FanFic.nl

The Timemachine [Louis Tomlinson]

Ch. 1 .:I Am Niall Horan:.

Ik open mijn ogen en meteen verblind de felle zon me, waardoor ik hoofdpijn krijg. Ik voel me uitgeput. Het was een nacht vol dromen en ik hoorde Harry zachtjes snikken in de kamer hiernaast. Zou het met zijn zusje te maken hebben?
De dekens van me afslaand stap ik uit bed, om begroet te worden door de ijzige kou die me kippenvel bezorgt. Ik grom bijna onhoorbaar.
‘Geweldig,’ mompel ik terwijl ik opsta. Ik loop naar het raam toe en kijk naar buiten. IJskristallen waren tijdens de nacht gevormd op het glas en op het raamkozijn ligt een laag sneeuw. Verder is de gehele omgeving bedekt met een deken van dat koude witte spul en de kou gaat even gemakkelijk naar binnen als er geen raam voor zat. Met een zucht sla ik mijn armen om me heen in de hoop mezelf een beetje warm te krijgen.
‘Tja Lou, dat krijg je als je in een hemd en onderbroek staat.’ Zeg ik grommend tegen mezelf. Ik loop naar de oude eiken kledingkast en trek snel een paar sokken, een beige broek, een wit overhemd en een beige geruite spencer aan. Daarna loop ik naar beneden om me te scheren.
De trap kraakt als ik mijn voet op de eerste trede zet. Ik loop verder naar beneden, wat een heel concert van gekraak bezorgt, en loop de gang op. Als ik bij de badkamerdeur ben aangekomen ruk ik die open, lichtelijk uit mijn humeur door de kou, en stamp daar naar binnen om uit te glijden op de gladde betegelde vloer.
Met een doffe bons die door de lichte ruimte weerkaatst kom ik neer op mijn kont, vlak bij mijn stuitje. Ik mompel een scheldwoord en klim weer overeind om bijna weer uit te glijden, wat niet gebeurde aangezien ik de wastafel vastgreep.
Ik denk dat mijn sokken glad zijn.
Als ik eindelijk gewoon voor de spiegel sta, merk ik dat ik er helemaal niet zo afschuwelijk moe uitzie als ik me voel. Integendeel, ik zie er best kwiek uit. Ik pak mijn scheerspullen en begin maar.
Als dat klaar is loop ik weer de koude gang op. Ik haast me naar de keuken en zie Liam aan de keukentafel zitten. Hij leest de krant – eigenlijk zoekt hij voor fouten – en drinkt tegelijkertijd een kop koffie. Het koude licht dat de kamer binnenvalt maakt zijn gelaatstrekken scherper en laat bijna elk lijntje extra uitkomen, waardoor hij ouder lijkt dan hij eigenlijk is(hij is jonger dan ik ben).
‘Goedemorgen,’ groet ik met een vage glimlach. Liam kijkt op een weerspiegelt de glimlach.
‘Morgen,’ groet hij terug, om daarna weer terug te kijken op de krant. Met een pen zet hij streepjes onder de verkeerd gespelde woorden of de verkeerde uitdrukkingen. Als hij daarmee klaar is kijkt hij naar de pagina die te maken heeft met economie en wiskunde en levert daar dan commentaar op.
Het is zijn routine.
‘Is de rest al wakker?’ vraag ik. Ik loop naar de stoel naast Liam en plof daar op neer. Liam trekt zijn wenkbrauwen op met een grijns.
‘Wat denk je,’ zijn stem klinkt spottend met een verborgen grinnik.
Ik sta op om een kop thee te maken. Je zult misschien denken, ’s ochtends toch eerder cafeïne in plaats van theïne? Maar nee, bij mij is dat niet zo. Koffie geeft me niet zo’n pep als thee dat doet. Ik heb het nodig, ondanks dat Liam me zonder grapjes te maken opvrolijkt.
Net als ik mijn gloeiend hete kop thee neerzet op tafel, komt Harry binnen. Hij heeft wallen onder zijn ogen, maar zijn haar zit goed en zijn kleding ook. Hij schenkt ons een kleine glimlach en loopt naar de tafel.
‘Goedemorgen,’ zeggen Liam en ik tegelijk.
‘Goedemorgen.’ Harry gaat zitten op de stoel tegenover ons. ‘Hoeveel fouten?’ vraagt hij met een schorre ochtendstem.
‘Veel,’ zegt Liam die over zijn voorhoofd wrijft. ‘Ongelooflijk, niet? En dat in een krant! Je zou toch denken dat-’
Hij wordt onderbroken door een chagrijnige Zayn die naar binnen stormt en naast Harry neerploft. Zijn zwarte haar zit perfect in de gel, zijn bril met schildpaddenmontuur is perfect gepoetst en er zit geen enkele kreuk in zijn kleding. Hij geurt lichtjes naar aftershave.
‘Wat?’ vraag ik grijnzend.
Zayn laat een pufje naar buiten en grijpt naar zijn tabak en vloeitjes. Gespannen draait hij een sigaret, stopt die in zijn mond en zoekt naar een aansteker. Ik geef hem er één aan en hij neemt hem dankbaar aan. Als hij de sigaret heeft aangestoken, diep heeft geïnhaleerd en weer heeft uitgeblazen, lijkt hij eindelijk een beetje te ontspannen.
‘Mijn moeder heeft me een brief gestuurd.’ Zegt hij.
‘Wat is daar mis mee?’ vraagt Harry fronsend.
‘Niets,’ antwoordt Zayn terwijl hij nog een trek neemt. ‘Als je dat wat erin staat niet meetelt.’
‘Wat staat er dan in?’
‘Mijn moeder heeft een achterneef in Ierland. We mogen niet naar mijn ouders huis dit jaar, dus we moeten naar Ierland.’
‘Ierland?’ vraag ik.
‘Gaan we met de trein?’ vraagt Harry.
‘Hoe lang duurt dat? Dan kan ik berekenen hoeveel kranten ik mee moet nemen.’ Zegt Liam.
‘Geen idee.’ Zegt Zayn. ‘Ik ben niet verder gekomen dan die regels.’
‘Dan gaan we die brief lezen idioot.’ Grom ik.
Zayn staart me een tijdje aan met harde, donkerbruine ogen, maar grijnst dan en pakt een brief uit de binnenzak van zijn jasje. Hij legt hem op de tafel en Liam begint hardop voor te lezen.
‘Lieve Zain,

Je kunt dit jaar niet naar ons toekomen. Je vader wil dat je meer op jezelf gaat denken en wil je dus niet hier hebben. Ik weet niet of ik het daar mee eens ben, maar ik kan er niet tegenin.
Ik ga je nu wat vertellen wat je vader niet wil en/of weet dat ik je vertel. Ik heb een achterneef in Ierland en daar kun je heen. Nee, van mij moet je erheen.
Je zult nu wel denken dat ik een enorm irritante moeder ben, maar je zal maar naar me moeten luisteren. Ik betaal, met mijn huishoudgeld, de treintickets wel. Jackie, mijn achterneef, haalt jullie dan op.
Love you sweetheart.
Lots of kisses, mo-’
‘Dat laatste hoefde je niet voor te lezen, idioot.’ Gromt Zayn.
‘Dus,’ zeg ik. ‘We gaan naar Ierland?’
‘Is dat niet koud?’ vraagt Harry
‘Niemand weet of we überhaupt dat accent wel kunnen verstaan.’ Mokt Zayn.
‘Hoeveel kranten moet ik dan wel niet meenemen,’ bedenkt Liam zich.
‘Er zijn daar ook kranten, Li.’ Zeg ik droog.
‘Er zitten geen fouten in Ierse kranten,’ antwoordt Liam met zijn neus in de lucht.
Harry schiet in de lach. ‘Weet je niet,’
‘Waarom zijn jullie zo optimistisch?’ vraagt Zayn verbaast en chagrijnig tegelijk.
‘Ik heb eigenlijk best wel zin in Ierland.’ Zeg ik, en ik neem een grote slok thee.
‘Ik ook,’ zegt Liam. ‘Afgezien van de kranten zonder fouten.’
‘Ik ga alleen mee als ik genoeg warme kleding heb.’ Zegt Harry. ‘Ierland is bitterkoud.’
‘Negeren jullie me?’ vraagt Zayn geïrriteerd.
‘Nee,’ zeggen Harry, Liam en ik tegelijk.
‘Dus jullie hebben gewoon zin in Ierland?’
‘Ja.’
‘Serieus?’
‘Ja.’
Zayn laat een zucht vrij en neemt zijn bril af om die met gefrustreerde bewegingen te poetsen. Dat doet hij wel vaker. Zodra hij gefrustreerd, zenuwachtig of verveeld raakt, begint hij zijn bril te poetsen. Dat heeft ervoor gezorgd dat dit nu al zijn derde bril dit jaar is.
Gelukkig is het jaar bijna voorbij.

Als we later bezig zijn met onze koffers in te pakken voor het Ierse klimaat, voel ik me vreemd opgelucht. Ik weet niet waarom. Zayn’s moeder is echt geweldig, het eten daar ook trouwens en de thee smaakt ook niet slecht, maar er is een verandering in de routine.
Al jaren, sinds we hebben ontmoet op de BSEWC, Britain’s School for Exceptional Witty Children, gaan wij naar Zayn’s huis om daar met onze families kerst en Oud&Nieuw te gaan vieren. Het is altijd enorm gezellig, ondanks sommige ruzies die er zijn ontstaan. Wij vieren zongen dan vaak kerstliedjes, ik op de piano en verder als koor. Nu ik erover nadenk, als je de verschillen van uiterlijk en bloed wegdenkt en het de wijde wereld instuurt, zouden wij een abnormale, bijna enge, familie zijn met kinderen die zich goed gedragen en liedjes zingen en ouders die goed met elkaar in gesprek zijn.
Natuurlijk was het allemaal verre van perfect, er ging vaak van alles mis. De kalkoen was de lang doorgebakken waardoor hij zwartgeblakerd werd maar van binnen nog rauw was, er vielen wijnglazen om waardoor de meestal donkerrode vloeistof op de prachtige jurken van de moeders en oma’s stroomde, een kleiner broertje of zusje viel van de trap, er krakte een stoel door, de piano was niet gestemd, één van ons vieren zong verschrikkelijk vals, wij vieren haalden een grap uit met jeukpoeder of meel of water of maïzena of allemaal, iemand huilde omdat ie niet het cadeautje kreeg wat ie wilde, etc, etc.
Anyway, die routine werd op een gegeven moment saai. De eerste keer was spannend, en leuk, maar langzaam maar zeker raak je er zo gewend aan dat het niet meer leuk is.
En inmiddels zijn wij vieren ook al bijna volwassen dus ze kunnen niet meer verwachten dat ze ons als elfjes of mini-zakenmannetjes of wandelende zuurstokken en ga zo maar door verkleden en dat we dan “Heilige Nacht” gaan zingen.
Wat dus vorig jaar gebeurde.
Als ik eindelijk alles heb ingepakt ga ik naar beneden met mijn veel te zware koffer. De rest staat er al, lichtjes bezweet. Zayn heeft de enveloppe bij zich, waar het geld inzit, informeert ons dat hij een taxi heeft gebeld die dus elk moment aan kan komen. Als we de taxi horen sjouwen we de koffers naar buiten, dumpen die in de kofferbak en klimmen in de auto. De rit naar het station is stil. Ik denk dat iedereen moe is, ondanks dat het nog lang geen tijd is om te gaan slapen(het is zelfs nog niet eens middag), en het even moet verwerken dat we straks met een trein naar Ierland reizen. Ikzelf hebt dat in ieder geval wel. Ik kijk even naar iedereen. De taxichauffeur is oudere man van een jaar of dertig, veertig met een scherpe neus, hoge jukbeenderen en een smalle mond. Zijn wenkbrauwen zijn redelijk dik, zijn ogen een zacht bruin en onder zijn pet door piekt haar in dezelfde kleur als zijn ogen. Hij is niet bepaald groot, ongeveer 1.70, en slank. Zayn zit naast hem, in de passagiersstoel, en kijkt ietwat nors voor zich uit. Harry zit naast mij, in het midden, en heeft zijn hoofd naar achteren laten kantelen zodat hij naar het plafond staart. Als hij zijn ogen open zou hebben natuurlijk, want hij heeft ze dicht. Liam, aan de andere kant van Harry, staart uit het raam met zijn kin in zijn handpalm. Ik ben opgelucht als we eindelijk het station naderen. Als de taxi stopt stappen we uit(ik betaal), en halen we onze koffers eruit. De taxi vertrekt en we half slepen, half sjouwen onze koffers door de laag sneeuw heen over het station. Eenmaal bij de verkoop van de tickets aangekomen stoppen we, buiten adem, en iedereen kijkt naar Zayn als hij het geld voor de treintickets uit de enveloppe haalt.
Hij bladert het even door. ‘Voor een trip naar Ierland is dit ongeveer genoeg voor 8 tering tickets.’ Zegt hij verbaast
‘We moeten ook terug, mijn beste Sherlock.’ Snauwt Harry.
‘Nee, we blijven in Ierland.’ Snauwt Zayn terug.
‘Dat hou ik niet vol,’ zucht Liam. ‘Geen kranten met fouten.’
Tegelijkertijd met Harry en Zayn schiet ik in de lach. Liam kijkt ons lichtelijk gepikeerd aan. ‘Het is niet grappig. Het is de bittere waarheid en daar zullen jullie maar aan moeten wennen.’
Als we de kaartjes hebben gekocht haasten we ons naar de trein waardoor Harry in één klap weer stikchagrijnig wordt(“WAAROM KAN DIE VERDOMDE TREIN NIET WACHTEN!?”) en iedereen gelijk weer moe.
Ik laat een tevreden zucht vrij als we eindelijk in onze coupé, eerste klas, zijn neergestreken met onze koffers in de bagagerekken. Liam is bijna gelijk in zijn krant gedoken om fouten te onderstrepen, Harry is bijna meteen in slaap gesukkeld en Zayn zit met zenuwachtige handelingen zijn bril te poetsen.
‘Wat is er?’ vraag ik hem.
Hij bijt op zijn lip. ‘Wat nou als er iets gebeurt?’
‘Gebeurt?’ vraag ik niet begrijpend.
‘Gebeurt,’ zegt hij ongeduldig. ‘Met de trein. Terwijl wij erin zitten.’
‘Is er echt zo’n grote kans dat de trein verongelukt met ons erin?’
‘Gezien het weer waar we in rijden, de snelheid waarmee de trein rijdt en de conditie van de rails… zo’n 43 procent.’
Zayn is een rekenwonder, voor het geval je het nog niet gemerkt had. En een taalwonder, en een tekenwonder. Hij heeft al menig ding uitgevonden, qua wetenschap en gewoon voor de industrie, wat best goed is voor een 17 jaar oude idioot.
‘En hoe groot is de kans dat wij daar ook de dupe van worden?’ vraag ik.
Hij schudt zijn hoofd. ‘Dat kan ik niet zeker weten. We zitten wel in de gevarenzone. Als we over de kop slaan is er een grote kans dat het midden breekt, waar wij dus zitten. Maar het kan ook zo zijn dan wij gespaart blijven omdat de twee wagons rondom ons afbreken.’
Logica is ook zijn ding.
‘Volgens mijn berekeningen zijn, als we verongelukken, we op één slag dood. We blijven waarschijnlijk niet nog een minuut of wat leven, vol pijn.’ Zeg ik.
‘Dat helpt niet.’ Zucht Zayn die nog erger zijn bril schoon begint te maken.
Ik rol met mijn ogen. ‘Er gebeurt echt helemaal niets. Ga nou maar slapen, of lees een boek, dóe iets om je kop van de treinrit af te houden.’
Zayn kijkt me blank aan, staat dan op, opent zijn koffer, haalt er een stoffen tas uit en sluit zijn koffer weer. Dan gaat hij zitten met zijn rug tegen de muur van de coupé aan, haalt uit die tas een schetsblok, potlood en gum en begint te tekenen.
Ik haal een boek uit mijn koffer en begin te lezen.

We lopen naar buiten. De zon schijnt in onze gezichten, en de koude lucht is een verfrissing in vergelijking met de bedompte lucht in de trein. Het is windstil, de lucht is een helder ijsblauw en de sneeuw is helderwit. Er komt een man met bruin haar en bruine ogen naar ons toegelopen. Hij heeft een vriendelijke glimlach op.
‘Jackie O’Connor,’ zegt hij vriendelijk. Zijn Ierse accent hoor je nauwelijks. Zayn steekt zijn hand uit.
‘Zayn Malik,’ zegt hij zacht, en Jackie neemt hem aan.
‘Ah, Zayn. Je moeder heeft zó veel over je verteld. Ze vindt het enorm jammer dat jullie niet naar hen toe kunnen dit jaar.’
Zayn knikt stijfjes. De rest, waaronder ik, stelt zich voor aan Jackie en hij kijkt ons allemaal glimlachend aan.
‘De familie van een verre achternicht van mijn vrouw woont hier ook. Hun zoon is van jullie leeftijd woont alleen in een redelijk groot huis. Dat zal jullie plaats deze weken zijn. Ik hoop dat jullie het met elkaar zullen vinden.’
We knikken allemaal en volgen Jackie die een taxi aanroept. Hij zet ons af bij een redelijk groot huis en zegt ons gedag. Dan lopen we naar de voordeur. Liam belt aan.
We wachten in de ijskou als er een deur open gaat. Er staat een jongen met blond haar dat gebleekt is en lichtbruine uitgroei. Hij is niet bepaald groot, maar ook niet echt klein. Zijn ogen zijn felblauw(en dan niet groenig felblauw, zoals die van mij, nee, echt puur blauw) en hij heeft een frons op zijn gezicht.
‘Hallo?’ vraagt hij.
‘Hallo.’ Zegt Liam. ‘Wij, eh, zijn verteld dat we hier moeten logeren?’
Het gezicht van de jongen licht op en hij krijgt een brede grijns op zijn gezicht. Zijn tanden staan nogal scheef, maar dat maakt hem totaal niet lelijk of zo: eerder… schattig.
‘Ach, ja. Jackie vertelde me daar al over. Kom maar binnen.’
Het warme huis voelt gezellig aan. We zetten onze koffers neer en de jongen leunt tegen de deurpost aan.
‘Nou,’ begint hij grijnzend. ‘Wie zijn jullie?’
We stellen ons allemaal tegelijk voor. Hij luistert aandachtig en wijst ons allemaal dan aan. Hij heeft het allemaal goed, die jongen heeft oren van een hond.
‘Nu moet jij je nog voorstellen.’ Zeg ik grijnzend.
De jongen lacht.
‘Ik?’ zegt hij. ‘Ik ben Niall Horan.’


Und den ersten hoofdstuk!
Ik ben te lui om correct Duits te schrijven -_-
En ziek! Vergeet ziek niet!
Nou, ik ben eigenlijk al beter(redelijk) Gisteren was ik ziek. Ik was verschrikkelijk verkouden, mijn keel leek voelde vreselijk aan en ik kon nauwelijks praten. Mijn neus zat ook verschrikkelijk vol en ik moest constant niezen wat een niet zo schone boel opleverde.
Nu ben ik vooral verkouden. Maar... ik ben zo'n iemand die alles op het laatste moment doet. Vandaag zou ik eigenlijk een AK SO hebben... waar ik gisteren dus voor zou moeten leren. Maar omdat ik ziek was had ik helemaal geen tijd om huiswerk te doen, laat staan leren voor AK!
Dus vandaag ook ziek voor mijn huiswerk.
En ik ben een verhaal aan het schrijven. Handig, hé?
Anyway,, wat vind je van het eerste hoofdstuk??

Reactie=Melding

Reacties: