FanFic.nl

Barbenusa And The Desolation [The Hobbit Fanfic]

De Fabulous THRANDUIL!

Barbenusa liep naast Thorin, begeleid door elven, naar de troon van de koning. De troon van Thranduil. Dit is nou al de zoveelste keer dat ik word behandeld als een crimineel.. dacht Barbenusa bij zichzelf.

Toen ze aankwamen bij de troon keek Barbenusa haar ogen uit. Het was een prachtige troon. Ze keek naar de elf die op de troon zat. Hij had lang, blond haar net als de meeste elven. Zijn wenkbrauwen waren echter bruin en hij droeg een mooie kroon van takken. De elven zetten allemaal een stap naar achteren toen Thranduil opstond en op Thorin af liep.

"Thorin Oakenshield.." zei hij met een zachte stem. Hij keek hem even aan en liep toen langs hem heen. "Ik denk dat er een nobele zoektocht gaande is," begon hij. "Een zoektocht om een thuisland weer op te eisen.. En een draak te verslaan."

Thorin draaide zich niet om in tegenstelling tot Barbenusa die haar ogen de hele tijd op Thranduil gericht hield. Thranduil liep weer naar de dwerg toe. "Ik verwachtte meer een prozaïsche reden. Inbraak of iets in die trant."

Hij liep op erg majestueuze manier om Thorin heen en keek hem toen onderzoekend aan. Thorin weigerde nog steeds hem aan te kijken.

Barbenusa's ogen werden groot. Majestueus? MAJESTUEUS?! Oh dear.. Ze wist van zichzelf dat als zij iets majestueus vond, het meestal erg psychopatisch was. Dus dat zou betekenen dat die elvenkoning..

"Je hebt je weg naar binnen gevonden," ging Thranduil verder. "Jij zoekt datgene waardoor je koning wordt." Hij liep op de meest fabulous manier achteruit en Barbenusa beet op haar lip. Die gozer was wel erg majestueus en fabulous.. Dan moest hij wel heel slecht zijn.

"Het juweel van de koning. De Arkensteen. Hij is ongelooflijk waardevol voor je.." Barbenusa keek naar Thorin wie even naar de grond keek. Thranduil begon te grijnzen. "Dat begrijp ik.." Opeens vervaagde zijn grijns en Barbenusa slikte.

"Er zijn juwelen in die berg waar ik ook naar verlang. Witte juwelen, van puur sterrenlicht." Thorin keek op en Thranduil boog zijn hoofd. Niet op een vriendelijke manier, meer op een verwaande manier.

"Ik bied je mijn hulp aan," zei hij waarna hij duister keek. Barbenusa knipperde een paar keer met haar ogen. Thorin grinnikte spottend.

"Ik luister."

"Ik zal jullie laten gaan," zei Thranduil duister. "Als jij terugbrengt wat van mij is."

Barbenusa keek hoopvol naar de dwerg. Thorin keek even vaag en draaide zich toen om. "Voor wat hoort wat."

"Ik beloof het. Van koning tot koning."

Thorin stopte met lopen. "Ik vertrouw Thranduil niet," zei hij. "De koning die zich aan zijn beloftes houdt terwijl onze dagen geteld zijn!" Hij draaide zich kwaad om en wees naar de koning. "JIJ houdt je niet aan je beloftes!"

Thranduil keek beledigd op terwijl Thorin verder ging. "Ik zag wel hoe jij je vrienden verraadde. Ooit kwamen we uitgehongerd, dakloos, jou om hulp vragen. Jij trok je terug en liet mijn mensen lijden! De hel die ons vernietigde.." Hij schreeuwde nog wat in het elfs, maar daar verstond Barbenusa weinig van. Ze schrok zich anders wel kapot toen Thranduil opeens naar voren sprong en met zijn gezicht heel dicht bij die van Thorin kwam.

"Begin niet tegen mij over drakenvuur," blies hij nijdig. "Ik weet alles over zijn woede en vernietiging."

Thranduil sloot zijn ogen en het zag er erg vaag uit. Net toen Barbenusa hem wilde vragen wat hij aan het doen was, begon zijn linkerwang te smelten en te verschroeien waardoor Barbenusa weer begon te walgen.

"Ik heb eerder te maken gehad met slangen van de hel!" knarste hij en hij zette een grote stap achteruit. Zijn gezicht zag er weer normaal uit. Barbenusa was erg ontdaan en ze keek met grote ogen naar Thorins reactie, maar hij keek gewoon droog voor zich uit. Thranduil ging weer op een erg majestueuze manier staan.

"Ik heb je grootvader gewaarschuwd over wat zijn hebzucht zou veroorzaken. Maar hij luisterde niet." Thranduil zette nog een stap achteruit. "Jij bent net als hem. Blijf hier en rot weg."

Hij maakte een beweging met zijn hand en opeens werd Thorin vastgegrepen door een paar elven. "Honderd jaar is maar een oogwenk in een elvenleven. Ik ben geduldig. Ik kan wachten.." De elven trokken Thorin mee van de trap af.
Barbenusa staarde Thorin na en keek toen weer naar Thranduils nogal vage gezicht.

"Dus.." zei Barbenusa na een poosje stilte. "Dat was best dom van meneertje dwerg, denkt u niet?" Thranduil keek haar vragend aan.

"Mag ik je vragen wie je bent en waarom jij, als edel mens, je bij deze afzichtelijke dwergen hebt aangesloten?"

Barbenusa grinnikte. "Edel mens? Dat vat ik op als een compliment, uwe Thranduilheid." Ze schraapte haar keel. "Mijn naam is Barbenusa en ik heb deelgenomen aan deze zoektocht omdat ik nogal fan ben van gerechtigheid. Die draak heeft al wel lang genoeg in de Lonely Mountain gezeten. Het is tijd om het goud weer terug te krijgen, en een eind te maken aan dit armoedige tijdperk!"

Ze bewonderde haar eigen woordkeus en glimlachte vaag. Thranduil kantelde zijn hoofd erg majestueus.

"Dit armoedige tijdperk, zeg je? Voor de dwergen misschien. Maar voor ons elven en een mens zoals jij is dit een tijdperk van welvaart!"

Barbenusa knikte langzaam. "Oké.. Zeg, bent u een psychopaat?" Thranduil keek gestoord op.

"Sorry?"

"Of u een psychopaat bent."

"Waarom zou je dat denken?"

"Nou, alle mensen die ik majestueus vind zijn meestal psychopaten."

Thranduil grinnikte vaag. "Majestueus! Dat hoor je ook niet iedere dag." Zijn glimlach vervaagde en hij boog zich dreigend over Barbenusa heen. "Maar geen mens heeft het recht om zo te spreken in het gezicht van de elvenkoning, ook jij niet Barbenusa. Sluit haar op bij haar dwergenvriendjes."

Barbenusa keek droog voor zich uit en liet zich meeslepen door de elven. "Oké, dat was een slecht idee."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.