FanFic.nl

Crossfire

02.

Ik opende mijn ogen, staarde naar de vrouw en ademde diep in om tot rust te komen. Ze glimlachte naar me, terwijl ze de andere elektrode op haar voorhoofd plakte en ons samen verbond met een draadje.
De vrouw ging achter me staan, trok wat kabels naar zich toe en verbond ze met mij, zichzelf en het apparaat achter zich.
‘Hier,’ ze drukte me een flesje met een heldere vloeistof in mijn handen. ‘Drink maar op.’
Ik wilde vragen wat erin zat, wilde weten wat er nu ging gebeuren maar de vrouw draaide zich van me weg om wat bij het apparaat achter haar te regelen en ik besloot om de heldere vloeistof in een keer in mijn mond te gieten. Moeizaam slikte ik door en mijn ogen sloten zich.
Opnieuw openden mijn ogen zich en ik realiseerde me dat ik weer in de kantine stond. De lange tafels waren leeg en buiten zag ik dat het begon te sneeuwen. Op de lange tafel voor me stonden twee manden.
Een vrouwenstem vulde de kamer: ‘Kies.’
Zonder er verder bij na te denken liep ik naar de tafel en staarde naar de manden. In de een zat een brok kaas en in de ander een lang mes.
‘Kies!’ herhaalde de vrouwenstem en ik gromde.
‘Waarom zou ik kiezen?’ schreeuwde ik terug in de open ruimte en zuchtte.
‘Dan niet.’
De manden voor me verdwenen en achter me hoorde ik een deur opengaan. Zo snel als ik kon draaide ik me om en voor ik het wist keek ik diep in de ogen van een hond.
De hond gromde, nam zijn eerste stap, maar zonder dat ik ergens nog bij nadacht sprong ik over een van de tafels heen en gooide deze op zijn zij om me te beschermen tegen het dier.
Maar toch wilde ik het dier niet verwonden. Mijn hoofd bonkte, ik moest een beslissing nemen. Ik besloot om op te staan. Want ik kon toch niet vechten, of vluchten.
Het enige wat ik kon doen was laten zien dat de hond de baas was en dat ik niks liever wilde als overleven. Ik haalde diep adem, zuchtte daarna zo hard mogelijk en liet me langzaam op mijn knieën zakken. De hond recht aankijken was een teken van agressie.
Hij hield op met grommen, kwam huppelend aangelopen en legde zijn kop tegen mijn knieën.
‘Dat was niet zo moeilijk,’ zuchtte ik en streek met mijn hand over zijn kop.
Voor ik het wist hoorde ik een hoog stemmetje wat de hond riep. Het was een klein meisje dat in de deuropening stond en haar handen uitstak om naar de hond te lopen en hem te aaien.
‘Hondje!’ de hond begon opnieuw te grommen, maar voordat ik wat kon zeggen rende het meisje op de hond af en was ik te laat om haar te waarschuwen. Het lichaam van de hond verstijfde, zijn spieren zetten op en het grommen werd vervangen met blaffen, grauwen en happen.
‘Pas op!’ ik pakte de hond bij zijn lichaam vast en probeerde hem naar achteren te slepen, zodat het meisje niks zou overkomen. Het blaffen veranderde opnieuw in agressief grommen en het dier bewoog zo wilt dat ik mijn hoofd tegen de tafel stootte en mijn ogen voor een seconde sloot.
Zodra ik ze weer opende lag ik in de testkamer, alleen. Ik probeerde rond te kijken of ik de Erudiete vrouw nog zou zien, maar ik zag haar niet. De kamer was volledig leeg. Alleen ik, de stoel en het rare apparaat waren overgebleven.
En toch besloot ik om naar buiten te lopen, maar in plaats van op de gang terecht te komen stapte ik in een bus om vervolgens plaats te nemen naast een man met een krant in zijn handen.
‘Ken je deze man?’ vroeg de man aan mij. Hij wees naar de voorpagina van de krant. De kop zei: Beestachtige moordenaar eindelijk opgepakt! Ik staarde naar de foto van de moordenaar. Het was een jongeman die ik nooit eerder had gezien, maar me toch bekend voorkwam.
‘Ken je hem?’ de man begon zijn stem te verheffen.
Ik schudde mijn hoofd, terwijl er een rilling over mijn rug heen trok. Ik had geen idee waarom ik bang was voor deze man, maar toch was ik het.
‘Je liegt,’ begon hij zacht.
‘Nee, meneer. Ik ken deze man niet,’ antwoordde ik beleefd terug, ik had geen zin om een discussie te starten en draaide mijn hoofd van de man weg.
‘Je liegt, jij leugenaar!’ schreeuwde de man tegen me.
‘Nee, niet waar.’
‘Ik zie het aan je ogen!’ Ik rechtte mijn rug en schraapte mijn keel.
‘Ik ken hem niet.’ zei ik vastberaden.
‘Als je hem kent kun je mij redden! Alsjeblieft!’ de man pakte mijn handen vast.
Mijn gezicht verhardde. ‘Ik ken hem niet.’
Met tranen in mijn ogen staarde ik naar het plafond van de testkamer. Achter me hoorde ik de Erudiete vrouw en ik zuchtte opgelucht. De vrouw haalde de elektroden van onze hoofden. Ik wachtte net zo lang met praten tot ze wat over de test zei. Maar ze zei niks.
‘Dit,’ begon ze. ‘Dit kan niet.’ Zonder verder wat te zeggen liep ze de kamer uit. Ik zuchtte opnieuw en trok mijn knieën omhoog om vervolgens mijn kin erop te laten steunen.
De vrouw kwam wit weggetrokken de kamer binnen gelopen.
‘Luister goed naar me,’ begon ze. Ik slikte. ‘Je mag hier niemand over vertellen.’
Ik knikte.
‘Je testresultaten hebben geen duidelijk resultaat gegeven,’ de stem van de vrouw trilde en mijn ademhaling stokte. Waar had ze het over?
‘Je bent Afwijkend, Cara.’

Reacties: