FanFic.nl

You and me

Deel 11

TUT TUT TUUT! De verschrikkelijke wekker maakte ons de volgende morgen wakker. Ik keek naar de klok, amper 7 uur, ik wou nog slapen. Nora gaf me een kusje op mijn wang “We moeten opstaan, schat anders komen jullie nog te laat op het vliegveld.”� Vliegveld? Ohja vandaag vertrokken we weer verder op tournee. Ook mijn broers vertoonde nu tekenen dat ze wakker waren. We kleedden ons vlug om en zaten een kwartier later aan tafel. Het was stil, te stil. Iedereen dacht natuurlijk aan het vertrek. Het drong me ook pas door dat ik morgenvroeg niet zou wakker worden door de zachte lippen van Nora.

Op de luchthaven: Met 4 op een rij stapten we door de hall van de luchthaven. Ik voelde Nora’s hand in de mijne en wist dat ik dat zou gaan missen. Nadat we ons hadden ingecheckt en onze bagage hadden weggezet, moesten we nog 2 uur wachten. Nick en Kevin lieten zich allebei in een stoeltje vallen. “Ik ga even wandelen.”� Zei Nora, haar hoofd afwenkend. Ik wist wel wat er echt scheelde en ging achter haar aan. Net achter het hoekje zat ze ineengedoken tegen de muur met haar knieën tegen haar borst en haar hoofd naar beneden gebogen. Ze schokte lichtjes waardoor ik wist dat ze aan het wenen was. Ik liet me ook tegen de muur zakken en sloeg een arm om haar heen. Ze liet zich vallen tegen mijn borst en huilde nog steeds stilletjes.
Door de ogen van Nora: Ik was weer eens aan het huilen. Wat was dat toch met mij? Ik was de laatste tijd zo emotioneel. Zou dit allemaal komen door Joe? Hij bracht zoveel dingen in me naar boven dat ik het niet wist. Ik voelde dingen die ik nog nooit zo intens had gevoeld. Ik wist niet hoe hij het deed, maar het had een enorm effect op me. Ik hield echt zielsveel van hem, waarschijnlijk daarmee dat ik hier nu ook tegen zijn borst lig te wenen. Ik had me al een hele tijd sterk gehouden, maar het ging niet meer. Het was misschien kinderachtig, maar ik kon er niets aan doen. Joe ging weer 3 weken weg en ik ging hem zo verschrikkelijk missen dat dit er even uit moest. Joe fluisterde lieve woordjes om me te troosten en na een tijdje hielp het ook. Ik keek hem met betraande ogen aan en zag dat er ook tranen in zijn ogen stonden. “Sorry, het is gewoon…ik ga je zo missen!”� vertelde ik hem. “Ik jou ook…”� hij nam me weer in zijn armen. “maar over 3 weken ben ik al weer terug. Dus vergeet me niet hé.”� Voegde hij eraan toe om de sfeer wat op te beuren en het hielp ook wel wat. “Nee nooit, ik zal hier op jou wachten.”� “Daar ben ik blij om.”� Zei Joe. Nog een tijdje bleven we daar zo zitten, ik in Joe’s armen en hij met zijn hoofd leunend op het mijne. “VLUCHT 005 VERTREKT OVER 30 MINUTEN!!”� galmde het door de luidsprekers. “Is dat niet jullie vlucht?”� vroeg ik. Joe knikte en stond op. We liepen terug naar Nick en Kevin die gelukkig nog op dezelfde plaats zaten. Ik gaf hen alle 2 een knuffel en een kus op de wang “Tot binnen 3 weken.”� Ik draaide me nu naar Joe voor een lange, liefdevolle kus. Ik knuffelde hem bijna plat en wenste dat dit moment zou blijven duren, maar het was niet zo. “We moeten doorgaan.”� Verbrak Kevin het moment. Nog een snel kusje en ze jongens lieten me achter. Eenzaam en alleen in de grote hall, al verlangend naar het moment dat ik hen weer zou zien.

Reacties: