FanFic.nl

Zijn Menselijke Engel

Hoofdstuk 5

Zijn tanden bijten zachtjes op zijn onderlip terwijl hij zijn hand van Chuck's buikje haalt. Hij zet een stap naar voren, wat alleen maar leidt tot mijn kleine broertje die in tranen uitbarst. Schichtig kijkt hij om zich heen en hij steekt zijn arm uit over het ledikantje. Gretig pakt Chuck zijn vinger vast en hij grinnikt zachtjes. 'Rustig maar, ik ga nergens heen... En kijk,' hij wijst naar mij en Chuck draait zijn hoofdje naar me om. 'Daar is je zus alweer.' Voorzichtig neem ik een paar stappen totdat ik voor het bedje sta en snel veeg ik de tranen van mijn gezicht. 'Ik ben hier,' mompel ik zachtjes en ook ditmaal pakt Chuck mijn wijsvinger vast. Ik kijk naar zijn handen, beide gevuld met zowel mijn als Harry's wijsvinger, en een somber lachje verlaat mijn mond. 'Oh kom op, dat was geen echt lach.' Mijn ogen schieten naar Harry's lippen maar die hadden niet gesproken. In plaats daarvan kijkt hij met een frons op Chuck neer, duidelijk diep in gedachte. Een pijnscheut schiet door mijn kuit en met een gil val ik op de grond. Dezelfde koude bries was te voelen voordat de pijn was te voelen in mijn kuit. 'Stop!' Mijn vinger was al uit het kleine handje gegleden en ik maak me zo klein als ik kan, langzaam heen en weer wiegend. 'Laat het alsjeblieft stoppen..'

Met een gil belandt Daisy op de grond en in een vloeiende beweging kijk ik op. Voor een sterfelijk iemand was alleen de kou te voelen, maar voor iemand zoals hem was het ook mogelijk de persoon zelf te zien. 'Laat het alsjeblieft stoppen..' hoor ik zachtjes. Mijn blik dwaalt af naar beneden waar Daisy in een foetus-houding heen en weer wiegt. Voorzichtig, zodat mijn vinger niet uit Chuck's handje glijdt, zak ik door mijn knieën waarna ik mijn engel tegen me aandruk. Haar gezicht ligt begraven tussen mijn nek en schouder en ik kan de zoute tranen over mijn borstkas voelen glijden. Ik kijk op naar het onzichtbare figuur. 'Caleb, beter ben je binnen nu en heel snel deze kamer uit,' denk ik, wetend dat hij me kan horen aangezien ik gedachten van anderen kan overnemen. 'Maar dan is de lol ervan af, niet dan?' Inwendig grom ik, terwijl ik de snikken van Daisy alleen maar heviger worden. 'Ik ben hier... En ga nergens heen,' probeer ik haar te sussen. Ze klemt haar hand om mijn shirt en trekt me voor zover het kan nog dichter tegen zich aan terwijl de tranen blijven vloeien. Dan realiseer ik me dat ze hem nog steeds kan horen en langzaam beginnen mijn hoektanden te groeien. 'Ik zou het maar niet doen Harry, wie weet wat ze gaat zien.' Ik sluit mijn ogen en neem diep adem voordat ik weer opkijk naar de jongen met de zwarte haren. 'H-Har-Harry...' klinkt een gebroken stem. Ik kijk naar beneden, maar haar gezicht is nog steeds verborgen in de holte. 'H-hoe w-weet de m-m-man jouw naam?'

Daisy Rose Carter

Zijn koude lichaam verstijft en eindelijk kijk ik op, maar zijn groene ogen zijn gefocust op iets anders. 'Daisy, er is hier geen andere man...' vertelt hij zachtjes. Ik schud mijn hoofd in ongeloof. 'Oh ik ben er wel hoor love. Jij kan me niet zien, maar Harry wel.' De stem van de man gniffelt gemeen en met een ruk kijk ik Harry aan. 'Je kan hem zien?!' roep ik verbaasd uit. 'Nee. Daze, je hoort spoken.' De woede borrelt op en ik sta op, versterking zoekend bij het ledikantje. 'Ik ben niet gek Harry! Ik hoor zijn stem, ik voel zijn aanwezigheid!' Ook hij staat nu op. Zijn lengte torent over mijn miezerige 1 meter 63 en ik kijk boos naar hem op. 'Iemand heeft zo te zien haar stoute schoenen aangetrokken.' Mijn ogen worden groter, terwijl die van de groen geoogde jongen alleen maar woedend naar iets achter mij kijken. Een koude vlaag is naast me te voelen en de haren op mijn armen staan binnen een paar seconden overeind. 'We zullen zien Styles, het mag misschien jouw meisje worden, maar ik kan haar breken voor je de kans krijgt haar de jouwe te maken.' Dat had hij niet tegen mij... Ik kijk op naar een bijna stomende Harry. Zijn eens groene ogen lijken een rode gloed te hebben overgenomen en ik neem een stap naar achter. 'Je ogen...' mompel ik zachtjes terwijl ik verder naar achter stap. Zijn ogen kijken schichtig naar de mijne voordat ze vergroten. 'Shit.' Hij doet zijn ogen dicht en neemt diep adem voordat hij weer voor zich kijkt. De groene kleur is weer terug, en ik begin mezelf af te vragen of ik het wel goed zag. 'Wat... Hoe?!' 'Was toch bijna je geheimpje eruit hè, Edward. Ik zou maar oppassen.' Mijn ogen worden groter, net als die van Harry. 'Vertel me nu niet dat je hem niet hoor, of ziet, Harry! Je hele blik vertelt mij dat je het wel degelijk doet!' roep ik boos uit. Tot mijn grote geluk lag Chuck als een blok te slapen, wat mij wat meer ruimte geeft. 'En hoe zou jij dat weten dan?! Ik was gewoon in gedachte.' Mijn wenkbrauw schiet omhoog en ik vouw mijn armen over mijn borst. 'Wil je het dan zo graag weten?!' Hij knikt en draait zich naar mij om. Het enige wat ik hoor is het duistere gegniffel van de onbekende man. Ik neem diep adem als ik de koude bries weer langs me voel, dezelfde als ik altijd bij Harry voel, en met een zachte stem vertel ik het hem. 'Hij is koud, net als jij.'






Reageren = melding <3

Reacties: