FanFic.nl

Ruïne

1 februari 2011

Het landschap was grauw. De bomen waren kaal en de struiken eveneens. Grijze wolken sierden de hemel en de bladeren die op de grond lagen, hadden hun betoverende herfstkleuren reeds ingeleverd voor verschillende tinten nietszeggend bruin.
Daglicht begon net door de boomtoppen heen te priemen, was net genoeg om Harry de weg te wijzen. Zou net genoeg geweest zijn om Harry de weg te wijzen, als hij die niet blindelings gekend had. Maar dat kende hij wel, net als vroeger. Nog meer zelfs. Beter. Hij zou het letterlijk geblinddoekt kunnen afleggen.
Hij liep sneller dan normaal. Het kwam gedeeltelijk omdat het koud was, gedeeltelijk omdat hij genoot van het gevoel van smeltende sneeuwvlokjes op zijn neus. Vooral kwam het omdat hij ernaar uitkeek zijn vrienden weer te zien, ook al was het nog geen vierentwintig uur geleden dat hij afscheid van hen had genomen.
Toen Harry de openplek op wandelde, zaten Liam en Niall hem al op te wachten. Ze leunden met hun rug tegen de afgebrokkelde stenen, zaten diep in hun winterjassen gekropen wegens de kou. De temperatuur hing rond het vriespunt en er stond een guur windje. Daarbij was het ook nog eens belachelijk vroeg. Het verbaasde Harry nog steeds dat zijn vrienden bereid waren geweest voor schooltijd al zijn verjaardag te vieren.
Harry bekeek de stenen wand achter zijn vrienden en bedacht zich hoe erg het veranderd was de afgelopen paar maanden. Het afgelopen jaar. Hij was inmiddels weer op het punt dat hij op de hoogte was van de exacte locatie van elke steen, elk scheurtje en elke vlek. Hij wist zelfs precies waar in de ruïne de hoop zand lag, die het restant was van Phoebes zandtaartjeskoelkast. Dat was gelukkig het enige wat hem er nog zo af en toe van kon overtuigen dat hij haar bestaan niet verzonnen had – als Louis er niet was om hem te verbieden de ruïne te betreden.
‘Gefeliciteerd!’ hoorde Harry plotseling in zijn oor. Hij kleurde enigszins rood omdat hij zo diep in gedachten verzonken was geweest dat hij niets had gehoord. Geen voetstappen, geen ademhaling, helemaal niets.
Twee bekende armen omklemden hem en hij voelde hoe een lichaam tegen zijn rug gedrukt werd. ‘Zeventien alweer, man. Je gaat me nog eens voorbij,’ fluisterde Zayn in zijn oor. Harry giechelde; de warme adem kietelde zijn koele huid.
Hij omklemde Harry nog steviger dan even tevoren.
‘Zayn, niet zo klef!’ hoorde hij Louis protesteren, waarop Zayn hem grinnikend losliet en zich bij Liam en Niall voegde. ‘Gefeliciteerd man,’ grijnsde Louis onmiddellijk en hij trok Harry in een vriendschappelijke omhelzing.
Na een seconde of twee lieten de jongens elkaar weer los en griste Louis een plastic tas van de bosgrond. Hij liep ermee richting de ruïne en nam plaats naast Niall, stond de Ier toe een arm om zijn schouders te draperen. Nadat gebleken was dat Jay noch Zayn iets over had gehouden aan de aanvallen, had Louis Niall langzaam maar zeker vergeven. Inmiddels waren ze beste vriendjes en Harry wachtte stiekem op de dag waarop één van de twee zou bekennen dat er in feite meer aan de hand was dan dat, maar tot nu toe had hij alleen maar vage vermoedens.
Harry glimlachte. Hij was blij dat hij al zijn vrienden bij elkaar had, blij dat Zayn en Louis weer naar Doncaster verhuisd waren. Blij dat iedereen weer bij hem was.
‘Harry,’ riep Zayn hem toe, ‘stop eens met dromen en kom hier. Je moet nog ontbijten voor we naar school gaan.’
Lachend schudde Harry zijn hoofd. Hij realiseerde zich dat hij de enige was die nog stond en nam snel plaats naast zijn beste vriend. Ze kropen dicht tegen elkaar aan om de kou te verdrijven. En omdat het knus was. Vertrouwd. Harry was nog steeds niet helemaal over alle gebeurtenissen heen.
‘Hé Harry,’ hoorde hij Liam zeggen. Hij keek op en zag de bezorgde bruine ogen op hem gericht. ‘Vorig jaar was je niet vrolijk op je verjaardag,’ ging Liam verder zodra ze oogcontact hadden, ‘en toen had je er reden toe, maar nu zijn we allemaal bij elkaar, gezond en wel, dus ik zou het zeer op prijs stellen als je dit jaar wel een beetje opgewekt was. We zijn speciaal voor jou extra vroeg opgestaan, een beetje dankbaarheid mag wel. Een beetje vreugde en zo.’
‘Het spijt me,’ klonk het, maar het was niet afkomstig van Harry. In plaats daarvan kwam het van Zayn.
‘Ik vergeef je, Zayn, dat weet je,’ hielp Harry de jongen met een zwakke glimlach herinneren. Het was waar – hij vergaf hem. Maar dat maakte het niet minder pijnlijk.
Louis onderbrak het gesprek met een vrolijker mededeling: ‘Taart!’
Harry blikte opzij en zag dat Niall enthousiast een schoteltje van Louis aanpakte. ‘Nee!’ riep Louis uit, terwijl hij het schoteltje terugtrok. ‘De eerste is voor de jarige!’
‘Rustig maar, ik wilde het alleen maar doorgeven,’ grijnsde Niall, wat hem een tik op zijn vingers opleverde. Hij ging gewoon door met grijnzen.
Het duurde niet lang voor Louis terug grijnsde en het schoteltje weer teruggaf aan Niall. Met klem zei hij erbij: ‘Voor Harry.’
Niall knikte ijverig en gaf het bordje door. Dat deed hij met de komende paar schoteltjes, net zolang tot iedereen voorzien was en hij stopte bijna de eerste hap in zijn mond toen Louis de vork uit zijn handen tikte. ‘Eerst zingen,’ legde de oudste uit, waarop Niall hem beteuterd aankeek.
‘Wat zingen we?’ vroeg Zayn.
‘Happy Birthday natuurlijk,’ antwoordde Louis, alsof dat algemeen bekend was. ‘Tenzij onze Ierse allochtoon dat niet kent, natuurlijk.’
‘Nee, ik ken het inderdaad niet,’ bekende Niall. ‘Wij zongen alleen maar Keltische liedjes. Kun je het voorzingen?’
‘Ach, houd je mond,’ bitste Louis, maar ze wisten allemaal dat hij het allang niet meer kwaad bedoelde.
‘Nou?’ drong Harry aan. ‘Waar blijft mijn serenade?’
‘Oh, wilde je een serenade?’ vroeg Zayn plagerig. ‘Zeg dat dan gewoon.’ En grijnzend kwam hij van zijn plek af, knielde hij voor Harry neer op de bevroren bosgrond en begon hij op overdreven theatrale wijze Happy Birthday te zingen – inclusief dichtgeknepen ogen en weidse armgebaren.
De andere jongens vielen hem al snel vocaal bij en Harry luisterde, grijnzend, hoe al zijn vrienden voor hem zongen. De geur van versgebakken chocoladetaart drong zijn neus binnen en zijn ogen waren gefixeerd op het gezicht van zijn beste vriend. Recht voor hem. Bij hem.
Veel te snel kwam de vierstemmige symfonie tot een eind. ‘Ik hoop dat de taart smaakt,’ zei Louis. Zayn pakte zijn bordje op en ging weer naast Harry zitten. Niall viel gulzig zijn gebak aan en ook Liam en Louis staken happen in hun mond. Zelf nam Harry ook een hap in zijn mond en zodra hij het doorgeslikt had, riep hij uit: ‘Dit is inderdaad heel lekker!’
‘Bijna zo lekker als die van Anne,’ grapte Niall, wat hem opnieuw een tik van Louis opleverde.
‘Nou, ik vind het heerlijk,’ sprak Liam en toen Harry opzij keek, ontdekte hij een verlegen blos op Zayns wangen. Hij zei verder niets, maar Harry wist zeker dat hij een kleine eeuwigheid in de keuken gespendeerd had om de taart precies goed te krijgen. Harry herinnerde zich Louis’ verjaardag maar al te goed.
‘Je mag wel vaker de keuken in kruipen,’ zei hij met een glimlach, waarop Niall met volle mond riep: ‘Ja, doe!’
Zayn glimlachte. ‘Nou, vooruit dan maar. Ik bak zondag wel weer een taart om te vieren dat we allemaal een jaar bij elkaar zijn.’
‘Moet je doen,’ stemde Louis in. Hij zette zijn bordje op de grond en werkte zich voorzichtig onder Nialls arm vandaan. De jongen keek hem beteuterd aan. Louis legde uit: ‘Als ik nog op tijd in de les wil zitten, moet ik nu echt weg.’
‘Je wil niet op tijd komen,’ probeerde Niall nog, maar Louis schudde zijn hoofd: ‘Sorry, dat wil ik wel.’
‘Geef me op z’n minst eerst een knuffel?’ smeekte Niall en Harry’s lippen krulden op tot een glimlach. Zayn gaf hem een tik tegen zijn bovenbeen en de vrienden keken elkaar aan, schoten toen zonder reden in de lach.
‘Wat?’ vroeg Niall, die zich met zichtbare tegenzin los wurmde uit Louis’ omhelzing.
‘Niets,’ grinnikte Harry, waarna hij opstond. ‘Wij moeten er ook maar eens vandoor als we geen problemen willen.’
‘Hoezo? Heeft onze Lou begeleiding nodig?’ grapte Zayn.
‘Dat ook,’ zei Harry, die intussen de vieze taartbordjes bij elkaar raapte. ‘En ook omdat we zelf naar school moeten.’
Liam en Zayn kwamen ook overeind. Liam gaf het goede voorbeeld door alvast het pad op te lopen. Louis en Niall volgden, armen om elkaar heen. Harry en Zayn iepen achteraan, hand in hand tegen de kou. Omdat het knus was. Vertrouwd. Omdat ze beste vrienden waren en ze vastbesloten waren om elkaar nooit meer uit het oog te verliezen. En met die gedachte liepen ze allemaal het bospad af, op weg naar school, terwijl de zon dapper de hemel in klom.
Ze waren met zijn allen met secondelijm vastgemaakt aan het legohuis en het was fysiek gezien zo goed als onmogelijk om ze los te wrikken. Daar waren ze heilig van overtuigd. En die gedachte was genoeg.

Reacties: