FanFic.nl

Crossfire

01.

Ik staarde naar het plafond, terwijl ik me steeds meer focuste op het harde gedreun van mijn hart. Vandaag was de Persoonlijkheidstest. De test die zou bepalen waar ik de rest van mijn leven zou blijven.
Na alle oorlogen heeft de regering besloten om een nieuw systeem te maken. Een systeem waarin je een keuze moest maken tussen vijf facties: Vriendschap, mijn factie, Oprechtheid, Eruditie, Onverschrokkenheid en Zelfverloochening. Iedere factie had zijn eigen betekenis en hield zich aan zijn eigen regels. Op deze manier konden er geen oorlogen meer ontstaan en was de wereld in vrede.
‘Cara?’ mijn moeder, Sara Stark, kwam mijn kamer binnengelopen en streek met haar hand langs mijn wang. Ze zag er vermoeid uit. Gisteravond vertelde ze nog hoe bang ze was dat de test me ergens anders zou plaatsen. Het liefste wilde ze natuurlijk dat ik terug zou keren naar Vriendschap, waar ik geboren was.
‘Hoe voel je je?’ ging ze verder en trok de dekens van me af, waardoor een koude bries ontstond en snel over mijn lichaam trok.
‘Zenuwachtig,’ antwoordde ik zuchtend en kwam overeind om vervolgens mijn haar te borstelen.
‘Laat mij maar,’ dit was typisch iets voor Vriendschap. We hielpen elkaar waar we konden, daar stond onze factie tenslotte ook voor.
‘Hoe was jouw Persoonlijkheidstest, mam?’ vroeg ik nieuwsgierig en mijn moeder lachte.
‘Eng.’ antwoordde ze giechelend. ‘Maar ergens was ik er ook zeker van dat ik toch wel in Vriendschap terecht zou komen, zo ben ik.’
Er viel een stilte. Mijn moeder kwam eigenlijk uit Eruditie, maar diep vanbinnen wist ze dat ze in Vriendschap thuis hoorde. En mijn oma, Beth, had dit ook allang gezien.
Niet lang nadat ze Vriendschap had gekozen, ontmoette ze mijn vader, Alex Stark. Hij zat al in Vriendschap voor de Persoonlijkheidstest. Het was liefde op het eerste gezicht, zoals mam dat altijd tegen mij zei.
‘Maar goed, je moet je gaan douchen en dan moet je naar school voor de test.’
Ik knikte.
Terwijl ik onder de douche stond trokken er verschillende scenario’s door mijn hoofd. Ergens wist ik dat ik niet op mijn plek was in Vriendschap, maar Oprechtheid was ook niks voor mij… Ik was bang voor de uitslag van de test.
Eenmaal aangekomen bij school realiseerde ik me dat ik eerst nog mijn normale lessen had. Ondanks dat de uren zijn gehalveerd voelde het toch een beetje als afleiding.
De stilte die mijn moeder en ik beiden achterlieten deze morgen knaagde aan me. Het leek wel alsof ze iets voor me verzweeg.
De weg naar het klaslokaal was vermoeiend en overal weer ik keek zag ik mensen van andere facties. Maar zodra ik richting het lokaal keek waar ik naartoe moest viel me een van die mensen me op.
Een jongen met zwart haar en donker grijzige ogen stond met zijn rug tegen de muur geleund en had een onaangestoken sigaret tussen zijn lippen. Zijn blik was verveeld en zonder dat ik me ook verder iets van hem aantrok liep ik langs hem heen, terwijl de rook geur zich om me heen sloeg.
Zodra mijn laatste les was afgelopen probeerde ik zo snel mogelijk op tijd bij de kantine te zijn voor de test. Ik merkte namelijk al dat het steeds drukker werd en dat er al aardige rijen bij de ingang van de kantine begonnen te ontstaan.
‘Het lijken net mieren,’ giechelde een meisje uit Onverschrokkenheid tegen me. Ze had honingblond haar, dat uitliep in lange prachtige pijpenkrullen.
‘Jij bent hier ook voor de test?’ vroeg ze aan me, terwijl ze naar mijn gele en rode jurk staarde. Rood en geel waren namelijk de kleuren van Vriendschap, dus waren we verplicht om ze te dragen.
Ik knikte naar haar en zuchtte.
Ze glimlachte naar me en draaide zich van mij weg om met iemand anders achter zich verder te praten. Blijkbaar was ik niet zo interessant.
Terwijl iedereen zijn plekje in de kantine al had gevonden stond ik als enige nog overeind. Ik wilde zo vriendelijk mogelijk zijn, dus liet ieder ander voor mij zitten. Dat was eigenlijk iets wat een Zelfverloochenaar zou doen, maar ik vond dit het netste.
‘Kom hier zitten!’ het meisje met het honingblonde haar zwaaide naar me en wees naar de vrije plek naast haar.
‘Ik ben Maisie, trouwens.’ zei ze terwijl ik mijn stoel naar voren schoof.
‘Cara,’ mijn antwoord was kort. Ik ging op van de zenuwen, dus het enige wat nog hielp was rust. Maar Maisie leek alles behalve zenuwachtig.
Terwijl er om de beurt mensen werden weggeroepen bleef zij maar doorpraten over haar thuisfactie en over in welke factie ze misschien terecht zou komen.
Ondertussen werd Maisie ook weggeroepen voor haar test en wist ik dat het niet lang zou duren voor ze bij vriendschap zouden komen.
Nog geen vijf minuten later hoorde ik een strenge vrouwenstem door de intercom schreeuwen.
‘Uit Vriendschap: Devina Winters en Cara Stark!’
Ik stond op en dacht aan de onzekere en onschuldige Devina Winters. Ergens wist ik zeker dat zij thuishoorde in Vriendschap, maar ook wel in Eruditie. Want onder die onzekerheid schuilde een slim meisje.
Buiten de kantine lag een rij van tien kamers. Deze kamers werden alleen gebruikt voor de persoonlijkheidstesten, dus ik had ze nog nooit eerder van binnen gezien. In tegenstelling tot de andere lokalen in de school werden deze kamers met spiegelwanden van elkaar gescheden.
Devina Winters liep richting kamer nummer 6, dus liep ik automatisch naar nummer 7, waar een Erudiete vrouw op me zat te wachten.
‘Geen zorgen,’ zei de vrouw met een zachte toon. ‘Het zal geen pijn doen.’
Met een zucht ging ik in de stoel liggen en sloot mijn ogen, terwijl de vrouw de eerste elektrode op mijn voorhoofd plakte.

Reacties: