FanFic.nl

Stand Alones

The end kijkuit! *kan heftig zijn. anorexia, self harm en zelfmoord*

Snel rende ze de hoek om. Haar benen trilden en haar ademhaling werd steeds zwaarder.
‘Nog even volhouden, je bent er bijna.’ Fluisterde ze zichzelf toe. Ze werd moe, of beter nog, ze was al moe. Heel erg moe, maar ze verdiende dit. Het is haar eigen schuld, als ze beter had opgelet en beter had geluisterd naar de stem in haar hoofd was dit nooit gebeurd. Ze begon steeds sneller te rennen. Hoe sneller ze rende hoe eerder ze kon stoppen, maar hoe harder ze rende, hoe pijnlijker het gevoel in haar benen werd en hoe moeilijker ademhalen werd. Maar hoe dan ook, ze moest blijven rennen. Het moest. Ze voelde hoe haar benen trilden en hoe ze steeds langzamer begon te lopen. Nee, ze kon niet stoppen met rennen, niet nu. Nee, nee, nee.
‘Doorrennen, doorrennen sukkel!’ riep ze tegen haarzelf. Ze was zo boos. Als ze nou gewoon iets minder had gegeten was dit nooit nodig geweest. Maarja die calorieën die ze te veel had moesten er natuurlijk ook weer af. Ze was al bijna twintig rondjes gerend en dan zou ze stoppen, had ze zichzelf beloofd. Nog drie rondjes. In de verte verscheen een bankje. Ze kon wel heel even pauze nemen, toch? Nee. Nee, dat kon niet. Ze stem in haar hoofd zei dat ze door moest rennen. Steeds kwam ze dichter bij het bankje.
‘Heel even maar.’ Zei ze tegen de stem in haar hoofd. Snel stopte ze met rennen en ging ze op hert bankje zitten.
‘Nog maar drie rondjes. Drie rondjes en ik was trots op je geweest. Maar zoals al te verwachten viel heb je me alweer teleurgesteld. Je bent een slappeling Dailyn. En je bent dik, veel te dik.’ Zei de stem in haar hoofd boos. Het meisje bracht haar handen naar haar haar en begon er aan te trekken.
‘Ik ben dom. Zo dom…’ fluisterde ze huilend.
‘Ik kan het nog niet eens twintig rondjes volhouden. Twintig stomme rondjes. Nog drie en ik had het gehaald, dan had ik die calorieën verbrandt en was ik weer dun.’ Zei ze zacht. Ze stond op en liep in een snel tempo richting haar huis. Haar ouders waren niet thuis dus het was behoorlijk stil toen ze binnen kwam. Ze rende naar boven en ging de badkamer in. De grote spiegel was haar grootste vijand. Of nee, de spiegel niet, maar het spiegelbeeld van haar lelijke lichaam. Ja. Ja, dat was haar grootste vijand. Ze haatte haar zo erg. Langzaam trok Dailyn haar kleren uit en keek in de spiegel.
‘Uhg, lelijk, dik varken.’ Zei ze tegen zichzelf. Ze maakte een vuist en sloeg een paar keer hard op de spiegen. De spiegel brak en de stukken glas verspreidde zich over de grond. Snel pakte ze een scherp stukje op en drukte hem op haar huid. Tranen gleden over haar wangen toen ze het glas door haar arm liet glijden. Dit verdiende ze toch? Dan had ze maar niet zo veel moeten eten. Nu was ze een dik, vies varken. Ze schreeuwde toen ze voor de vierde keer het glas door haar arm liet snijden.
‘Ik haar mezelf zo erg! Ik ben zo lelijk! Ze hebben gelijk. Ze hebben allemaal gelijk. Ik verdien het niet om hier ze zijn.’ Ze pakte het glas anders vast en stak het in haar buik. Het deed heel veel pijn, maar dat verdiende ze. Ze verdiende de grootste pijn die er bestond. Nee. Ze verdiende niet eens de pijn. Ze verdiende helemaal niets, behalve dood gaan. Zelfs dat niet. Dat verdiende andere mensen. Andere mensen verdienden het om eindelijk van haar af te zijn. Ze gooide het glas op de grond en ging met haar vinger door het bloed wat van haar arm af stroomde. Langzaam schreef ze met haar eigen bloed op de deur.
‘Het spijt me.’ Stond er nu met grote rode letters op de witte badkamer deur. Ze pakte het stukje glas weer op en sneed langzaam haar polsen open. Ze werd duizelig. Het was beter zo. Het was beter voor iedereen. Nu zou iedereen weer gelukkig zijn. Ze viel op de grond en alles werd zwart.
‘Nu is het goed. Het is allemaal beter zo. Ik ben gepest en dat verdiende ik, daarom ga ik nu weg, maar het is beter zo. Het is goed zo…….’ Langzaam sloot ze haar ogen, op weg naar het einde. Nu voelde ze zich voor de eerste en laatste keer gelukkig. Gelukkig voor iedereen die van haar af zou zijn...
The end...

Reacties:

Letra zei op 16 maart 2014 - 21:40:
wow meid..
letterlijk wow, ten eerste ben ik super blij dat je weer iets gepost hebt ^^ ik ben het met Chay eens ik heb je schrijven gemist.
maar, wow. ik sweer je, ik had tranen in mn ogen toen het tegen het einde liep, het leek zo real, ik voelde met haar mee. Heel raar, maar idk what to say really ;o
its just really bloody good! And, your writing is improved can i compliment you ^^
but really, w o w. Soo good <3

Chayenne zei op 15 maart 2014 - 23:46:
Woooooow. Dat is heftig.
Dat had ik een soort van niet verwacht. But woow.
Inspiratie door het boek? Want het begin deed me eraan denken.
Ik heb je schrijven gemist, echtwaar. Het is namelijk te lang geleden dat ik iets van je gelezen heb.
Its just beauty<3