FanFic.nl

Never good enough

Dat was het dan...

Zuchtend laat ik mezelf op een van de bankjes zakken. Een man met zwart haar en tatoeages op zijn armen kijkt me nieuwsgierig aan. Ik wil mijn oortjes uit mijn zak pakken maar bedenk me op tijd dat mijn telefoon leeg was en dat dus geen zin heeft. Ik zit al een tijdje voor me uit te staren als ik wordt aangestoten. Een lange vrouw, die overduidelijk zwanger is, staat me een beetje geïrriteerd aan te kijken. ‘Denk je echt dat je hier kan gaan zitten?’ vraagt ze.
Ik haal mijn schouders op en sta op zodat ze op mijn plaats kan gaan zitten. De man met de tatoeages kijkt haar een beetje afkeurend aan waardoor ik stiekem moet lachen. ‘Waar moet je heen?’ Vraagt hij als een nieuwe bus langs komt rijden. Ik werp een korte blik op het bordje ‘Volgende bus,’. Ik durf hem mijn woonplaats niet te vertellen, van jongs af aan heeft mijn moeder me verteld dat ik dat nooit mag doen. Hij knikt vriendelijk en stapt de bus in.
Pas als de bus al lang uit het zicht is durf ik naar voren te lopen om op het bordje te gaan kijken. Nu ik beter kijk zie ik dat bij deze bushalte helemaal geen bus komt die ik moet hebben. De duizeligheid die weer in alle hevigheid is komen opzetten waardoor ik moeite heb met het lezen van de tekst. De zwangere vrouw heeft haar tassen op de plek naast haar gezet waardoor ik moet blijven staan. Met mijn voorhoofd leun tegen het koude glas van het bushokje om een beetje rustig te worden. Mijn hoofd voelt veel te licht, ik moet echt iets eten, en snel. Ik besluit om een stukje te gaan lopen, misschien vind ik ergens een kraampje waar ik iets te eten kan kopen.

Ik slenter nu al bijna een halfuur door de drukke straat en heb nog steeds geen betaalbaar eten gevonden. Wel heb ik ergens een flesje water kunnen kopen, maar die is ook al bijna leeg. De zon is veel te warm, het zweet drupt langs mijn nek en ik kan ook wel wat deo gebruiken. Als ik een zijstraatje insla zie ik het grote gebouw waar ik vanochtend nog was weer. Ik glimlach als ik denk aan de korte tijd dat ik Robert Pattinson heb gezien. In een wat hoger tempo loop ik door het zijstraatje totdat ik weer voor het grote gebouw sta. Ik heb geen idee van wat er gebeurt maar ineens lijkt alles wazig te worden. Mijn benen beginnen weer te trillen, ik probeer nog om hulp te roepen maar ben al te laat, ik wordt meegesleurd in een zwart gat.

Reacties: