FanFic.nl

De kronieken van de verloren prins ~ Het magische zwaard

Hoofdstuk 5 ~ Aidan Celtric

Die hele week was een marteling. Ik wist niet goed hoe ik het aan m’n ouders en vrienden moest vertellen. De dagen gingen verschrikkelijk snel, sneller dan normaal. Zelfs school ging snel en voor één keer vond ik dat erg, heel erg. Elke minuut die ik met mijn familie had bracht ik met ze door, omdat ik niet wist wat me te wachten stond. Twee dagen voor ik weg moest besloot ik het er toch maar met mijn ouders over te hebben.
‘Pap, mam…’ zei ik. ‘Ja?’ vroeg mijn moeder terwijl ze opkeek vanuit de krant. ‘Is er iets?’
Ik slikte, ik had het gevoel dat er een gigantische steen in mijn maag lag en het duurde even voor ik begon met praten.
‘Erwaseenmanbijatletiek, hijvonddatikerggoedwasenzeidatikeenbeurskreeg, ikmoetovertweedagenweg, ishetgoed?’ Ratelde ik.
Mijn ouders keken me verbaasd aan, ‘Zou je iets rustiger kunnen praten, niet iedereen gaat zo snel als jij.’
Ik haalde diep adem en zei toen, zo rustig mogelijk: ‘Er was een man bij atletiek en hij vond dat ik erg goed was… hij zei dat ik een beurs kon krijgen en ik heb ja gezegd, maar dan moet ik wel over twee dagen weg, dat is wel goed toch…?’ Ik keek mijn ouders smekend aan.
‘Zou je dat niet eerst overleggen!’ barste mijn vader uit.
Ik durfde hem niet aan te kijken, het liefst had ik alles uitgelegd, over die rare man, de bedreigingen, alles, maar iets hield me tegen. Misschien was het omdat ik bang was dat ze me niet geloofde, of omdat ik niet zeker wist of ze het wel mochten weten…
‘Ja dat weet ik wel, maar ik wou het heel graag en… Ik was bang dat het niet zou mogen…’ Ik zuchtte diep, om het toneelstukje compleet te maken.
Mijn ouders keken elkaar aan, ‘we moeten het nog even overleggen hoor!’ zei mijn vader uiteindelijk.
Maar dat was niet genoeg, ik moest wel, ik had geen keus, dus dan moesten ze er wel mee akkoord gaan en wel nu.
‘Alsjeblieft! Ik wil het echt onwijs graag en hij heeft heel veel goede atleten gescout! Als er iemand is die me een kampioen kan maken dan is hij het. En ik ben op precies de goede leeftijd, als ik nog langer wacht ben ik te oud…’
Ik zag dat mijn ouders bijna omwaren, dus ik deed er nog een schepje bovenop ‘ik beloof dat ik mijn school zal afmaken! Al doe ik er extra lang over, ik zal het doen! Echt, ik beloof het.’
Ik voelde me vreselijk door al die leugens, maar ik hield mezelf voor dat het voor een goed doel was, het was gewoon om hun te beschermen, een leugentje om eigen bestwil.
Misschien was het omdat ze zagen hoe wanhopig ik was, maar ze gingen akkoord. Opgelucht gaf ik ze een knuffel. Verbaasd keken ze me na, toen ik naar boven liep. Ik was nooit zo van het fysiekcontact.
In mijn kamer ging ik op mijn bed zitten en dacht na. Ik besefte plotseling dat ik het hele verhaal aan iemand kwijt moest. Ik had constant het gevoel alsof ik een gigantische baksteen op mijn schouders mee moest nemen.
Ik hoefde niet na te denken aan wie ik het moest vertellen, dat was Nathan van zelfsprekend. Ik stuurde een whats appje naar hem, waarin ik vroeg of hij even langs kon komen. Na een paar seconden sprong zijn status op ‘online’ en vervolgens stond er: ‘Nathan is aan het typen’.
‘Ja tuurlijk, ik kom eraan’ luidde zijn antwoord. Ik zuchtte opgelucht, de baksteen voelde al iets minder zwaar, al was het nog steeds duidelijk aanwezig.
Na tien minuten ging de bel, ik rende naar beneden en deed de deur open. ‘Hoi Nathan, fijn dat je er bent!’ zei ik.
Nathan glimlachte, ‘geen probleem joh, gaan we naar boven?’
‘Is goed, of wil je eerst nog wat drinken?’ vroeg ik.
‘Nee, dank je’ luidde zijn antwoord.
We liepen naar boven. Toen we op mijn kamer aankwamen vroeg Nathan: ‘dus, waarom moest ik komen? Weer liefdesproblemen?’ Hij keek me uitdagend aan.
Ik glimlachte, ik ging altijd naar Nathan als ik een probleem had, of het nou een probleem was met een meisje of met mijn ouders. Hoewel je het niet zou zeggen was Nathan een echte charmeur. Hij kreeg elk meisje op haar knieën voor hem, als hij het zou willen.
‘Nee, was het maar waar’ antwoordde ik. Ik dacht even na, hoe kon ik het best beginnen?
‘Heeft het iets te maken met je rare gedrag van de laatste dagen?’ vroeg Nathan toen. Ik knikte moeizaam, ‘weet je nog die rare vent die bij de training was van atletiek? Die zogenaamde scout?’ ‘Die gast met die lange jas? Ik kreeg de kriebels van hem.’ Bekende Nathan.
‘Ik ook! En terecht ook blijkbaar.. Die avond toen ik terugfietste viel hij me aan samen met een paar andere idioten… Het leek net of…’ ik haalde diep adem, ‘of ze magie gebruikten’
Zo dat was eruit. Ik had verwacht dat Nathan zou gaan lachen, of me verbaasd aan zou kijken, maar hij deed geen van beide. Hij glimlachte en zei toen: ‘dat dacht ik al… Heb jij ook magische krachten?’ vroeg hij, zonder omweg.
‘Ik denk het wel’ gaf ik toe.
Nathan knikte, ‘nou dan ben je aan het goede adres! Ik namelijk ook!’
Ik keek Nathan verbaasd aan, dat was het laatste dat ik verwacht had. ‘Hoe.. Maar waarom wist ik dat niet…?’
‘Had je me gelooft?’
‘Nee…’ gaf ik toe.
‘Maar dat was nog niet alles. Een paar dagen later kwam hij me opzoeken en hij zei dat ik met één of andere tv-programma mee moet doen. Als ik het niet zou doen dan zouden ze m’n familie doden’
Eindelijk, nu was Nathan verbaasd.
‘Wat voor bizar tv-programma mag dat dan wel niet zijn?!’ zei hij geschrokken. Ik haalde mijn schouders op, ‘geen idee, ik kreeg het idee dat het niet écht een tv-programma is… Maar die avond is sowieso een beetje vaag, ik weet niet wat hij precies met me gedaan heeft maar het was echt bizar.’
Nathan knikte en dacht lang na. Uiteindelijk zei hij: ‘ik weet wel een plek waar je veilig bent…’
‘En mijn familie achter laten? Nooit!’ zei ik, iets kwader dan Nathan verdiende.
Nathan beet op zijn lip, ‘dat weet ik wel, maar nu ben jij in gevaar… Kunnen ze niet mee?’ Ik knikte van nee, ‘dat gaat echt niet, ze geloven me nooit.’
Het bleef een poosje stil, toen zei Nathan: ‘goed dat je me dit verteld hebt man, ik zorg dat het allemaal goed komt!’
Ik keek hem dankbaar aan, de avond was anders gelopen dan ik verwacht had, maar het luchtte wel op. De baksteen leek voor een groot deel verdwenen te zijn.
‘Dank je…’ zei ik, ‘ maar genoeg over mij, hoe zit het met jouw magische krachten?’ ik was stiekem best gefascineerd door het feit dat Nathan een magiër was, zou hij dezelfde dingen kunnen als die rare mannen?
Nathan lachte, ‘ik kan niet veel speciaals. Mijn ouders hebben geen magische krachten, al heb ik ze er wel over verteld. Over twee weken begint een nieuw schooljaar op een school voor kinderen zoals wij. Ik was van plan om bij het Andar Macquelli College lessen te volgen.’
Ik wou bijna zeggen dat ik ook wou gaan, maar toen besefte ik dat dat helemaal niet kon. Misschien kon ik erheen na het televisieprogramma?
Maar ik wist dat dat ijdele hoop was, iets, ik wist niet goed wat, zei me dat ik helemaal niet terug zou komen.
‘Dat is te gek! Ik zou er ook graag naar toe willen… Dat regel je toch wel voor me?’ Dat laatste zei ik om Nathan gerust te stellen, hoewel ik wel wist dat hij eigenlijk niet zo stom was.
‘Tuurlijk’ hij glimlachte verdrietig.

Het was de dag van mijn vertrek. Ik had mijn tas al gepakt. Ik had geen idee wat ik mee moest nemen, ik had gewoon de standaard dingen gepakt: schone kleding, sport kleding, extra schoenen, mijn mobiel, mijn mobieloplader en mijn laptop. Ik had geen idee of ik het zou kunnen gebruiken, of of er überhaupt internet was, maar het meenemen ervan gaf me een fijn gevoel, alsof ik gewoon ging logeren bij een vriend. Ik liep met mijn tas naar beneden en zag de auto van Bruce Diamond al staan. Hij keek me veelbetekenend aan en wenkte dat ik moest opschieten, maar ik liep eerst naar de woonkamer.
Ik nam snel afscheid van mijn ouders. Ik wou niet dat ze doorhadden hoe verdrietig ik was, zij dachten immers dat ik over een aantal weken weer terug zou komen. Ik beloofde mezelf dat ik dat ook zou zijn, hoe dan ook.
Het afscheid van Sanne was moeilijker. Ze gaf me een dikke knuffel en zei: ‘ik ga je missen broertje!’ Normaal gesproken had ik er een hekel aan als ze me ‘broertje’ noemde, of als ze me een knuffel gaf, maar deze keer liet ik het allemaal om me heen komen. Het enige dat in mijn hoofd omging was: ‘ik kom terug, ik kom terug, al is het alleen maar voor Sanne’.
Met een brok in mijn keel had ik gezegd dat ik haar ook ging missen en dat ik vaak zou bellen. Daarna stapte ik in de auto bij Bruce Diamond. Hij keek me vals aan, maar ik besteedde er geen aandacht aan.
De auto startte. Heel even ging de gedachten in me om om gewoon te vluchten, maar ik wist dat het geen zin zou hebben. En bovendien wou ik mijn ouders en Sanne niet in gevaar brengen, zoals ik Nathan ook al had verteld.
Nathan had me belooft dat hij me zou helpen. Dat hij hulp zou vragen bij het AMC, de school waar hij heen wou. Ik had hem bedankt, maar ik wist dat het geen zin zou hebben. Waarom zouden ze hem geloven? Maar ik wist dat hij het fijn vind om het idee te hebben dat hij iets kon doen, dus liet ik het hem maar doen.
Het leek wel of het weer zich aanpaste aan mijn stemming. Eerst werd de lucht donkerder en vervolgens begon het te regenen. Ik had geen idee waar we naartoe reden, maar ik zag op de bordjes dat we richting Londen gingen.
Toen we Londen naderde begon de lucht op te klaren. Eigenlijk verwachte ik dat dat een goed teken was, dat we echt naar een televisie set gingen, ergens in Londen bijvoorbeeld. Ik wou altijd al naar Londen.
Maar helaas, net voor we in Londen kwamen gingen we naar rechts, het platteland op. Op den duur stopte Bruce de auto en draaide zich om. ‘Ik heb een afspraak’ zei hij. ‘Ik wil dat jij in de auto blijft zitten’ toen hij dat zei raakte hij mijn arm aan. Er ging een stroomschok door me heen en ik knikte gewillig. ‘Ik zal blijven zitten’ zei ik, met een robotachtige versie van mijn echte stem.
Ik keek naar buiten, ik dacht er niet over om te ontsnappen, ik wist niet precies wat hij had gedaan, maar ik wist dat als ik iets zou proberen het niet goed met me zou gaan. Bovendien was ik het toch niet van plan, het zou toch geen zin hebben.
Dus keek ik maar naar buiten. In de verte stond een groot landhuis. Dat was duidelijk de bestemming van Bruce. Ik zag dat hij een aantal mensen ontmoeten, die hem toen volgde naar het landhuis. Ik zag dat één van de mannen weer zo’n rare groene gloed opriep.
Ik zat aan het raam gekluisterd. Ik was ervan overtuigd dat ze opnieuw iemand aanvielen, net als ze bij mij deden. Hopelijk voor hun volgende slachtoffer liep het uit op net zo een catastrofe als het bij mij was geworden.
Plots was de groene gloed weg. Er leek een hele hoop chaos te zijn. Een poosje lang gebeurde er niks, maar toen begon de aarde te schokken. Ik slikte en graaide blindelings naar de stoel voor me. Met ingehouden adem bleef ik wachten op de volgende schok. En ja hoor, daar was de volgende al. Het ging nog een poosje zo door, waarschijnlijk wel iets van tien minuten, maar toen stopte het. Zelfs van de afstand waarop ik zat kon ik zien dat er scheuren zaten in de villa. Ik wist zeker dat ze het volgende slachtoffer te pakken hadden gekregen...
Maar ik had het fout. Een halfuur later kwam Bruce aangelopen met een rood gezicht. Hij deed de deur open en gooide die met een harde knal dicht. Ik wou vragen wat er aan de hand was toen hij zich omdraaide.
‘Stel geen vragen, als je leven je lief is’ zei hij, op een opvallend rustige toon.
Ik besloot dat het wijs was om mijn mond te houden. Ik was sowieso nog een beetje verdoofd van het trucje dat hij had uitgehaald om me in de auto te houden.
Bruce startte de auto en reed weg. Het viel me op dat hij meer moeite had met op de weg blijven dan eerst. Bovendien waren zijn knokkels helemaal wit omdat hij het stuur zo krampachtig vast had. Ik wist niet precies wat er gebeurt was in de villa, maar het was duidelijk niet afgelopen zoals hij had gehoopt.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.