FanFic.nl

Courage • Thorin Oakenshield

Hoofdstuk 9.

Het ging mis, echode het door Bilbo’s gedachten. Hij deed zijn best om Azogs aandacht af te leiden door hem in de schenen te prikken, maar zijn concentratie verslapte omdat hij zag dat Alyssae bewegingsloos onder een warg lag. Haar gezicht was onherkenbaar onder het bloed. Thorin had overeind weten te krabbelen. Hij kon zich nog maar nauwelijks staande houden en hoewel hij de poot van het beest eraf had weten te houwen, leek hij verder weinig te kunnen uitrichten. Hij steunde op zijn zwaard en zijn lippen bewogen, maar Bilbo wist niet of iemand hem zou horen.
Bilbo richtte zich weer op zijn eigen moeilijkheden toen Azogs zwaard langst flitste en hem op een haar na miste. Het wezen had inmiddels door dat hij van een onzichtbare vijand te duchten had, maar hij gaf Bilbo geen strobreed ruimte en dreef hem steeds verder naar een bergwand.
Druppeltjes angstzweet prikten in zijn ogen, terwijl hij zijn kansen afwoog. Hij moest langs het monster zien te komen, maar dat was een levensgevaarlijke onderneming door het zwaard dat elke centimeter leek te bestrijken.
Bilbo hoorde zijn hart in zijn oren kloppen, zodat het moeilijk was om zich te concentreren. Hij probeerde zichzelf onder controle te krijgen, want hij wist dat hij met zijn onafgebroken gehijg Azog naar zich toe lokte.
Hij was maar klein, hield hij zich voor. Hij kon een sprintje trekken en onder de benen van de ork door duiken. Een moment wenste hij dat hij Gollem voor zich had, die hij met bewoordingen tot uitstel van zijn hongerigheid had kunnen drijven. In tegenstelling tot gisteren, had hij nu alleen maar brute kracht voor zich – en een verzengende vastberadenheid om hem van top tot teen in tweeën te splijten.

De rotswand prikte onverwacht hard in zijn rug, waardoor hij zacht jammerde. Bilbo vervloekte zijn stomheid, want die pijnkreet trok direct de aandacht van de ork. Bilbo zag het zwaard recht op hem af komen. Een moment lang was hij met stomheid geslagen en kon hij alleen maar naar het grote zwaard staren. Toen namen zijn instincten het over en dook hij naar de grond. Zijn knieën en handen schaafden open en zijn kaken klapten hard op elkaar toen hij de grond raakte. Hij verbeet zijn pijn en bleef enkele seconden languit op de grond liggen. Hij krabbelde in paniek overeind, maar zijn bewegingen trokken teveel aandacht. Bilbo voelde een grillige pijn in zijn arm toen Azog zijn voet erop zette. De botten kraakten en vlammen van pijn ontkiemden uit de botten van zijn onderarm, die braken als lucifers. Hij gilde het uit en liet het zwaard los.
De wereld duizelde hem. Door de pijn kon hij boven niet meer van onder onderscheiden. Golven van misselijkheid overspoelden hem en deden hem braken. Met zijn andere hand wist hij in een waas van laatste hoop op overleven het zwaard te pakken. Hij huilde hartverscheurend terwijl hij ermee in zijn eigen arm probeerde te hakken om zich zo van het nutteloze lichaamsdeel te ontdoen. Het lukte niet.
Bloed spoot uit de wonden die hij zichzelf toebracht, maar hij kon zichzelf er niet toe brengen om verder te gaan. Hij ging dood.

Bilbo merkte het niet toen Azog hem als een dode hond opzij schopte en zich omdraaide om weer het strijdgewoel in te gaan. Doodstil lag hij op de grond, terwijl de grond om hem rood kleurde. Het leek alsof er lava uit een gat omhoog werd gespuwd. Alles raakte bedekt, maar de bron werd aan het oog ontrokken. Niemand nam Bilbo’s eenzame strijd tegen de dood waar, waarin hij langzaam het onderspit dolf.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.