FanFic.nl

Is this real?

Just an ordinary day.

Ugh. Het is maandagochtend. Half zeven. 2 Dingen die ik haat, maandagochtenden en vroeg opstaan. Om de pijn te verzachten pak ik mijn telefoon. Op slakkentempo check ik Whatsapp, Twitter, Facebook en Instagram. Je kent het wel...
Oh nee! Mijn ogen openen zich opeens heel snel. Ik ben weer in slaap gevallen. Met een sprong -die soepel bedoeld was, maar in de uitvoering íets minder soepel bleek te zijn- kom ik uit bed. Over 20 minuten moet ik al in de trein zitten. Ik doe deo op, doe mijn kleren van gisteren maar weer aan, maak een staart in mijn haar en pak mijn schooltas. Ik ontbijt vandaag maar op school. En mijn make up? Hopelijk zit er nog mascara in mijn tas.
Op mijn fiets race ik naar het station. Helemaal bezweet kom ik aan, maar de trein heb ik gehaald. Met een plof neem ik plaats in een vierzits waar nog een oud opaatje en omaatje zitten en een jongen. Ik kijk ze niet aan, straks zien ze m'n bezwete, rode hoofd. Op mijn telefoon app ik nog even met Leila, een van mijn beste vriendinnen. Ze lacht me uit vanwege mijn verslaapactie.
Ik kijk op. Ik ben bij mijn station. Terwijl ik mijn jas en tas pak kijk ik of er nog bekenden rond lopen. Buiten de trein staat Leila met Suzan, die ook een vriendin van me is, al te wachten. 'Yoo, daar hebben we Doornroosje ook weer!' zegt Leila ter begroeting. Ik grinnik, en met z'n drieën lopen we naar de bushalte.

'Jongens, het kan dat jullie deze vergelijking sneller met jullie rekenmachine kunnen uitrekenen', zegt mijn scheikundedocent. Ik steek mijn hand op. 'Ja?' vraagt mijn docent. 'Ik heb mijn rekenmachine niet bij. Mag ik even mijn telefoon gebruiken om het uit te rekenen?' Mijn docent knikt. Ik graai in mijn tas naar mijn telefoon. Niks. Ik voel in mijn broekzakken en dan in die van mijn jas. Ook niks. 'Suus? Heb jij mijn telefoon gezien?' 'Uhh, nee?' zegt Suzan, die me verbaasd aankijkt. 'Gaat het wel goed met je? Jij hebt je telefoon constant in je hand.' Ik lach wel om haar grapje, maar stress hem ondertussen wel. Er staan zo veel dingen op mijn telefoon en er staat geen code op. Ik vraag aan de docent of ik mijn telefoon mag zoeken, maar dat mag niet. 'Ga in je pauze zo meteen maar,' luidt het antwoord van hem.

Zodra de bel gaat pak ik mijn spullen en zoek in de school naar mijn telefoon. Zonder resultaat. Ik bots op tegen Alex. Lekker awkward. Alex is de jongen waar ik mee bezig ben, maar toch niet. Hij is knap, meer dan knap. Warmbruin haar met blauwe ogen. Soms spreken we af en dan is het gezellig. Vaak spreken we elkaar daarna weken niet meer tot de volgende afspraak. Heel apart. Daarom is deze plotselinge ontmoeting op school ook apart. 'WOW. H-h-h-oi. Sorry. Hoi Alex!' sputter ik allemaal uit. 'Heb jij mijn telefoon gezien?'
'Hé Jen! Je telefoon? Nee. Maar ik moet snel naar de les, spreek je later!' En met een flirty knipoog loopt ie weg. Wat moet ik nou daarmee.
Verder heb ik geen tijd om erbij stil te staan. Ik zoek verder.

Het is vier uur en ik zit weer in de trein terug. Nog steeds geen teken van mijn telefoon. Op het station had ik nog rond gevraagd aan mensen die er werkten of er een Samsung Galaxy SIII was gevonden, maar zonder resultaat.

Ik kom thuis en gooi mijn tas neer. 'Jen! Jij bent iets kwijt hé?' vraagt mijn moeder zodra ik de keuken binnen loop. 'Ja! Klopt. Hoe weet je dat? Ligt mijn telefoon thuis?' 'Nog niet,' zegt mijn moeder. 'Maar ik werd vanmiddag door iemand opgebeld die een Samsung had gevonden. Hij belde naar degene die als 'Mama' in je telefoonboek staat. En zoals je misschien wel weet, ben ik dat!' Opgelucht haal ik adem. Hij is dus gevonden. 'Brengen ze de telefoon langs?'
'Ik had gezegd dat jij eventjes terug zou bellen. Hier heb ik het nummer.' Mama overhandigt me een stukje afgescheurde krant met een nummer erop.
'Heb je ook de naam van die gene? Was het een volwassene?' Mama schudt haar hoofd. 'Ik weet geen naam. Maar hij klonk niet heel oud en zei dat ie je telefoon in de trein had gevonden.' Ah! De jongen tegenover mij in de trein. Ik probeer me hem voor de geest te halen, maar met weinig resultaat. Hij had een capuchon op en een zonnebril op. Zijn blonde haar kwam geloof ik net onder zijn capuchon uit. Ik word nieuwsgierig en typ het nummer in op de huistelefoon. De lijn gaat over. Er wordt opgenomen. 'Hoi?' 'Hallo!'reageer ik blij. 'Je spreekt met Jen, jij hebt mijn telefoon gevonden? 'Uh, ja. Dat klopt inderdaad.' De stem klinkt vriendelijk en fijn. En een beetje terughoudend. En bekend. 'Ah super. Ik ben opgelucht dat mijn telefoon is gevonden. Met wie spreek ik eigenlijk?' Het blijft even stil aan de andere kant. 'Nou... niet gaan gillen ofzo alsjeblieft, maar je spreekt met Niall Horan.'

Reacties: