FanFic.nl

A new life

13) HET HOKJE

Ik kwam weer bij het ziekenhuis, het werd zo gewend, te gewend. Ik liep de trappen op, zoals ik al meerdere keren had gedaan en klopte aan bij nummer 513. Bill en Georg zaten elk aan een kant van het bed. “Hej Nele.”� Zeiden ze in koor. Ik kreeg van beiden een knuffel, alleen bleef Georg wel zitten zodat het makkelijker was met zijn been. We babbelden een beetje en een half uurtje later kwam ook Gustav binnen. “Eum, jongens nu dat we hier allemaal zijn zou ik iets willen zeggen.”� Begon Georg, hij keek stiekem in mijn richting en ik knikte om te tonen dat hij verder mocht gaan. “Wel, met deze situatie zijn we volgens mij allemaal een beetje stressie geraakt en...ik heb het er eigenlijk ook moeilijk mee. Ik dacht dat we misschien vanmiddag naar buiten konden gaan en gewoon samen rondhangen, met ons drietjes - sorry Nele - om er even tussen uit te zijn. We moeten toch ook verder met ons leven...”� Ik vond dat Georg het goed had aangepakt en glimlachte naar hem. Bill vond dit blijkbaar niet en keek boos in Georgs ogen. “Hoe kun je er ook maar aan denken! Er tussen uit, met z’n DRIETJES terwijl Tom hier in een coma ligt! Verder met ons leven... mijn tweelingbroer, mijn beste vriend, degene waarvan ik het meeste hou in de hele wereld ligt in een coma!!!”� vloog Bill tegen hem uit. Ik snapte zijn redenering dan wel misschien, maar vond dit te ver gaan en nam het op voor Georg. “Bill!! Denk eens na! We weten dat je Tom mist! Dat doen we allemaal! En Georg stelde het alleen maar voor om goed te doen! Denk eens niet alleen aan jezelf!”� zei ik boos tegen hem. Ik had niet geschreeuwd uit respect voor andere patiënten en om Bill te laten zien dat ik het goed met hem voor had. Gustav had geen vin veroerd en wist niet hoe hij moest reageren en deed dus niets. “Hoe durf je te denken dat je weet wat ik voel!! Je begrijpt er niets van! Je kent ons amper een paar maanden! Je hebt geen idee van wat ik voel! Wat ik doormaak, wat wij doormaken! Dus moei je er niet mee!!”� Bill was nu echt razend op me. Hij was te ver gegaan, ik dacht dat ik iets voor hen betekende. Zij betekende alleszins veel voor mij. Ik miste Tom ook en vond het verschrikkelijk wat Bill nu tegen me had staan roepen. De tranen stonden in mijn ogen, maar ik hield me nog even sterk en liep naar buiten, weg van Bill.
Bills pov: Het ‘hokje’ dat ik overlaatst had gesloten met al mijn gevoelens erin was open gebarsten. Het werd me allemaal weer te veel en ik kon niet langer doen alsof. Het vriendelijk doen tegen iedereen, doen alsof ik het allemaal aankon ging niet meer. Ik kon het niet aan, ik kon het maar niet accepteren dat Tom er voor een hele tijd in mijn leven niet zou zijn. Ik wist dat ik later ook van hem zou moeten ‘scheiden’. Op een bepaald moment zouden we onze eigen weg gaan, ons eigen leven leiden, maar dit was niet wat Toms eigen weg had moeten zijn. Al de gevoelens die ik opgekropt had waren er vandaag harder uitgekomen dan ik had gedacht, maar ik kon er niks aan doen. Georg zijn idee was op zich wel goed, maar bij het horen van ‘ons drietjes’ was er iets geknakt in me. Een week geleden nog met zen ‘viertjes’. Het klonk alsof Tom niet meer mee telde, ook al wist ik dat Georg het zo niet bedoeld had. En het zinnetje ‘we moeten verder met ons leven’... het was wel waar, maar nu was het nog te vroeg. Ik moest eerst accepteren wat er gebeurd was voor ik verder kon. Ik wist dat als Tom hier nog maanden zou liggen, ik hier niet elke dag zou kunnen doorbrengen. Toen Nele het ook nog eens opnam voor Georg werd mijn woede alleen maar groter. Ze dacht dat ik egoïstisch was en alleen aan mezelf dacht. Dat was zo niet, maar in plaats van haar het rustig uit te leggen vloog ik uit tegen haar en zei alle verkeerde dingen. Ik had haar gekwetst. Ik had gezien hoe de twinkeling, die ze altijd in haar ogen had, verdween en een gekwetst gevoel verraadde. Ze betekende echt wel iets voor me. Ik gaf om haar. Ik had haar en Georg verkeerd behandeld, ze hadden dit helemaal niet verdiend. “Eum, Georg, het spijt me zo! Ik wou niet... het is gewoon... het werd me gewoon even te veel. Ik weet dat ik niet de enige ben die het moeilijk heeft en het spijt me. Je had gelijk we moeten verder met ons leven, maar het is gewoon nog even te vroeg.”� Ik meende elk woord van wat ik had gezegd en hoopt dat Georg me vergaf. “Het is ok Bill. Ik weet dat je het erg moeilijk hebt voor het moment, maar probeer het voor ons ook een beetje leefbaar te maken.”� Dat laatste voegde hij er een beetje lachend bij. “Ok, het spijt me.”� Zei ik nog een keer. “En euh Gustav, jij was nogal stil, maar toch ook sorry.”� “het Is al goed, maar is er niet nog iemand die je een verontschuldiging verschuldigd bent?”� “Oh ja, Nele!”� ik stormde de kamer uit op zoek naar haar.

Reacties: