FanFic.nl

Barbenusa And The Desolation [The Hobbit Fanfic]

De Vervelende Tovenaar

Op dat moment werd haar Loftwing van onderen geraakt door een witte flits. Hij schreeuwde en Barbenusa moest zich stevig vasthouden om niet te vallen. Maar Larry kon nog maar amper in evenwicht blijven en Barbenusa keek wanhopig om zich heen toen hij opnieuw geraakt werd door een witte flits.

"Stop!" schreeuwde ze uit, geen idee naar wie. De flitsen kwamen van de oppervlakte, maar die was zo ver weg dat ze niet kon zien door wat of wie deze stralen werden afgevuurd.

"Sneller Larry! We moeten door!" riep ze ondanks dat ze wist dat het geen zin meer had. Larry werd nogmaals geraakt door een straal en Barbenusa werd van haar Loftwing afgestoten.

"AAAAAAAAAAAHH!!!" schreeuwde ze terwijl ze met hoge snelheid naar de grond viel. "IK BEN NOG TE JONG OM TE STERVEEEEEN!!!"

De grond naderde steeds sneller en Barbenusa zag heel haar leven in een flits aan haar voorbij gaan en ze sloot haar ogen.

"Vaarwel wrede wereld--"

Haar val werd gestopt. Maar ze had de grond nog niet geraakt. Was ze in de hemel? Barbenusa deed voorzichtig een oog open. Ze keek naar de grond waar ze vlak boven zweefde en trok een wtf-gezicht.

"Voor wie werk jij?!" hoorde ze opeens.

Snel keek ze op en zag een oude man voor haar met wit haar, witte kledig en een stok die hij op haar gericht hield.

"Hey!" riep Barbenusa uit. "Bent u een tovenaar?"

De man trok zijn stok weg waardoor Barbenusa op de grond viel.

"Autsch.."

"Ik ben een tovenaar, inderdaad. Ik ben de machtigste tovenaar."

Barbenusa ging voorzichtig staan en keek naar de tovenaar. "Gefeliciteerd," zei ze droog. "Maar ik heb geen tijd voor deze onzin. Niet alweer."

Ze floot op haar vingers en schreeuwde: "Larry!" De tovenaar lachte toen Barbenusa verbaasd om haar heen keek. "Waar blijft ie nou?" zei ze verbaasd. De tovenaar keek haar spottend aan.

"Ik heb die rare vogel van jou teruggestuurd naar de wereld waar hij vandaan komt! Ik wil dat ongedierte niet hebben in Middle-Earth."

Barbenusa's ogen werden groot. "Larry teruggestuurd?! Maar nu kom ik nooit bij Erebor!"

De tovenaar trok een wenkbrauw op.

"Wat heb jij te zoeken bij die Lonely Mountain?"

"Iets wat jou niks aangaat, mister tovenaar."

De tovenaar keek boos. "Wat is je naam en voor wie werk je?"

Barbenusa keek hem dom aan. "Ik ben Barbenusa als u dat echt zo graag wil weten," antwoordde ze. "En ik werk voor niemand. Ik ben een vrij persoon. Maar de vraag is: wie ben JIJ?"

De tovenaar keek haar wantrouwend aan.

"Mijn naam is Saruman. Saruman the White." Barbenusa bekeek deze Saruman the White even.

"Oké, uhm, Saruman. Weet je toevallig waar Gandalf is? Gandalf the Grey?"

Saruman trok een gezicht alsof hij zojuist het walgelijkste ter wereld had gehoord. "Gandalf? Ha! Die zwakke tovenaar is niets waard. En waarom zou jij zijn naam wel kennen en mijn naam niet? Ik ben de machtigste, de grootste--"

"Ja ja ja, stop maar met die zelfverhoging meneertje White. Als u echt zo'n grootse tovenaar bent kunt u beter les gaan geven op Hogwarts, dan hebben die mensen daar er ook nog es wat aan."

Saruman keek dom. "Ik heb geen idee waar je over spreekt, mens. Maar dat maakt niets uit. Sinds jouw vervoersmiddel, dat ongedierte, verdwenen is, zul je het hier niet lang overleven." Hij hief zijn staf, schreeuwde: "Awartha!" en sloeg zijn staf in de grond waarna er een kort, fel licht verscheen waardoor Barbenusa haar ogen dicht moest doen. Toen ze weer keek wat Saruman verdwenen.

Barbenusa keek om zich heen over het grote grasveld maar zag geen spoor meer van de tovenaar. "Nou, lekker dan," zei ze zuchtend. Hoe kwam ze nou bij Erebor? Ze keek omhoog maar kon de Lonely Mountain ook nergens meer zien. Ze had geen keuze dan de zon maar te volgen en begon haar duffe reis.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.