FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

It would never be finished!

Ik doe het elke dag. Het liefst gebruik ik alle 1440 minuten. Het is mijn leven zo gezegd. Ik denk er aan wanneer ik op sta, wanneer ik eet, en voordat ik weer in slaap val, ik droom er zelfs van. Een obsessie, zo kan het wel genoemd worden. Misschien zelfs een verslaving. Ik weet het allemaal niet meer, maar wat ik wel weet is: het heeft mijn leven overgenomen..

Het is donker. Het is stil. Ik ben alleen. Dit zijn mijn korte gedachtes. Kalm zit ik met mijn rug tegen de muur in mijn kamer. Door gewenning kan ik mijn bed nog onderscheiden van al het donker, maar dat is dan ook het enige. Mijn kamer is leeg. Ik heb alleen een bed en een nachtkastje, dat is alles, meer heb ik niet nodig. Ik heb ook een klein raampje. Het is niet veel, maar ik kan de buitenwereld zien.
Ik moet slapen, ik wil slapen, maar het lukt niet. Telkens maar weer blijf ik verlangen. Verlangen naar de adrenaline, de rush, de kick! Voelen hoe je hart steeds sneller gaat, je adem verzwaard en het zweet sneller gaat stromen. De combinatie voelt geweldig en heeft me verslaafd gemaakt.

Het is een zekere zin ook kunst, in mijn ogen dan.

Nog steeds niet moe. Dan maar opstaan. Ik draai me op mijn knieën en kruip naar mijn bed toe. Zo staar ik even naar de poten en spits mijn oren om te horen of er niemand mijn kant op komt. Niks. Vliegensvlug gaan mijn handen langs de poten, betasten, zoeken naar mijn verslaving. Laatste poot. Bingo! De onderkant van de poot zit een dopje die ik los kan maken. Ik friemel wat en krijg het eraf. Met een hand houd ik het bed nog steeds omhoog en met de andere hand dauw ik twee vingers in de poot.

Komaan, kom er uit!

Yes. Mijn hart slaat al over bij het voelen van het koude metaal in mijn klamme handpalm. Even luister ik nog of ik iemand hoor en doe dan snel het bed goed naar beneden en kruip terug naar de muur. Daar zit ik weer. Dit keer met mijn verslaving. Hoe naïef zijn deze mensen? Denken mij te kunnen helen. Zonder zuurstof geen adem, zonder dit kleine metaal in mijn handen, geen ik.
Voorzichtig open ik mijn vuist. Mijn hart klopt wilder. Een doffe glans komt er vanaf. Geobsedeerd blijf ik er na staren. Het is prachtig, zo mooi, het is van mij! Ik begin het warmer te krijgen hoe langer ik er na staar. Gedachtes vullen al mijn hoofd met wat ik er allemaal mee kan doen. Ik grijns zwakjes.
Mijn vingertoppen laat ik er langs gaan en grijp het dan met mijn linker hand. Ik stroop mijn witte pyjama omhoog en bekijk de binnen kant van mijn rechter dijbeen, mijn meesterwerk. Ik heb er hard aan gewerkt. Dagen lang om het zo te krijgen. De pijn was mijn steun, het pepte me op om door te zetten. Schilders stoppen ook niet zomaar met schilderen en laten hun doek achter. Ik stop ook niet, mijn been is nog niet af, nog geen kunstwerk.
Ik droom voor me uit. Het is nog geen kunstwerk..

Met die gedacht zet ik de scherpste kant van het metaal in mijn dijbeen en zie het donkere bloed er al uit sijpelen, en begin verder mijn werk af te maken.

Mensen zijn gek als ze denken dat ze mij kunnen stoppen.

Reacties: