FanFic.nl

Bite me, Edward.

Chapter 28: The come-back.

De afgelopen twee maanden zijn vol afschuw verlopen. Haat, onderlinge strijd en vooral teleurstelling. Elke keer als we onderling weer een streek uithaalde slonk het vertrouwen. De driehoeksverhouding die we hadden verliep oneerlijk en gemeen. Heel veel verschillende streken zijn uitgehaalt, maar de meeste zonder permanente veranderingen, daarvoor houden we teveel van elkaar. Al waren ze gisteren erg ver gegaan. Ze hebben me uit huis ontvoerd. "Jackie, kom nu hier! Ik vermoord je!" Krijs ik luid. Anouk komt zachtjes de kamer binnen geschuifeld. "Ik dacht dat het je genoegen zou doen om mee te gaan jagen, je ogen zien nogal zwart." Mompelt ze. "Dank je. En ja dat stel ik erg op prijs." Zeg ik vlak terug. "Je had makkelijk kunnen ontsnappen weet je." Licht Anouk me in. Ze gebaard naar een raampje wat me nog neit eerder was opgevallen. "Graf Jackie." Sis ik. Anouk grinnikt zacht. "Oog voor detail Mar." Ik glimlach terug. Al is de strijd ook met Anouk voel ik nog altijd een zekere verbondenheid met haar. Ook met Jackie, maar anders. Anouk is meer, aardig voor me. Maar Jackie snapt me beter. Of zo iets. "Mag ik alsjeblieft naar huis." Smeek ik zowat, dan komt Jackie binnen. "We gaan eerst jagen en dan brengen we je weer hier, je ziet maar hoe je weg komt." Grijnst ze gemeen. Ik kijk haar arrogant aan en gebaar naar het raam. "Had je gisteravond mee moeten komen." Zegt ze hooghartig. "Hou je bek." Sis ik weer. "Als je zo gaat doen laat ik je helemaal niet meer gaan en ontvoer ik Edward gewoon." Grijnst ze gemeen. "Alsof hij niet vrij zal komen." Grom ik. "Dat zal niet gebeuren, daar houd ik wel rekening mee." Grinnikt ze gemeen. "Oh wat zal hij je missen, terwijl ik hem bevredig." Grijnst ze. "Dat durf je niet." Zeg ik emt een dodelijke blik. "Mary, je zou me beter moeten kennen, dat doe ik dus wel." Zegt ze. "Hij zal me om meer smeken." Zegt ze en legt de klemtoon op het laatste woord. Ik vlieg haar aan. Ik knijp haar keel dicht, niet om haar te stikken maar om haar onder controle te krijgen. "Als je dat doet zweer ik je dat je niet lang meer leeft." Sis ik. Ze grijnst nog altijd. "Anouk haal haar van me af." Beveelt Jackie. Anouk trekt me van haar zusje af en houdt me stevig vast. Jackie slaat me in mijn gezicht. Het doet geen pijn, maar ze wil me gewoon schrik bezorgen. "Misschien hadden we je naar Alaska moeten brengen en Kyle laten doen wat hij wilt." Grijnst ze als ze mijn gezichtsuitdrukking ziet. "Nee, Jackie! Nee, ik smeek het je niet doen." Prevel ik met geschokte ogen. "Zo gemeen ben ik niet, maar word ik misschien nog wel." Grijnst ze. Volgens mij heeft ze niet in de gaten dat ik nog steeds sterker ben als haar. Met mijn twee jaar oud zijn nog niet alle extra krachten weg. Ik ruk me los uit Anouks greep en sla met twee klappen de muur kapot. "Zie je nog wel Jackie, Anouk." Grijns ik gemeen en ren weg. Tot mijn verbazing ben ik niet heel ver weg van huis en na een kwartiertje rennen kom ik bij de voordeur aan. Ongeduldig bel ik aan, aangezien mijn sleutels nog binnen liggen. Emmett doet open. "Goh zus, dacht je ook laat ik eens thuis komen." Grijnst hij. "Bek dicht." Mompel ik. Mijn geërgerde houding laat hem ophouden. Binnen is iedereen gespannen, als ze mij zien staan ze allemaal op om me te omhelzen. "Blijf." Waarschuw ik voor ze dichterbij komen. "Ik ben niet in de mood momenteel." Leg ik uit. "Jasper kun je heel even meekomen?" Vraag ik. Onbegrijpend knikt hij. Als we buiten gehoorafstand zijn, in de tuin, zucht ik en bereid me voor op mijn vragen. "Waar is Edward?" Vraag ik allereerst. "In jullie kamer chagrijnig zijn." Verteld hij. "Mooi zo. Laat niet merken dat ik dit heb gevraagd." Begin ik. Hij knikt. "Je moet me leren vechten." Mompel ik. "Wil je me alsjeblieft leren hoe ik moet vechten?" Smeek ik. Hij zucht nadenkend. "Nou," Begint hij. Ik kijk hem smekend aan. "Vooruit dan, als je me verteld waarom je het wilt en wat je gaat doen." Grijnst hij. "Ik wil het om me te verdedigen tegen Anouk en Jackie. Ik ben momenteel nog niet van plan ze te vermoorden maar ze komen aardig in de buurt." Sis ik kwaad. "Wat hebben ze gedaan?" Vraagt hij. "Gisteren hebben ze me ontvoerd uit huis. Ze hebben me opgesloten in een of andere kamer. En ik werd zo kwaad toen Jackie me begon te irriteren en toen heb ik de muur gebroken en ben ik naar huis gerent." Mijn gezicht betrekt bij Jackie's woorden. "Wat heeft je precies zo kwaad gemaakt, want het is vrij oncomfortabel." Glimlacht Jasper. "Oh, sorry Jazz, ze heeft me zo boos gemaakt, ik had even niet door dat jy met me meevoelt, om het maar even zo te zeggen. Maar ze zei..-" Ratel ik. Een ziedende rilling kruipt over mijn rug. "Ze zei dat ze ervoor zal zorgen dat Edward haar om meer smeekt als ze hem, bevredigt." Sis ik. "Waar maak je je druk om zusje, het zijn alleen loze bedreigingen." Steld Jasper me gerust. "Rotzooi niet met mijn stemming." Grijns ik. Hij glimlacht betrapt. "Maar leer je me vechten?" Vraag ik weer. "Omdat jy het bent." Glimlacht hij. "Dankje Jazz." Zeg ik lieflijk en kus hem op zijn wang. "Laat ik jullie een plezier doen en Edward opvrolijken." Glimlach ik. "Als je maar probeert minder geluid te maken." Grijnst hij. Ik steek mijn tong uit. "Ik was niet van plan om dat te doen. Ik wou beginnen met oefenen." Zeg ik serieus. "Het is al goed Mary, ik maakte maar een grap." Grinnikt hij. "Dank je wel broer." Zing ik en huppel naar mijn kamer. Dit is de eerste keer dat ik Jasper mijn broer noem. Ik sla de deur van de kamer open. "Alice rot op." Hoor ik geërgerd. "De laatste keer dat ik in de spiegel keek was ik niet nog kleiner dan ik al ben en had ik nog steeds lang blond haar." Grijns ik vanuit de deuropening. Edward kijtk verbaast op en loopt op me af. Ik voel zijn armen om mijn middel en ik sla mijn armen om zijn nek. "Waar was je heen?" Vraagt hij bezorgd. "Jackie en Anouk." Grom ik. Zijn gezicht betrekt. "Die zinloze streken moeten echt ophouden." Zegt hij. "Ze geen het wel op hoor." Werp ik tegen, wetend dat hij mij even kinderachtig vind. We horen gelach van beneden. Edward besteed er geen aandacht aan en kust me. Ik geef me al snel aan hem over. De rest van de avond besteed ik geen aandacht aan Jaspers woorden meer. Pff, alsof hun even zacht zijn.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.