FanFic.nl

We have to kill 46 children... And then each other.

Hoofdstuk 15: Training

Ik had eerlijk niet verwacht dat ik zó hard had geslagen, maar dat verminderde mijn genoegen niet toen ik Caden’s blauwe oog de volgende ochtend zag. Ergens was ik toch wel bang dat de spelmakers het niet door de vingers zouden zien, maar zodra ik Chaff’s grijns zag wist ik dat gevoel enigszins weg te drukken.
Nadat ik naar Chaff terug had gegrijnsd keek ik naar Seeder’s gezicht, wie mij afkeurend aankeek.
Ik sloeg mijn ogen neer, zoals ik geleerd had van school en ging in stilte aan de ontbijttafel zitten. Mijn ogen werden groot toen ik mijn bord zag, het wist mij nog steeds te verbazen hoe groot mensen uit het Capitool ontbeten.
Seeder schraapte haar keel voordat een van ons kon beginnen met eten. ‘Vandaag hebben jullie de eerste training,’ begon ze, ‘en ik wil dat jullie zoveel mogelijk met andere districten proberen te praten – vrienden maken.’ Niemand bracht er iets op in, ook al voelde ik dat iedereen liever iets anders ging doen dan vrienden maken. ‘Het hoeven geen bondgenoten te worden, maar kijk of je ervoor kan zorgen dat ze je niet op de eerste dag al opkomen jagen.’ Hierbij voelde ik haar ogen even op mij, en ik keek haar in haar ogen aan. ‘En wat nou als ik dat verpest?’ Vroeg ik aan haar, ‘zoals je hebt gemerkt’ – hierbij wees ik naar Caden toe – ‘ben ik niet de beste in vrienden maken.’ Ik weet niet waarom ik tegen haar in ging, misschien was het de blik in haar ogen of het feit dat ik echt geen vrienden wilde maken met mensen die ik moet vermoorden.
Seeder haar lippen vormde een rechte lijn. ‘Dat heb ik gemerkt.’ Zei ze stijfjes. Even dacht ik dat ze het daarbij wilde laten, en ik keek alweer naar mijn bord. ‘Maar ik dacht dat misschien het nu wel in je kop was doorgedrongen dat als jij het wilt overleven, je wat meer moet oppassen. De spelmakers laten geen meisje winnen dat elke tribuut in elkaar slaat zodra ze de kans krijgt.’ Seeder kneep haar ogen toe toen ik een lachje uitstootte. ‘Misschien vinden zij het wel spannend, een keer een echte vechter uit district elf.’
Indigo – die zich tot nu toe stil had gehouden – nam een hap adem, gelijk met de andere mensen uit het Capitool, terwijl Chaff begon te lachen. ‘Een meisje dat kinderen uit háár eigen district in elkaar slaat, dat zou het vooral thuis goed doen.’ Seeder klikte met haar tong zodra ze het had uitgesproken, en alsof ze het nog niet erg genoeg had gemaakt, voegde ze eraan toe: ‘je ouders zullen vast trots op jou zijn.’
Ik balde mijn handen tot vuisten, en even wilde ik opstaan en boos wegstormen, maar ik kon mijn ouders al voor mij zien. Ze zullen helemaal niet trots op mij zijn.
Er welde tranen op in mijn ogen, - uit frustratie, of uit schaamte, ik kon het niet zeggen - maar ik liet ze niet zien, in plaats daarvan keek ik naar mijn bord, en haalde een paar keer diep adem.
Ik mompelde iets in de lijnen van ‘het zal wel’ voordat ik een broodje in mijn mond propte en Indigo negeerde die vol afschuw ‘manieren’ uitstoot.
Terwijl ik afwezig op een broodje zat te kauwen dacht ik na over wat ik zou laten zien bij de training. Ik twijfelde of ik mij aan Seeder’s advies ging houden, ik vond het idee om onzichtbaar wat meer overlevingstechnieken te leren aantrekkelijker. Mijn ogen vonden die van Ellen – wie naast mij zat – en mompelde: ‘wat ben jij van plan?’ Ellen, die ook in haar gedachten verzonken was, schrok op voordat ze terug mompelde: ‘kamer.’ Ik knikte en ging weer verder met afwezig op een broodje kauwen.

*
De kamer viel achter ons dicht met een zachte klik, en ik keek Ellen met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Wat is het plan?’
Ellen zuchtte voordat zij op haar bed ging zitten.
‘Seeder’s plan volgen?’ Vroeg ze, maar aan haar gezicht te zien was zij het er ook niet mee eens.
‘Ik dacht eerder een beetje onzichtbaar blijven?’ Opperde ik twijfelend. Ellen knikte alsof zij dat idee al had doorgedacht. ‘Maar we hebben onze sponsors nodig, en de spelmakers zijn wel onze beste kans daarvoor…’ Ellen liet haar zin doodlopen, en er viel even een stilte, beiden hadden we een bedenkelijke blik op ons gezicht.
‘Of we doen beiden iets anders?’ Mijn stem klonk twijfelend.
Ellen schudde haar hoofd. ‘Nee, we hebben al laten zien dat wij vriendinnen zijn, het zou alleen maar argwaan wekken.’ Ik knikte opnieuw en fronste mijn wenkbrauwen, voordat ik iets kon zeggen klonk er een zacht geklop op de deur. ‘Het zal weer eens niet.’ Mompelde ik voordat ik de deur opendeed. Seeder stond achter de deur en overhandigde mij twee trainingsuniformen. Ik nam ze aan en was van plan om de deur weer dicht te smijten voordat Seeder mij tegen hield. ‘Loes, kan je even mee komen..’ Haar stem was stijf, maar ik zag haar ogen even heen en weer de gang schieten. Ik twijfelde even, maar aangezien zij mij mentor was, kon ik maar beter meegaan. Zodra ik de kleren aan Ellen had gegeven en ik een ‘doei’ had gemompeld, strompelde ik achter Seeder de kamer uit. Ik wist niet waar we heen gingen, maar ik was toch wel verrast toen ze de deur naar wat ik denk haar slaapkamer, opengooiden. ‘Ga maar naar binnen.’ Haar stem klonk al wat levendiger maar nog steeds stijfjes. Ongemakkelijk liep ik haar kamer in, en ik kon het niet laten om even rond te kijken. Haar kamer was groot en luxe, net zoals elk vertrek hier, maar het gaf een wat meer vertrouwd gevoel af. Misschien waren het de onopgemaakte dekens die op het bed lagen, een teken dat de avoxen hier nog niet waren geweest, of dat de ramen openstonden en dat daardoor het gepraat van de Capitoolinwoners klonk, wie allemaal in hoge piepstemmen over elkaar klonken. Ik strompelde naar de ramen, en keek naar buiten. In de kamer van Ellen en mij hadden we geen ramen.
Er was een groot plein onderaan, wat druk was gekleurd door vele kleuren, in het midden van het plein hing een groot beeldscherm, groot genoeg dat zelfs ík kon zien wat erop afgebeeld was. De gezichten van de tributen waren zichtbaar op het scherm, waaronder er verschillende scores stonden. Ik fronste mijn wenkbrauwen en kneep mijn ogen toe om te zien wat voorn scores het waren. ‘Dat zijn de wedjes over hoelang de tributen het vol houden.’ De stem van Seeder klonk dichtbij, en ik draaide mij met een slag om. ‘En, wat denken zij van mij?’ Grapte ik.
Seeder fronste haar wenkbrauwen, ‘je staat niet als hoogste, om het zo maar te zeggen. Ellen daar in tegen–‘ ze wees even naar Ellen’s gezicht, wie nu op het beeldscherm zichtbaar was. ‘Na Caden’s stunt met haar bij de openingsavond heeft haar veel sponsors opgeleverd.’ Ik kon de glimlach die op mijn gezicht kwam niet onderdrukken, ook al was Caden een klootzak, ik was toch wel dankbaar dat hij Ellen een grotere kans aan het geven was.
Seeder bekeek mijn gezicht aandachtig. ‘De ruzie ging helemaal niet om Caden, hé?’
Ik besloot het dom te spellen. ‘Welke ruzie?’ Seeder’s lippen trokken naar beneden, ‘de ruzie waarin jij Caden een blauw oog hebt geslagen.’
Ik knikte bedenkelijk voordat ik met mijn hand wuifde, ‘aah, die ruzie.’
Seeder’s frons werd nog dieper, ‘jij zou dit niet zo licht moeten nemen, Loes. Het Capitool vindt het niks als tributen tegen hun regels ingaan.’
Even wilde ik ‘het zal wel’ terug zeggen, maar ik besloot een andere weg in te gaan. ‘Hoe weet jij dat dan?’ Seeder kneep haar ogen bij elkaar, ‘ik ben al een paar jaar een mentor, weet je. Jij moet eens wat meer vertrouwen in mij krijgen.’ ‘Lekker goeie mentor ben jij zeg, er is geen winnaar meer geweest voor district 11 sinds Chaff.’ Ik zag even pijn door Seeder’s ogen schieten, en even dacht ik dat ik te ver was gegaan.
Seeder schudde haar hoofd, ‘ik ben hier niet om mijn eigen fouten te verbeteren, ik wil weten waarom jij Caden in elkaar hebt geslagen.’
‘Alleen een blauw oog.’ Mompelde ik voordat ik mijn hoofd schudde. ‘Nee, ik mag het niet vertellen, en ik bedoel heb jij Caden gezien? Hij ziet er nu alleen nog maar stoerder uit.’ Ik probeerde een grapje te maken, maar dat leek langs Seeder te gaan. In plaats daarvan zuchtte ze en schudde haar hoofd. ‘Jij gaat het mij niet vertellen, hé?’ Ik beet op mijn lip en schudde mijn hoofd. ‘Het zal wel niet. Ga je nu maar omkleden, anders kom je zo nog te laat.’
Ik liep met grote stappen de kamer uit, totdat bij de deur Seeder’s stem mij stopte. ‘Nog sorry wat ik had gezegd aan tafel.. Over jouw ouders..’ Haar stem klonk onzeker. In plaats van haar te antwoordde liep ik de kamer uit zonder iets te zeggen.

Reacties: