FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

Schuld

Achtergrondinformatie: deze inzendibg is gebaseerd op Schuld van Emma. Deze brief is op zijn beurt weer gebaseerd op aflevering 9x09 van Criminal Minds. Ik denk dat het verband ook alleen maar duidelijk is als je de aflevering hebt gezien, eigenlijk, dus even wat extra uitleg: Emma's brief is van een meisje dat toegeeft dat ze heeft verzonnen dat Charles (mijn hoofdpersoon) haar heeft verkracht. Dit is het gevolg.

Schuld

De boom staat in de achtertuin. Al jaren en jaren, te zien aan zijn dikke stam. Vredig, zijn rustige bomenleven levend. Meestal dan. Maar niet vanavond.
Bomen kunnen niet horen. Gelukkig maar, want als ze dat wel zouden kunnen, hadden de geniepigaards hun verhalen vast neergepend in hun jaarringen. Schreeuwen in de levenslijnen. Dan had de FBI hem naar beneden kunnen halen en hun conclusie bovenop het bewijs kunnen schrijven.
Maar de ringen van vijfentwintig jaar geleden, verraden niets over de geluiden die de lucht toen vulden. Net zomin als de verse toevoegingen van vanavond dat zullen doen. De schreeuw zal verloren gaan in de wind, met hooguit de zwijgende takken als toehoorders.
Je had Lyles blik moeten zien toen ik de concertkaartjes tevoorschijn haalde. Ik denk niet dat ik hem ooit gelukkiger heb gezien. Tina keek me meteen met een niet-begrijpende blik aan, maar heeft niets gezegd. Misschien had ze een vermoeden, maar ze is een goede vrouw en die weten wanneer ze moeten zwijgen. Bovendien hadden haar moederinstincten het al overgenomen: ze kon haar kindje toch niet alleen naar zo’n groot concert laten gaan? Dus ook zij was niet thuis.
Het kind ligt gillend en spartelend op de grond. Je zou haast zeggen dat ze geen energie meer over zou moeten hebben, zo lang is ze al bezig, maar ik weet nog goed dat ik daar al die jaren geleden ook niet mee kon stoppen. Ze moesten eens weten wat haar te wachten staat.
Met een stevige knoop hang ik het touw aan de dikste tak. Het is lastiger dan ik me herinner. De plant heeft in de jaren niet stilgestaan en is vrolijk doorgegaan met groeiend, zich niks aantrekkend van de gebeurtenissen die zich aan zijn takken hebben afgespeeld. Ook de knoop om haar polsen leg ik eenvoudig en snel. Precies zoals vijfentwintig jaar geleden.
Vijfentwintig jaar geleden. Ik heb hem aan zijn polsen gehangen, zoals ze dat bij mij ook hebben gedaan. Hij schreeuwde, ook dat was gelijk. Eerst uit wanhoop en waarschijnlijk ook angst. Misschien zelfs angst voor wat zou komen, omdat hij doorhad dat ik zijn laffe daad ging herhalen. Later enkel nog uit pijn. Gevoelens die ik me maar al te goed kon herinneren. Geloof me, gecastreerd worden is geen pretje.
Uiteindelijk werd hij stil. In tegenstelling tot mij was de handlanger gevallen.
Kwaad. Ik was zo verschrikkelijk kwaad toen ik het bericht in de krant las. Een auto-ongeluk! Alsof God me aan het uitlachen was! Hij, met zijn lelijke smoel. De aanstichter van het zooitje. De held. Het vriendje van de jonkvrouwe die door de vuile neger was verkracht. De werkelijke vader van haar ongeboren zoon. Maar toen had Lyle haar thuisgebracht en wist ik dat de Heere me genadig was. Je moet immers zaaien voor je kunt oogsten.
Het was eindelijk oktober geworden. De zomer had het koren groot en gezond gemaakt, klaar om door de zeis neergehaald te worden.
Mijn vingers glijden over haar benen, omhoog naar de knoop van haar broek. Met een ruk trek ik alles omlaag, precies zoals ze dat bij mij ook deden. Het lemmet laat ik langs haar buik glijden, wat haar nog veel luider doet krijsen. Krasjes in zacht vlees. Hier en daar een snee als voorproefje. Tranen vallen neer op me terwijl de wind gevuld wordt door schreeuwen.
Bloed gutst als een waterval uit haar lippen als ik het metaal erin stak. Ze huilt nog harder. Ik vraag me af waarom. Er vloeide daar immers elke maand bloed. Misschien iets minder, maar toch.
Hij moet het zien. Hij ziet het, ik weet het zeker. God zou me niet zo genadig zijn als die bruut het niet zou kunnen zien, daar vanuit de hel. Voelen ook, hopelijk. Zodat hij eindelijk weet wat hij me heeft aangedaan. Het is vast vergelijkbaar: het lijkt qua bloederigheid in ieder geval op vijfentwintig jaar geleden, toen zijn beste makker hetzelfde overkwam.
Uiteindelijk valt er niet veel meer te snijden. Ik glijd met mijn vinger langs het lemmet. Plakkerig bloed kleeft aan mijn handen. Het heeft iets magisch in het licht van de maan. Mary-Ann huilt nog steeds. Stoppen met krijsen kan ze niet. Ik veeg het bloed af aan haar gezicht, maar ze krijst er meer noch minder om.
Daarom ga ik maar in het gras zitten. Het is nat van de dauwdruppels, maar dat doet me juist goed. Het geeft me ruimte om te genieten, bij te komen van de inspanning. Eigenlijk is het net een kunstwerk, het meisje aan de boom. Niets is mooier dan wraak.
Eindelijk begint haar stem het te begeven, zo lang heeft ze geschreeuwd. Het is voorbij, weet ik nu ook. Ik stap op en pak de schop. Het zand is licht, of misschien is het de adrenaline. Maakt ook niet uit, ik heb in ieder geval al snel een mooi gat. Het is voorbij. Mijn wraak is compleet. Zand erover.
Het geschreeuw is uit de wind verdwenen. Dat kon ze al niet meer. Het touw ligt weer in de schuur, evenals de schep. Mijn pijn? Die ligt onder de grond. En de boom staat nog steeds in de achtertuin.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.