FanFic.nl

Stand Alones

Dad's Song

Mijn vader overleed toen ik nog vrij jong was: ik was pas negentien jaar oud. Hij was zelf ook nog vrij jong maar ondanks dat noemde ik hem geregeld lachend “oudje”. Gelukkig kon hij er bijna altijd om lachen en reageerde hij vaak met iets in de trant van: “Ja joh, Cody, wrijf het er maar weer in”. We hadden een hele goede band samen en deden dan ook regelmatig leuke dingen, zoals met zijn tweeën naar sportwedstrijden gaan of zelf sporten. Soms kwam hij ook bij de repetities van mijn band Set It Off kijken. Ik zag hem altijd als een grote inspiratiebron en dat doe ik nu nog steeds.

Al sinds de dag dat hij overleden is wens ik dat ik hem in zijn laatste dagen nog had kunnen zien, maar ik was niet thuis; ik was het hele weekend met de rest van mijn band weg. Het weekend zou bestaan uit uitgaan en repeteren, zoals vele van onze weekenden samen. Bovendien zag niemand het aankomen: mijn vader was, voor zover wij (en hijzelf) wisten kerngezond. Ik denk dat de klap daardoor alleen harder aan kwam. Hij overleed in zijn slaap, wat mij ergens laat hopen dat het daardoor vrediger was. Voor hem dan. Ik maak mezelf al een paar jaar wijs dat hij zo minder geleden heeft, maar ik zou de waarheid nooit weten.

Ik heb vaak geprobeerd de pijn van mijn vaders dood in nummers om te zetten. Dat is iets wat hij me al van jongs af aan heeft geleerd: emoties in liedteksten omzetten. Muziek is vaak iets geweest waarop ik in moeilijkere momenten terug wist te vallen; ik heb vaak mijn gevoelens in nummers om kunnen zetten. Maar dit is anders, de pijn is veel dieper en de woorden komen niet goed op papier. Ik vond het nooit goed genoeg; ik wilde het beste voor mijn vader. Hij was immers de persoon die het beste in mij – en mijn band – naar boven probeerde te halen. Bovendien was het emotioneel behoorlijk zwaar om over hem te schrijven. Bij bijna elke poging die ik waagde barste ik in tranen uit. Ik huilde sinds zijn dood meer dan normaal, maar negen van de tien keer dat ik huilde kwam het doordat ik hem miste. Er waren zoveel dingen die me aan hem deden denken, met name in mijn kamer. Ik heb die dingen echter nooit weg kunnen halen. Het was als het ware alsof hij alsnog hier was, in mijn kamer. Bovendien heb ik regelmatig het gevoel dat hij als een soort van beschermengel over mij waakt.

Mijn vader was een man die me veel leerde en met name op het gebied van het volgen van je dromen. Hij had al snel vertrouwen in mijn band en hielp ons ook vaak. Hij wist dat ik een enorme passie voor muziek heb en ik merkte ook regelmatig dat hij trots was op mij en de band. Op de momenten dat ik de hoop op succes dreigde te verliezen zei hij vaak: “Cody, je komt er vanzelf wel. Ik geloof in je en je weet toch dat er geen binnendoor weg is om succesvol te worden? Jij en de jongens hebben talent zat en jullie werken er hard voor”.

Vaak denk ik ook terug aan de momenten die mijn vader en ik deelden. Ik koester de herinneringen die ik aan hem heb. Natuurlijk waren er bij ons ook momenten waarop we het bloed onder elkaars nagels vandaan konden halen, maar misschien hoort dat bij het opgroeien. Achteraf heb ik veel spijt van die momenten, ondanks dat ze weinig voorkwamen. Ik vraag me regelmatig af hoe ik daar tegen aan zou kijken als hij hier nog was. Dat is een vraag waar niemand een antwoord op weet, maar ik weet wel dat ik er bijna alles voor over zou hebben om nog één knuffel van hem te krijgen, als een soort van afscheidsknuffel. Mijn vader wist me altijd te kalmeren, of het nou door praten of door een knuffel was.

Ik hoor vaak van familie en vrienden van mijn vader dat hij enorm trots op me zou zijn. Hoewel dat me enorm goed doet, krijg ik altijd een brok in mijn keel als ik dat hoor en moet ik erom veel moeite doen om niet in huilen uit te barsten, wetend dat ik dan toch niet meer kan stoppen met huilen.

Ik slaak een zucht en besluit nog één poging te wagen. Eén laatste poging om de pijn in woorden om te zetten. Voor hem, voor papa. Ik loop naar mijn bureau waar ik ga zitten. Ik pak mijn schrijfschrift en blader door mijn eerdere pogingen heen. Vervolgens pak ik een pen en begin ik te schrijven, hopend dat, als we dit spelen, mijn vader het op de één of andere manier kan horen.

Reacties: