunnen hebben. Ik zie vrouwen lopen met een kinderwagen, geliefden die romantisch een boswandeling maken en kinderen die gieren bij het spelen. Ik hoor de vogeltjes fluiten, zie de insecten vliegen van bloem naar bloem en voel de wind die me meeneemt in dit alles. Als op een wolk loop ik verder, even weet ik niks te denken of te zeggen, alleen maar mijn benen bewegen.
Na een lange tocht - ik heb mijn horloge expres thuis gelaten, anders wordt het alleen maar horloge kijken en dan toch weer op tijd thuis zijn - loop ik weer door de straten heen naar mijn huis toe. Geen fan blokkeert mijn weg en op dit moment voelt dat eigenlijk best goed. De mensen weten dat ik nu even tijd voor mijzelf nodig heb en dat respecteren ze. Wat hebben wij toch eigenlijk geweldige fans! Met deze gedachte rommel ik aan de deur om deze vervolgens op te duwen en mezelf naar binnen te hijsen. Te druk in mijn hoofd, denk ik aan niks meer dan een douche, die hoog nodig is als ik mijn neus ophaal.

Nadat ik een geweldige douche heb gehad, begin ik toch maar even te rommelen. Ik pak wat te drinken - energy drink - en knip toch de televisie weer aan. Het beeld spring aan, maar het kan niet mijn aandacht vangen. Zonder doel kijk ik door mijn huis heen. Aan de muur hangen een paar foto’s. Een paar van de band en een paar van mijn verleden, want hoe graag ik het ook wil, het verleden kan ik niet zomaar vergeten. Als mijn ogen dan op de deur vallen, sta ik op. Niet bewust dat de televisie nog aanstaat, loop ik naar de deur en buk naar de post die ik eerder nog niet had zien liggen. Ik pak het stapeltje op en loop weer naar de bank. Rekening, rekening, fanmail, rekening en iets wat lijkt op fanmail. Omdat ik net rustig heb kunnen lopen en toch eigenlijk wel in een goed humeur ben, stop ik de rekeningen weg en bekijk de fanmail. De eerste brief is van ene Fleur en speciaal gericht naar mijn adres. Het is wonderlijk dat zij aan mijn adres komt, want elke fan stuurt de fanmail altijd naar het gezamenlijke adres en nooit naar een privéadres. Snel schuif ik deze gedachtes opzij, leg de brief op tafel met in mijn achterhoofd dat ik vanavond wel iets terug stuur. De tweede en tevens laatste brief scheur ik voorzichtig open. Iets aan het handschrift waarmee mijn adres is geschreven komt mij bekend, maar veel aandacht schenk ik er niet aan. Als ik de envelop heb opengescheurd en de brief eruit wil pakken, valt er nog een papiertje uit. Verbaasd omdat ik maar een papier had verwacht, buk ik om deze op te pakken en bekijk deze dan. Het duurt even, maar zodra het binnenkomt, stopt mijn wereld met draaien. De televisie stopt met praten en de klok stopt met tikken. Even lijkt het alsof ik zelf niet meer adem, alsof dat niet meer nodig is. Voor mij zie ik een tekening, gemaakt door een meisje van ongeveer tien jaar, ongeveer. Het zijn drie poppetjes bij een huis. Een klein meisje, een volwassen vrouw en een volwassen man. Boven het meisje staat ´Karlesha´, boven de vrouw staat ´Chermène´ en boven de man staat ´Papa´. Mijn ogen rollen bijna uit mijn kassen als ik me bedenk wie dit heeft getekend. Dit is getekend door mijn dochtertje. Te nieuwsgierig naar de brief, gooi ik de tekening op tafel en pak de brief op. Ik ben zo nieuwsgierig geworden wat hierin staat en niets weerhoudt mij ervan om het te lezen. Bang dat iemand het toch gaat proberen begin ik de brief te lezen.

[1]Lieve Gustav,

Het is nu al ongeveer tien jaar geleden dat je bij mij weg ging en nog steeds ben je elke dag in mijn leven. Ik weet niet hoe ik dit aan je moet uitleggen, maar je bent nog zo aanwezig. Ik woon nog steeds in hetzelfde huis, heb nog steeds dezelfde meubels en alle foto’s die er hingen, hangen er nog steeds. Het verleden is afgesloten, maar de bewijzen hangen aan mijn muur, te mooi om weg te gooien. En natuurlijk zie ik heel van jou terug in onze mooie dochter, maar dat mag geen excuus zijn dat je nog steeds aanwezig bent in mijn leven.

Eigenlijk was mijn leven eindelijk weer goed op de rails. Ik had de hindernis overwonnen en kon weer verder gaan met mijn leven. Alles veranderde een week geleden. De televisie stond aan en zonder veel aandacht er op te vestiging, zat ik er naar te kijken. Opeens verscheen jij met je band in beeld. Die twee broertjes voorop en jij en Georg (als het goed is) aan de zijkanten van deze twee. De meeste tijd hadden de broertjes het woord, maar het enige waar ik naar kon kijken was jij. Toen je begon te praten, ontplofte bij mij de bom. Je sprak zo breekbaar en ik zag alle emoties die anderen vast niet zagen. Ik heb Karlesha (ons dochtertje) erbij geroepen en haar naar jouw laten kijken. Zij voelde het ook. Zij voelde ook dat je er helemaal doorheen zat en ergens wist zij dat ze jou nodig had. Ze is nu tien jaar oud en heeft al tien jaar zonder vader geleefd. Dit wil niet zeggen dat ze iets te kort is gekomen of dat ze steeds mijn vriendjes over de vloer had, maar toch het vaderfiguur in jou heeft ze gemist.

Na jou is er voor mij ook nooit meer iemand anders geweest. Jij was mijn hoogtepunt en na jou is er niks meer geweest. Proberen had voor mij geen zin en de zin om te flirten zat zo laag dat ik me beter kon focussen op Karlesha en mijn baan. Hierdoor heeft Karlesha alleen haar ooms en opa als ‘vaderfiguur’ gehad, nooit een echte vader die er altijd voor haar was en van haar hield. Nu weet ik wel dat hoe ver je ook weg was, je altijd van haar hebt gehouden, maar dat is toch anders dan wanneer je hier naast me zit of bij Karlesha zelf bent.

Vraag me niet waarom ik deze brief eigenlijk stuur, ik voelde gewoon dat dit het moment was. Ik leg de vraag dus bij jou neer, aan jou om deze te beantwoorden of niet. Ik mis je al sinds jij in die taxi stapte en dit gevoel is weer terug gekomen sinds ik jou op de televisie zag. Karlesha heeft jou al haar hele leven gemist en zou je dolgraag willen zien. Ik zou het heel fijn vinden om je toch te laten zien wat zij is geworden en om haar de kans te geven haar vader een keertje te zien. Ik hoop dat je dit als een kans ziet en is dit niet zo, dan heb ik het in ieder geval geprobeerd.

Dikke kus

Karlesha en Chermène[/i]

Met tranen in mijn ogen lees ik de brief een tweede keer, zelfs een derde keer. Nooit had ik dit kunnen hopen, maar het is echt gebeurd. Mijn allergrootste liefde heeft mij een brief gestuurd en ik kan niet wachten om haar er eentje terug te sturen. Wie weet waar dit op uitkomt, maar ik zou er een moord voor plegen om mijn dochtertje een keertje te zien. En Chermène, de schat, ik ben haar voor altijd dankbaar dat zij toch de uitdaging is aangegaan en mij een brief heeft gestuurd. Zo snel als ik kan, ren ik naar boven, pak ik wat papier en begin ik te schrijven. Alle emoties moeten eruit. Chermène zou te weten komen hoe ik mij voel en ik zal haar alles vertellen wat ze ook maar wilt weten!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.