FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 10: Chocola en vanille

In stilte wandelen Max en ik weer naar onze fiets. Van zijn over enthousiaste uitspatting van daarstraks is niets meer te zien. Met een serieus gezicht loopt hij naast me, denkend, afwachtend tot ik iets zal zeggen. Hij weet dat dit een stilte is die ik moet doorbreken, alleen ik. Hij kan nu toch niets zeggen, het is aan mij.
‘Max, wat moet ik nu doen?’ vraag ik wanneer we bij onze fiets zijn aangekomen.
‘Niets.’ Hij doet geen moeite om zijn sleuteltje te nemen en loopt de fietsen voorbij.
‘Naar waar gaan we?’ vraag ik verbaasd.
‘De stad in, zodat je geen hele middag op je kamer zit te piekeren.’ Ik zwijg. Hij heeft gelijk, wanneer we naar huis zouden fietsen, zou ik waarschijnlijk een hele namiddag op mijn bed (of in mijn raamopening) zitten na te denken, te piekeren en uiteindelijk toch nog geen keuze kunnen maken hebben.
Ik ben niet goed in kiezen. Al is het maar tussen chocolade-ijs en vanille, tussen die jeansbroek of dat mooie kleedje en nu dus ook niet tussen zingen of schrijven. Max weet dat en dat is net de reden waarom hij me mee naar de stad neemt, om mijn gedachten te verzetten.
‘Je moet beslissen over je toekomst en dat doe je best niet op een namiddag wanneer het zo warm is dat de temperatuur je hersencellen kan beïnvloeden.’ Ik lach om zijn mopje.
‘Maar ik zal toch een beslissing moeten nemen…’
‘Ja en ook de juiste, maar niet vanmiddag. Als je het even van je af zet, kan je daarna beter nadenken.’ Hij heeft gelijk, dat weet ik en hij ook. Tegenover daarstraks toen hij zich even kinds gedroeg, lijkt hij nu weer volwassen en slim. Dat is wat ik zo leuk vind aan hem. Hij kan plezier maken als een kind van acht, maar op de momenten dat het nodig is, zal hij dat kinds achterwegen laten en raad geven.
‘Gelukkig heb ik jou nog,’ lach ik. Max slaat zijn arm rond me om zo over mijn hoofd te schrobben.
‘Daar gaar mijn coiffure!!’ zeg ik lachend en slaag hem op zijn arm.
‘Dat trok toch al op niets,’ vuurt hij terug. Dat was de druppel. Ik kijk hem gespeeld boos aan en spring op zijn rug.
‘Nu mag je me dragen omdat je zo gemeen was.’
‘Wat, zoveel gewicht is niet goed voor mijn rug,’ zegt hij sarcastisch. Ik geef hem een klopje, maar hij loopt toch door met mij op zijn rug. We lopen de straten door en komen nu meer in het centrum van de stad. Mensen bekijken ons vreemd, zich afvragend waarom een meisje van 17 op de rug zit van een jongen.
Ik lach in mezelf om hun reactie en geniet van het uitzicht. Doordat Max een meter 80 is, zit ik dus redelijk hoog en kunnen niet alleen de mensen mij zien, maar ik hen ook. Ik zie mensen voorbij lopen in te gekke kleding. Het is warm, oké, maar sommige meisjes lopen hier bijna in hun bikini rond, anderen doen dan weer tegendraads en dragen een T-shirt met lange mouwen en aan de andere kant van de straat zie ik hoe een opa in zijn sandalen witte kousen aan heeft. Ik schud mijn hoofd en lach hun vreemde kledingstijl weg.
Max zet me neer. We zijn in het centrum van de stad en staan voor de Crocantino. Hier verkopen ze volgens mij het beste ijs van heel België en ik kom hier dus bijna elke keer wanneer ik met Max in de stad ben een ijsje eten. Zelfs in de winter, maar wel minder dan. Er staat al een hele rij voor ons, maar dapper als we zijn, sluiten we toch aan. Alles voor ijs op een warme zomerdag.
‘Max ik…’ hij stopt me voor ik verder kan gaan.
‘Nee, ik wil er geen woord meer over horen,’ zegt hij streng. Gehoorzaam hou ik mijn mond en breng het onderwerp waar ik over wou beginnen niet meer op.
De man voor ons doet er enorm lang over om te beslissen wat hij wil en ik begin me te ergeren, maar net voor ik iets ga zeggen waar ik spijt van zou krijgen besef ik dat ik ook niet altijd gemakkelijk kan kiezen en blijf dus braaf wachten.
‘Zeg het maar hoor,’ zegt het jonge meisje achter de balie. Ze werkt hier waarschijnlijk als vakantiestudente, een werkje dat ik ook nog wel zou willen doen in de vakantie, maar daar heb ik nu geen tijd voor. Toch niet als ik voor het plantencontract kies.
‘Een bolletje chocolade en vanille.’ Mijn twee favoriete smaken ijs worden op hun hoorntje geduwd.
‘Pistache en aardbei alstublieft,’ zegt Max. Ook hij krijgt zijn hoorntje aangereikt. Ik leg mijn deel van het geld op de toonbank en Max doet hetzelfde. Twee keer mooi gepast dus we kunnen verder.
‘Ga je ooit eens iets anders nemen dan die twee smaken?’ vraagt hij.
‘Waarschijnlijk niet,’ is mijn antwoord. Ik neem inderdaad elke keer weer chocola en vanille en de keren dat ik iets anders probeer, heb ik er daarna toch weer spijt van. Ik blijf dus bij het eenvoudige.
‘Waar gaan we heen?’ vraag ik. Max haalt zijn schouders op.
‘Het zijn solden dus…’begin ik voorzichtig. Jongens zijn meestal niet zo’n grote shoppers, Max dus ook niet. Hoewel hij wel zijn best doet voor mij. Al meermaals is hij met me gaan shoppen zonder morren of tegenpruttelen, maar nooit lang. Hij kan het voor een uur of twee volhouden, maar langer gaat niet. Dan begint het gezaag en geklaag en ga ik ook liever naar huis.
‘Nee, ik heb geen zin Fi!’
‘Alsjeblief alsjeblief alsjeblief!’ smeek ik. ‘Heel eventjes, 2 winkeltjes. Toe…’ ik haal mijn beste puppyblik boven om hem te overtuigen. Ik weet dat hij daar niet kan aan weerstaan.
‘Oké, het is al goed.’ Ik lik tevreden aan mijn ijsje.
‘We kunnen toch pas gaan wanneer onze ijsjes op zijn dus je hebt nog even tijd om je voor te bereiden,’ grinnik ik.
‘Wacht ik ga nog even wat bollen vragen, dan!’ hij doet alsof hij zich omdraait om terug te lopen, maar blijft me aankijken. Ik steek mijn tong speels uit. Hij komt lachend weer naar me toe. We lopen lekkend aan ons ijsje en pratend over koetjes en kalfjes nog wat door Leuven.
‘He! Fi! Max!’ hoor ik achter me roepen. We draaien ons beiden om en kijken in de ogen van een lachende Kya. Ze geeft ons een knuffel (oppassen voor het ijsje!).
‘Hoe is het met jullie? Oh die paar dagen zijn zo snel voorbij gegaan.’
‘Alles is goed met ons,’ het feit dat ik een platencontract heb aangeboden gekregen zeg ik expres niet. Niet dat ik het niet wil, maar het zou te moeilijk zijn om nu allemaal uit te leggen. Wanneer er iets vast stond, zou ik het haar wel vertellen.
‘Ook aan het solden shoppen?’ vraag ik benieuwd. Kya knikt enthousiast.
‘Ja, maar alleen is niet zo leuk… zijn jullie toevallig ook niet op zoek naar iets nieuws?’ Ik steek het laatste hapje hoorntje in mijn mond, knabbel vlug door en geef antwoord.
‘Heel toevallig wel. Kom maar mee met ons. Ik heb Max wel belooft maar twee winkels te doen.’
‘Dank je! En twee, dat is perfect!’
Max was tot nu toe stil geweest en had ons laten razen, maar nu zie ik hem toch met zijn ogen rollen. ‘Nu moet ik met twee gekke meisjes de winkels in.’
‘Je zal het wel overleven,’ lacht Kya. We gaan allebei elk aan een andere kant van Max staan en trekken hem de eerste de beste winkel binnen.


Een uur later worden we bijna letterlijk buiten geduwd door de verkoopster die maar bleef herhalen dat de winkel ging sluiten. Geërgerd doet ze de deur achter ons toe, maar wij zijn tevreden en Kya en ik ieder een zomerjurkje rijker.
Kya heeft zich een fel blauwe jurk met spaghettibandjes gekocht en ik een rood jurkje dat rond mijn hals vastgemaakt moet worden. Max hebben we na lang aandringen toch kunnen aansporen om die ene geruite short te kopen dat hem zo mooi stond.
Het voelde echt goed om even niet te denken over wat er gebeurd was, om even met iets heel anders bezig te zijn en me geen zorgen te hoeven maken over mijn beslissing.
‘Mensjes, ik ga hier naar rechts, want ik ben met de bus,’ vertelt Kya. We nemen afscheid van haar en gaan onze eigen weg naar de fietsen, die blijkbaar verder staan als ik dacht.
Uiteindelijk komen we weer in het straatje aan waar ik daarstraks nog mijn liedjes heb gezongen. We maken onze fietsen los, springen er op en rijden naar huis. Niet meer zo gehaast als vanmiddag, maar meer op het gemakje.
‘Ben je blij met je short?’ vraag ik aan Max om mijn eigen gedachte nog even af te leiden van de beslissing die ik moet maken.
‘Ja, ja ook al werd ik gedwongen om ze te kopen.’
‘Maar je stond er echt goed mee, alle meisjes zullen meteen voor je voeten vallen.’
‘Ja, natuurlijk ik zie ze al in bosjes voor me liggen.’ Ik giechel bij het beeld dat ik in mijn hoofd krijg. Groepjes meisjes die op commando flauw vallen als Max in zijn geruite short langs loopt.
‘Wat valt er te lachen?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Niets.’
We komen eerst voorbij Max’ huis dus ik moet nog een stukje alleen verder. Ik stop even mee met hem om afscheid te nemen en zwaai naar Felix die ik door het raam zie staan in de living.
‘Oké, ik vertrek maar eens. Ik moet nog een avondje gaan piekeren,’ zeg ik zuchtend.
‘Maak een lijstje, met de voor- en nadelen als het helpt.’
‘Goed idee,’ bedank ik hem om zijn tip.
‘Maar je hoeft niet vanavond een beslissing te nemen, Michael kan wel even wachten hoor.’
‘Dank je, ik zal je raad onthouden wanneer ik in mijn raam zit.’ Hij lacht nog even en ik spring terug op mijn fiets. Zwaaiend rij ik zijn straat uit.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.