FanFic.nl

A new life

11) CAFETARIA

Neles pov: Simone stond op en liep met me mee naar de cafetaria. Ik vond het wel leuk dat ze meekwam, ik had haar nog niet echt gesproken en kende haar ook niet echt. “En vertel me nu eens iets over jezelf.”� Zei ze vriendelijk. Ik vertelde haar over de verhuis naar Duistland, mijn hobby’s, hoe ik Gustav leerde kennen en daarbij ook de andere jongens van de band. We zaten in de cafetaria. Ik met een cola en Simone met een koffie. “Dus je kent de jongens toch al een tijdje.”� Ik knikte. “Ik zie dat je echt om hen geeft, om hen allemaal. Ik vind het ook lief van je dat je naar hier komt. Je bent echt een steun voor ons allemaal.”� Ik was blij dat ze dat zei. Ik had me soms wat overbodig gevoeld in de kamer bij Tom, maar blijkbaar was dat een verkeerde gedachte. “Bedankt, ik ben blij om dat te horen. Ik had het gevoel dat ik soms wat overbodig was.”� zei ik verlegen. “Maar nee, helemaal niet! Je hoort er nu bij. De jongens beschouwen je als een vriendin, een goede vriendin.”� Ik wist niet goed wat zeggen en lachte alleen maar. “Je kent eigenlijk goed Duits voor hier nog niet zo lang te zijn. Heb je lessen genomen ofzo?”� vroeg ze om van onderwerp te veranderen. “Nee, maar ik had in België al een jaar Duits gekregen op school dus ik verstond al een groot deel. Mijn ouders hebben me het ook een beetje geleerd maar ik heb me snel aangepast.”� “Wel je doet het heel goed.”� Zei ze lief. Onze drankjes waren op en we keerden terug naar de 3 verdieping waar Toms kamer was. Ik kon het goed vinden met Simone en vond het leuk dat ik haar nu wat beter kende. Wanneer we op de gang kwamen zag ik Georg buiten zitten op een bankje. “Hej, Georg, waarom zit jij hier?”� “Zou ik je even kunnen spreken, Nele?”� vroeg hij me met een droevige blik in zijn ogen. “Ja tuurlijk.”� Simone ging binnen in kamer 513, waar Tom lag en ik ging naast Georg op het bankje zitten. “Nele, ik doe me misschien stoer voor en laat niet echt mijn gevoelens zien, maar dat wil niet zeggen dat ik er geen heb. Op dit moment ben ik binnen in me niet zo stoer. Ik voel me verschrikkelijk. Ik ben zo bang dat Tom niet wakker word, of dat hij nog jaren in coma ligt. Tom was men maatje. Ik schoot echt heel goed met hem op en ik mis hem, net zoals we allemaal doen. Ik kan er niet met Bill en Gustav over praten, want Bill heeft het zelf al veel moeilijker als hij laat zien en Gustav... hij is altijd zo speels en... Ik wou gewoon met iemand praten die het in een ander opzicht zag.”� Hij had me dit verteld met tranen in z’n ogen en ik vond het lief dat hij me in vertrouwen had genomen. “Georg, luister, Tom gaat wakker worden echt waar, geloof me maar. Ik ben misschien geen dokter maar ik voel het gewoon. Ik vind het fijn dat je met mij praat en me vertrouwt, maar ik vind dat je er ook met de jongens moet over praten. Zij hebben toch ook het recht om te weten wat je voelt. Misschien moeten jullie samen eens iets doen, gewoon jullie drietjes.”� “Bedankt Nele, om naar me te luisteren. Ik zal ook morgen vragen aan Bill en Gustav om naar een cafeetje te gaan ofzo wel zien wel.”� Sloot hij ons gesprek af. We omhelsden elkaar en gingen de deur naast ons binnen. “Eum Bill, ik moet eigenlijk naar huis...”� ik wou hen hier niet achterlaten, maar ik kon niet anders ik had beloofd om tegen de middag weer thuis te zijn. “Ok, dag Nele en bedankt om te komen.”� “Ik ga ook met je meegaan, Nele.”� Zei Gustav. “Ok, ik kom morgen zeker terug, daag iedereen.”�

Reacties: