FanFic.nl

Yilu de Vuurvrezer

Proloog

"Herinner me eraan: waarom zijn we hier ook alweer?"

Het was een mooie dag op zee. Er waren maar een paar wolken aan de lucht te zien en over de oceaan voer een groot, ijzeren schip. Een oorlogsschip. Op het schip stond een meisje aan de zijkant van het schip en leunde op de rand. Haar naam was Yilu. Ze keek rond over de grote oceaan of ze misschien enig teken van een vliegende bizon kon zien. Natuurlijk zag ze niets. Ze vond dit allemaal maar dom en was het liefst gewoon thuis. Maar natuurlijk moest haar zogenaamde vader weer eens mee met zijn neef om op zoek te gaan naar één of andere Avatar. Zogenaamde vader? Ja, Iroh had haar geadopteerd. Volgens hem vond hij haar in een afgebrand bos, zonder ouders. Ze dacht daar liever niet te veel over na, als ze eerlijk was. Het idee dat je eigen ouders je in een bos dumpen is natuurlijk niet altijd lekker..

"We zijn hier omdat prins Zuko de Avatar wil vinden. En wij zijn hier om te zorgen dat hij geen domme dingen doet," antwoordde Iroh die op het dek zat. Hij was weer eens thee aan het drinken en Zuko was druk bezig met het oefenen van zijn vuursturingstechnieken. Yilu keek er gapend naar.
"Dan kun je maar beter meteen ingrijpen. Hij speelt nu al met vuur."
Zuko keek kwaad op.
"Jullie leiden me af! Koppen dicht, anders kan ik me niet concentreren."
"Ik wil hier niet eens zijn!" riep Yilu verontwaardigd.
Zuko schoot net een straal vuur uit zijn vingertoppen de lucht in en keek haar weer boos aan.
"Dan spring je over boord!"
"Misschien doe ik dat ook wel!"
"Oh ja?!"
"JA!"
"Doe dan! Dan kun je misschien es leren om 'water te sturen'! Probeer dan!"
Yilu keek Zuko kwaad in zijn ogen.
"Stop ermee, Zuko. Je gaat te ver," dreigde ze.
Zuko keek alleen nog maar kwader.
"Maar nee, dat kan niet. Want jij bent geen watermeester hè? Je bent een vuurmeester. En dat zul je altijd blijven."
"Jongens, laten we dit nou niet alweer doen!" zei Iroh die er snel tussen kwam staan.
Yilu keek kwaad. Wat Zuko zei was waar. Ze zou nooit een watermeester kunnen zijn, al was dat haar grootste droom. Ze kon alleen maar vuursturen terwijl ze dat niet wilde. Zuko duwde zijn oom aan de kant.
"Op een dag zul je dit moeten gebruiken, Yilu. Je hebt geen idee welke kracht er in je zit!"
Hij liep op Yilu af.
"Zuko, doe dit niet.."
Maar Zuko beweegde zijn hand snel langs Yilu's gezicht en een vuurstraal schoot langs haar heen. Yilu schreeuwde en bedekte haar ogen met haar handen. Op dat moment werd Zuko aan de kant geduwd door zijn oom.
"Doe dat nooit meer, Zuko!" zei hij boos.
Yilu rende snel het schip binnen en ging op haar kamer zitten.

Reacties: