FanFic.nl

Never good enough

Finally

Het kost me steeds meer moeite om adem te halen. De wijzers van de klok tikken langzaam verder en nog steeds is niemand me komen halen. Het plastic bekertje koffie dat op de tafel voor me staat heeft bruine kringen achter gelaten op het tafelblad. Voor de derde keer in vijf minuten sta ik op om een rondje door de kamer te lopen. Mijn benen zijn stijf van het lange wachten en mijn handen trillen van zenuwen. Ik krijg hier bijna het gevoel dat het allemaal een grote grap is. Gefrustreerd trek ik aan de rok van mijn jurk, de stof geeft meteen mee en ik hap naar adem als een grote scheur ontstaat. Snel probeer ik het nog een beetje te fixen, maar hij scheurt steeds verder uit. Met een rood hoofd staar ik naar de deur. Ik besluit maar gewoon weer te gaan zitten. Er verstrijken tien minuten voordat er eindelijk op de deur geklopt wordt. Langzaam wordt de deur open geschoven, ik blijf naar mijn voeten staren. Een stem die ik tot nu toe alleen nog maar door mijn oortjes en via de tv heb gehoord trekt mijn aandacht. Meteen schiet mijn hoofd naar links. Robert Pattinson staat in levende lijve voor mijn neus, zijn haar zit schattig door de war en hij draagt een net pak. Meteen hap ik weer naar adem, ik sla mijn hand voor mijn mond en probeer op te staan. Meteen zak ik weer door mijn benen. ‘Alles goed?’ vraagt hij. Ik haal een keer diep adem en begin te huilen. Ik kan het niet meer tegenhouden, de tranen stromen over mijn wangen. Zijn hand rust op mijn schouder en hij trekt de stoel een stuk opzij. Hij zit op zijn hurken voor me en pakt mijn handen vast. ‘Wat is er?’ ik knipper mijn tranen weg en kijk in zijn helderblauwe ogen. Dit is waar ik de afgelopen jaren alleen maar van heb kunnen dromen, en nu zit ik hier te huilen. ‘Het spijt me!’ snik ik. ‘Wat spijt je?’ met zijn hand streelt hij zachtjes over mijn arm waardoor ik kippenvel krijg. Ik haal nog een paar keer diep adem en durf hem dan weer aan te kijken. ‘I-ik’ mijn stem hapert en ik moet mijn keel schraper voordat ik verder kan praten. ‘Bedankt, voor alles, ik weet dat dit heel cliché klinkt, en dat ik voor jou maar gewoon een fan ben, maar bedankt je betekent heel veel voor me!’ nog een snik ontsnapt uit mijn keel en ik stort me in zijn armen. Hij ruikt precies zoals ik altijd al gedacht had. Tot mijn verbazing slaat hij zijn armen ook stevig om me heen, met een hand streelt hij liefkozend mijn rug. ‘Jij ook bedankt! Zonder fans was ik nooit zo ver gekomen.’ Hij fluistert vlak bij mijn oor. Met een hand veeg ik over mijn wangen om de tranen weg te halen. Ik schrik als er enorme zwarte vlekken achter blijven. Robert lacht ‘Vergeten dat je make up op had?’. Ik lach nu ook ‘Ik heb het niet zelf op gedaan, dat mens die met me meeliep vond dat het moest…’. Roberts gezicht betrekt ‘Heeft ze… niet alweer…’ Met een vlakke hand slaat hij op de tafel waarna hij meteen opstaat. Hij rukt kwaad de deur open en loopt de kamer uit. Voor de tweede keer blijf ik alleen achter in de kamer. Ik kijk in het raam en hoop dat ik de uitgelopen make-up nog kan fixen. Vanaf de gang klinken harde stemmen, ik hoop niet dat ik iets verkeerds gezegd heb… Het duurt een hele tijd voordat er weer iemand binnen komt. Uiteindelijk komt een andere mevrouw met een vriendelijk gezicht binnen. Ze legt een hand op mijn schouder en loodst me weer de kamer uit. We lopen richting de kleedkamer waar ik al eerder ben geweest. Ze geeft me mijn oude kleren weer terug en duwt me naar binnen. Vriendelijk roept ze er nog achterna dat ze wel even op me wacht. Zo snel mogelijk schiet ik mijn eigen kleren weer aan. Ik probeer met behulp van de spiegel mijn make up bij te werken, iets wat niet erg lukt, gebrek aan ervaring denk ik. Het jurkje leg ik over de stoel, ik hoop dat ze er pas achter komen als ik al lang weg ben. Als ik de deur uitkom staat de vrouw die me net kwam halen al te wachten zoals ze had beloofd. ‘Ik ben me helemaal vergeten voor te stellen’ zegt ze. ‘Ik ben Marielle’ haar krullende haar schudt mee met haar hoofd als ze zich voorstelt. Ik glimlach vriendelijk ‘Elsa, ik had de prijsvraag gewonnen.’ Marielle knikt en tuurt in de verte alsof ze iets zoekt. Hoopvol kijk ik dezelfde kant op, misschien komt Robert nog terug. Ze schudt geiriteerd haar hoofd en laat me weer achter. Ik begin er een beetje genoeg van te krijgen en ga op de grond zitten. Met mijn rug leun ik tegen de witgeverfde muur. Ik begint nu toch wel te merken dat ik de hele dag nog niets gegeten heb… Door de zenuwen heb ik de hele dag nog niets anders dan een paar slokken water naar binnen kunnen krijgen. Als Marielle terugkomt sta ik snel op, iets te snel blijkbaar want de kamer begint even te draaien. Marielle grijpt mijn arm vast ‘Kom maar even mee!’ Hoopvol loop ik met haar mee door de lange gangen.

Reacties: