FanFic.nl

Trust nobody

Hoofdstuk 7

23 december 2013

Auw, ik schiet uit met mijn mascara. Zuchtend maak ik het schoon met een washandje. Het is een typische dag waarop alles vanaf het moment dat je wakker wordt stom is, ja ik heb een verschrikkelijk ochtend humeur en totaal geen zin in deze dag. Mijn mobiel gaat trillen, snel pak ik hem. Een berichtje van Anne, of ik met haar mee fiets. Ik gooi mijn mobiel op mijn bed, ik reageer zo wel. Ik ben zo chagrijnig omdat Jurre niks meer van zich heeft laten horen. Oké, het is nog maar een dag geleden, maar toch en ik durf hem ook niet iets te sturen, in dat geval ben ik een beetje ouderwets maar een jongen moet toch beginnen. Daarnaast is vandaag ook de herdenking van Roos, vandaag is of was haar verjaardag en of het niet erger kon is vandaag ook mijn eerste schooldag. Het is maar een halve dag en de laatste voor de kerstvakantie. Maar ik heb er gewoon geen zin in. Echte vrienden heb ik niet, Anne is de enige met wie ik een beetje klik heb, maar de rest kan me gestolen worden. In de eerste was ik heel populair en had ik veel vrienden, totdat ik erachter kwam dat ze alleen maar met me om gingen omdat ik "rijk" zou zijn en dat ze hoopte op mooie cadeaus op verjaardagen enzo. Anne zit een klas lager dan ik, maar ze is ook het buitenbeentje van haar klas en ik mag haar wel. Kak, het is al half acht. Snel trek ik mijn zwarte jurk aan. ( http://3.bp.blogspot.com/-XpqWG_yFQX4/ULyk-fbZcgI/AAAAAAAAWq0/XPWVrgYKK5U/s1600/DKNY+Black+Polka-dot+Sheath+Dress.jpg ) Ik doe er nog een zwarte blazer bij aan. Van mijn moeder moet ik zwart aan voor de herdenking. Ik houd niet zo van zwart, maar soms moet je toegeven aan je moeder. Ik leg de laatste hand aan mijn make up, verwissel mijn hakken nog snel voor een paar laarsjes, pak mijn tas en mobiel, en ren dan naar beneden. Mijn moeder zit aan tafel in haar sjieke ochtendjas. Afkeurend kijkt ze naar mijn laarzen.
"Je hakken zouden er beter bij staan."
Ik adem diep in.
"Ook goede morgen."
Ik ga zitten en begin gelijk te eten, terwijl ik Anne een berichtje stuur. Dan begin ik te eten.
"Is je speech al klaar?"
Ik verslik me in mijn eten, waardoor ik hard moet hoesten.
"Speech?"
Ooh nee, helemaal vergeten. Ze hadden mij gevraagd om een speech op Roos' herdenking te houden.
"Je zou een speech houden. Ik dacht al dat je het vergeten zou zijn. Hier."
Ze geeft me een blaadje met een speech erop, ik frommel het in mijn tas, drink snel mijn melk op en sta op om mijn jas aan te gaan trekken.
"Tot vanmiddag!" Roept ze me achterna. Ik geef haar snel een kus op haar wang, daarna ren ik naar buiten naar de schuur om mijn fiets te pakken. Anne komt net aan fietsen. Ze gooit haar fiets op de grond en rent naar me toe en geeft me een knuffel. Zo'n begroeting had ik niet verwacht.
"Ik heb je zo gemist!" Zegt ze.
In haar ogen zijn tranen.
"Ik jou ook! Wat is er allemaal gebeurd toen ik weg was?"
Ze slikt hoorbaar, het kan niet veel goeds zijn, ik haal mijn fiets van het slot en dan fietsen we weg.
"Wat is er allemaal gebeurd?"
"Er is een nieuwe jongen op school, Remy. Hij is nu al de populairste jongen op school, hij is vrienden met Amber, Laura en al die anderen, en net zoals hen, een enorme pestkop. Ze terroriseren de school."
Ik zucht, fijn dit wordt een leuk jaar. In stilte fietsen we verder, het is geen nare stilte. Beide zijn we verzonken in onze eigen gedachten. We komen aan op school, ik zet mijn fiets in het vak voor de 5de klassers. Anne gaat naar het fietsenhok voor haar klas. Als ik eruit wil lopen wordt ik tegen gehouden door een jongen. Hij heeft zwart haar, donkere wenkbrouwen en chocolade bruine ogen. Hij draagt een leren jas, spijkerbroek en sneakers.
"En wie hebben we hier?" Hij zegt het op een arrogante toon en gelijk heb ik al een naar gevoel bij hem. Maar laten we het leuk proberen.
"Sara, en jij bent?"
Hij reageert niet maar lacht alleen maar terwijl hij me, zonder dat hij het verbergt, bekijkt.
"Zou ik er misschien ook langs mogen?" Mijn stem klinkt geïrriteerd. Dan komen Jesse en Laurens er ineens aan. Ze zitten bij mij in de klas en ze waren eerst goede vrienden van me, totdat ik er dus achter kwam dat ze alleen om mijn geld gaven.
"Zo, onze snob is er weer."
Ik haat die bijnaam, kan ik er iets aan doen dat mijn vader rijk is? En trouwens ook al is hij rijk, hij heeft er hard voor gewerkt. Maar dat kun je je medeleerlingen niet duidelijk maken.
"Ook leuk om jullie weer te zien. Mag ik er nu door!"
De bel gaat, ja hoor ik ben te laat op mijn eerste schooldag, geweldig. Wat een ontzettende $(#$*$#) dag is dit.
"Misschien moet je dat eens lief gaan vragen." De jongen die ik niet ken, kijkt me uitdagend aan. Hij staat recht voor me in het gangpad, Laurens en Jesse staan lachend toe te kijken. Ik kijk hem recht in de ogen. Waarom had ik nou niet naar mijn moeder geluisterd en mijn hakken aangetrokken? Dat zou zo veel meer pijn gedaan hebben. Maar met laarzen is het ook te doen. Ik trap hem ineens keihard op zijn tenen, duw hem aan de kant en loop heel hard door. Ik hoor hem schelden achter mijn rug en voetstappen. Ik begin te rennen, niet naar de schooldeuren maar naar de straat, nu weet ik weer waarom ik geen hakken aan doe. Ik kijk achterom, ze komen nog achter me aan. Shit, ik kijk weer voor me en schrik me dan helemaal te pletter, ik probeer nog weg te rennen maar het is laat. Doodstil sta ik, kijkend naar het einde. De seconde lijken uren, mijn hart gaat te keer. Zou dit het echte einde zijn?

Reacties: