FanFic.nl

Spread my wings

The story of a butterfly. [10]

Ik zwem in het donker. Mijn armen en benen zijn zo zwaar, maar ik blijf zwemmen. Ergens klinkt een stem, een stem die steeds weer een woord herhaalt, een naam. Ik versta niet wat de stem zegt, maar de klank komt me bekend voor.
Mijn ogen... Waar zijn mijn ogen? Waarom zie ik niets? Is dit wel gewoon donker? Ik concentreer me, probeer mijn oogleden te voelen. Ik kan ze niet openen, ze zijn te zwaar. Ik ben moe, zo moe, ik wil zo graag verder slapen in het donker.
Daar is die stem weer. Ik wil ernaartoe, ik wil mijn handen optillen en het donker wegvegen, ik wil zien wie die stem beheerst want ik denk... nee, ik voel... dat die naam mijn naam is.
‘Calli? Hoor je me?’ Dit keer begrijp ik de woorden die gezegd worden. Calli... Die naam ken ik, of dat geloof ik toch. Ik adem diep in en focus al mijn energie op mijn ogen. Het donker wordt dunner, gordijn na gordijn van duisternis valt. Met een laatste krachtinspanning komen mijn wimpers van elkaar, mijn ogen focussen en ik kijk in een gezicht. Een gezicht waarvan ik voel dat ik het zou moeten herkennen.
‘Hey meisje, ben je wakker?’ vraagt de jongen stil en streelt over mijn hand. Ik open mijn mond maar er komt geen woord uit, alleen een schor gekras.
‘Rustig maar, drink eerst wat.’ Hij neemt een plastic beker van een tafeltje en zet er een rietje in. Ik neem een paar voorzichtige slokken. Eerst doet het pijn, maar daarna voel ik hoe mijn keel zachter wordt. Ik kijk om me heen en zie een witte kamer.
‘Waar ben ik?’ fluister ik hees.
‘In het ziekenhuis. Je bent vier dagen buiten westen geweest. Herinner je je niets meer?’ Ik schud verbaasd mijn hoofd. De jongen fronst.
‘Weet je wie je bent?’ Weer schud ik van neen, tranen van angst rollen nu over mijn wangen. De jongen neemt mijn handen in de zijne en komt tegen me aanzitten.
‘Weet je wie ik ben?’
‘Ik... Ik weet niets meer,’ mompel ik en barst in huilen uit. Ik voel me zo klein in dit grote witte bed en verstop mijn gezicht tegen de schouder van de jongen.
‘Ssssst, niet huilen. Het komt allemaal wel goed. Je lijdt aan geheugenverlies door de klap, de dokters hadden ons ervoor gewaarschuwd. Kalm maar meisje, ik help je wel.’
‘I-ik ben zo bang,’ snik ik. ‘Ik weet helemaal niets meer.’
‘Jouw naam is Calli Reimann, beter gekend als Skitt. Je bent achttien jaar oud. Je bent een internationale rockster. Je speelt gitaar en je zingt. Je ouders zijn gescheiden, je woont bij je vader, Lester Reimann. Hij is ook je manager. Je moeder heet Ariadne Weiss en was vroeger een bekende zangeres. Je woont in Hamburg. Je bodyguard heet Bruno. Je hebt een kat die Jewels heet.’ Zijn stem maakt me rustig. Ik verwerk de hele resem feiten in mijn hoofd en soms voel ik een klein schokje, als ik iets denk te herkennen. Maar niets blijft hangen, alsof hij het leven van iemand anders vertelt.
‘Hoe ben ik hier terecht gekomen?’
‘Je hebt een ongeluk gehad. Je bent aangereden door een auto. Toen je over de voorruit vloog heb je je linkerarm bezeerd, maar niets ernstig.’ Ik voel aan mijn arm en merk nu pas dat er een mitella omheen zit.
‘De ergste klap was toen je neerkwam. Je bent op je hoofd terecht gekomen en de dokters vreesden voor een schedelbreuk of erger. Ik heb het zien gebeuren, en het was niet fraai. De eerste dagen dachten ze dat je verlamd zou zijn vanaf je nek, maar uiteindelijk was het allemaal niet zo erg als het eruit zag. Het geheugenverlies zal uiteindelijk voorbij gaan, maak je geen zorgen. En tot die tijd zal ik voor je zorgen.’ Hij glimlacht en aait over mijn haar. Ik staar ingespannen naar zijn gezicht.
‘Ik kan me geen naam herinneren, maar ik herken iets aan jouw gezicht...’ mompel ik.
‘Dat mag ik hopen,’ zegt hij zacht. ‘Ik ben de jongen van wie je houdt.’
‘Echt?’
‘Echt.’ Hij kust me op mijn slaap en ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder.
‘Hoe heet je dan?’
‘Detlev.’

Detlev, zijn vader en mijn vader zitten bij me op de kamer. Ze vertellen me mijn leven, maar ik krijg geen inzicht. Mijn geheugen blijft blanco.
Blijkbaar zijn Detlev en ik verloofd en al een hele tijd samen, en was hij bij me toen het ongeval gebeurde. Ik ben hem dankbaar dat hij de hele tijd bij me is gebleven en druk een zoen op zijn wang. Detlev straalt en legt glimlachend een hand om mijn middel. Ik vind het jammer dat ik geen herinneringen meer heb, hij is zo lief voor me.
Mijn mijmeringen worden verstoord door een enorm kabaal op de gang, alsof er gevochten wordt. Het geluid van kwade stemmen komt steeds dichterbij tot de deur van mijn kamer met een gigantische klap open wordt gegooid en tegen de muur slaat. Mijn vader en Roy Helwig springen tegelijk overeind en Detlev knijpt zijn arm wat steviger om me heen als een lange jongen met zwart haar en een furieuze blik in zijn gemaquilleerde ogen komt binnenstuiven. Twee bodyguards die ik herken als de lijfwachten die mijn deur bewaken, houden hem in bedwang.
‘Calli! Luister niet naar ze, het zijn allemaal leugens!’ schreeuwt hij en ik kruip in paniek tegen mijn kussen aan. Zijn dat die maniakale fans waar Detlev me voor waarschuwde?
‘Lysander, breng de jongeman naar buiten alsjeblieft,’ wuift Roy Helwig naar de linkse bodyguard, die knikt en samen met zijn kompaan nu al hun gewicht in de strijd gooien en de jongen naar de deur werken.
‘Calli, je moet me geloven! Detlev is niet jouw vriendje en die auto was geen ongeluk! Ze maken misbruik van je geheugenverlies om je met hem te doen trouwen! Alsjeblieft Calli, weet je niet meer wie ik ben?’ Hij smeekt, zijn ogen vol tranen terwijl hij zich blijft verzetten. Ik kijk hem lang aan, de diepe donkerbruine ogen zeggen me vaag iets maar...
‘Sorry... Ik weet niet wie je bent.’ Zijn hele lijf verslapt en de tranen stromen over zijn wangen wanneer hij zich verslagen laat wegbrengen.
‘Sommige fans gaan wel heel ver om hun idool voor zich te winnen,’ mompelt Helwig en mijn vader knikt met vertraging. Detlev ontspant en streelt weer zachtjes over mijn arm, maar mijn gedachten blijven afdwalen naar de jongen met de donkere ogen.

Reacties: