FanFic.nl

Zijn Menselijke Engel

Hoofdstuk 4

De laatste week vloog voorbij, gelukkig zonder het zien van hem en ik begon me eindelijk wat meer op mijn gemak te voelen. Met mijn benen comfortabel opgetrokken kijk ik naar de beelden die zich voor me afspelen. Chuck ligt op zijn kleedje te spelen met zijn teddybeer, de teddybeer die van generatie op generatie al in de famille zat. Van mijn overgrootmoeder van mijn eigen moeder's kant tot momenteel Chuck. De beer zou meegaan met de eerste persoon die als eerste een kind zou krijgen.
Vertederd kijk ik naar het 2-jarige kindje op de vloer, terwijl in de achtergrond een herhaling draait van Spongebob. Voorzichtig kniel ik naast hem neer. Met mijn wijsvinger tik ik zijn neus zachtjes aan en een lachje verlaat mijn mond. 'Wie is hier een lief knulletje, hè?' vraag ik glimlachend, mijn stem een octaaf hoger. Grappig hoe als je met kinderen praat, je stem onbewust hoger wordt. Een klein handje klemt zijn vingers om mijn wijsvinger terwijl het er zachtjes aan trekt. Ik grinnik en geef hem een zacht kusje. 'Ik hou van je klein mannetje.' Hij grijnst, en een bijna compleet melkgebit komt tevoorschijn. 'Ik hou ook van jou.' Mijn ogen vergroten en met schrik kijk ik naar Chuck. Hij zei dat niet.... daar is de stem veel te volwassen voor. 'Nee, dat was Chuck niet. Ik ben het.' Mijn adem stokt in mijn keel en schichtig kijk ik om me heen, alleen om een verder lege woonkamer te zien. 'Het is moeilijk hè, mij vinden?' Mijn hart begint sneller te kloppen en ik neem Chuck in mijn armen voordat ik opsta. 'Ik ga niks doen... Nog niet.' Voorzichtig zet ik een stap naar achter. Chuck kijkt me met een verbaasd gezicht aan, terwijl hij de teddybeer stevig vast houdt. 'Dai?' Ik kijk recht in de blauwe ogen van Chuck, die langzaam beginnen te wateren. Mijn hand leg ik op zijn achterhoofd en zachtjes druk ik zijn hoofdje tegen mijn schouders. Hij slaat zijn beide armpjes stevig om mijn nek en met een zachte stem probeer ik hem te sussen. 'Het komt wel goed... Er gaat niks gebeuren.' 'Zeg je dat om je broertje gerust te stellen, of jezelf?' Verschrikt kijk ik me heen, mijn zintuigen op z'n scherpst. Ik weet nog steeds niet of ik me dit allemaal verbeeld, of dat er echt iemand hier is. Of hij, hier echt is. 'Ga weg. Alsjeblieft..' Mijn stem trilt en mijn zicht begint langzaam te vervagen. Een zacht gesnurk vult mijn gehoorgang en een opgeluchte doch trillerige zucht verlaat mijn mond. Ik bijt op mijn onderlip terwijl ik voorzichtig mijn weg begin naar de trap. 'Weet je, het zou toch een totale ramp zijn als er iets met je broertje zou gebeuren.' Mijn hand pakt de reling van de houten trap stevig vast terwijl ik Chuck nog met mijn andere arm omhoog houd. 'Je raakt mijn broertje niet aan,' sis ik zachtjes. Een traan rolt mijn oog uit, recht over mijn wang en ik slik. Nooit, nooit, je zwakheid laten zien Daisy. Nooit. Alleen een zacht gegrinnik klinkt terwijl mijn benen langzaam weer beginnen te werken, en ik loop de laatste paar treden op richting Chuck's kamer. Ik leg hem voorzichtig in zijn ledikant en leg de katoenen deken over hem heen. Zachtjes doe ik de deur achter me dicht en vermoeid loop ik de trap weer af. 'Zwaar hè, zo'n kind?' Tranen biggelen over mijn wangen. Het is hem niet. De stem lijkt er niet op.... Maar als hij het niet is? 'Laat me met rust, alsjeblieft!' roep ik zachtjes uit, terwijl ik mijn oren bedenk met mijn handen. 'Oh maar liefje toch, dat zou het allemaal niet meer zo leuk zijn.' Ik trek mijn benen op en sla mijn armen eromheen, terwijl meer tranen zich een weg naar buiten banen. Een koude bries zorgt voor rillingen over mijn rug en met een ruk kijk ik naar de rechterkant waar het briesje vandaan kwam. 'Oh Daisy...' zing de stem. 'Heb je zin om te spelen?' 'Nee! Ga weg, alsjeblieft!' Mijn schrille stem is vol angst en een gil verlaat mijn mond wanneer de koele bries van achter komt. Ik weet dat er niemand achter me staat, maar er is hier iemand. Maar waar? Het is niet de jongen met de naar achter gedrukte bruine haren, en de twee vogels getatoeëerd onder zijn sleutelbeen. Dit keer komt het nu bekende briesje van mijn linkerkant. 'Stop!' roep ik wanhopig. Het zachte geluid van mijn snikken en schokkende schouders vult de kamer en van boven hoor ik de bange kreten van Chuck. Met een trillende zucht sta ik op van de bank en beschermend sla ik mijn eigen armen om me heen. 'Het spijt me Daze, volgens mij heb ik hem gewekt uit zijn slaapje.' De koude stem gniffelt en mijn ogen worden groter. 'Nee nee nee nee nee!' Mijn benen beginnen sneller te bewegen en ik ren Chuck's kamer in. Verstijfd sta ik stil als ik kijk naar het gebogen gestalte van de bekende jongen. 'Rustig maar, Daisy komt er zo aan mannetje.' Met zijn lange vinger gaat hij over Chuck's buikje, en een zachte giechel verlaat zijn mond. Ik heb nog nooit deze kant van hem gezien. 'Pas maar op love, hij kan je nog in gevaar brengen. Maar ik beloof je dat ik de eerste zal zijn die dat doet.' Mijn adem stokt in mijn keel en zijn hoofd draait zich naar mij om. Zijn gezicht kijkt verschrikt naar het mijne terwijl de tranen over mijn wangen rollen. 'H-Harry..?'





Reageren = melding <3

Reacties: