FanFic.nl

Black Butler Continious

Hoofdstuk 1: De Franse Zakenman

Mocht je ergens naar toe kunnen gaan in de wereld, waar zou het dan zijn. Even weg zijn van alles wat zo dicht bij je was en je kunt vergeten. Of vergeten we dan wel werkelijk waar we even afstand van willen nemen. Mensen hebben iets in hun hoofd dat er voor zorgt dat we meer denken dan alle andere wezens, en daarom nog niet slimmer zijn. Een stemmetje in ons hoofd dat ons doet denken aan dingen die we nog moeten doen, dingen die gebeurt zijn en waar we constant terug aan herinnert worden, en deze dingen zorgen voor een gevoel door heel ons lichaam dat ons zo ongelukkig maakt dat we er ziek van kunnen worden. De nacht gaat langzaam voorbij en mijn ogen zijn nog steeds open, maar niet dat ik niet moe ben. Geestelijk en lichamelijk wil ik slapen maar zorgen maken dat ik moeilijk adem en blijf staren naar dat kleine lichtstreepje dat ontsnap tussen de zware gordijnen door. Ik ben verdwaalt in de stilt en mijn wil om door te zetten is gebroken. Zelf weet ik goed genoeg dat het zo niet door kan gaan en zowel ik als mijn omgeving hier langzaam aan ten onder gaat.

Ik rijk naar de hemel maar mijn voeten zijn vastgelijmd aan de grond. Ik blijf dit herhalen en ondanks dat er niets verandert, vraag ik mij af waarom ik niet opgeef. Alles blijft op me neervallen en mijn weg naar boven wordt met de tijd meer en meer geblokkeerd. De weg naar boven lijkt een doolhof, maar toch blijf ik proberen ook al weet ik dat ik op het einde terug naar beneden val.

Zo vaak willen we verleden vergeten. Het ergens verstoppen zodat het onvindbaar is, maar zelf ben je bewust dat het daar nog verborgen ligt. We willen dingen vergeten die ons pijn doen ondanks dat ze altijd een blije herinnering waren geweest. Als je dingen vergeet, geef je dan niet meer om de mensen die leefden en dood gingen voor ons? Er is geen toekomst voor mensen die alleen geven om de toekomst en het verleden proberen te vergeten.

Sebastian stond nog geen twee meter verder van me vandaan terwijl ik het doorweekte lijk bekeek. Een jonge vrouw met goud blond haar lag daar op de koude stenen van London. Miserabel en toch leek het iets vereeuwigend te hebben. Iets onnatuurlijk mooi en toch akelig. Ik observeerde de situatie en Sebastian deed overduidelijk hetzelfde. We waren omringd met geruchten, gefluister en angst. Angst van de mensen die vreesde voor de moordenaar die opzoek was naar zijn derde slachtoffer, wat zonder twijfel een andere jonge vrouw zou zijn die net zo vereeuwigd leek als de twee vorige uitverkorenen. Onze blikken ontmoette elkaar en ik naderde commissaris Lord Randall en politie officier Fred Abberline van de grootstedelijke politiedienst dat ook wel bekend stond als ‘Scotland Yard’. Zonder enige tegenspraak te dullen, nam ik het dossier uit hun handen waarna een korte minachtende lach uit mijn lippen ontsnapte. Het duurde niet lang of ik overhandigde het papier terug aan de persoon die duidelijk niet goedkeurde dat ik zo in hun papierwerk neusde.

“En wat denk jij hier te doen.” Waren de woorden die uit Lord Randall zijn mond kwamen, al even minachtend als mijn lach van een paar seconden geleden.

“Wel, ik zou graag kijken naar de persoonlijke eigendommen van het slachtoffer.” Sprak ik en ik en Sebastian wachten geduldig zijn toestemming af, maar het was officier Abberline die ons informeerde dat deze vrouw geen bezittingen bij had en dus ook niet geïdentificeerd kon worden, net zoals de twee vorige slachtoffers. Met het gebrek aan informatie, verlieten we de plaats waar mensen niet weg te krijgen waren. Mensen zijn zo’n nieuwsgierige wezens dat zelfs nieuwsgierigheid angst verdrinkt. In plaats van weg te rennen zouden we blijven staan en toekijken hoe een ander vermoord wordt zonder te denken dat jij de volgende zou kunnen zijn, wetend dat ontsnappen tegen de tijd dat het tot je door dringt onmogelijk is.

De straten in Londen waren kouder aan het worden. Ik voelde mijn handen licht verkleumen onderweg naar huis en ik vermoede dat het puntje van men neus samen met mijn wangen rood gekleurd waren. Sebastian opende de deur van het verblijf in Londen. De warmte overweldigde me. Zoals gewoonlijk werd mijn winterjas keurig weggehangen. Ik maakte gestalte de trap te betreden, maar niet veel later eiste het geklop op de massieve houten deur mijn aandacht.

“Ah, door heel deze toestand was ik bijna vergeten dat ik een afspraak had met Monsieur Delveaux.”

Alexander Delveaux was een Franse onderhandelaar die een samenwerking met het Funtom Bedrijf wou aangaan. Het is een welvarend bedrijf dat sterk ondersteund werd door de rijken en de burgerij. Vooral bleek hij geïnteresseerd in de kwaliteit van het speelgoed en niet zo zeer in het snoepgoed dat ze hiernaast ook produceerden.
“Aaaaah, Earl Ciel Phantomhive.” Begroete hij mij op een familiale toon, ondanks ik hem nog maar een keer had ontmoet op een zakelijke bijeenkomst eerder dit najaar.

“Monsieur Delveaux, zullen we zaken verder bespreken in mijn kantoor met thee en elevenses.”

Sebastian maakte een kleine nederige buiging. Ik nam aan dat de meneer, wiens zwarte jas werd aangenomen door Sebastian, mij ging volgen naar het eerste verdiep van het buitenverblijf. Daar namen we plaats tegenover elkaar, gescheiden door een smalle eikenhouten tafel waar het schaakbord prachtig op stond gepresenteerd. Wanneer ik merkte dat Alexander Delveaux gestalte maakte om het onderhandelingsaanbod aantrekkelijker te maken met gevlei, brak een simpel handgebaar dit af.

“Een samenwerking tussen twee bedrijven betekend meestal dat het ene bedrijf de steun nodig heeft van het ander, niet zo zeer omgekeerd. Met andere woorden, het bedrijf dat de samenwerking aanvraagt of te wel winst wil maken of verlies leid en zijn schulden wilt wegwerken door samen te werken met een bedrijf dat standvastig is. Hiernaast zou spionage ook een optie kunnen zijn, maar van wat ik heb gehoord van uw speelgoedbedrijf, lijken de twee eerder geopteerde opties dichter bij de waarheid aan te leunen.”
Zoals gewoonlijk had ik me goed voorbereid, maar dat bleek hem wel te verbazen. Niets was zo verraderlijk als een gezichtsuitdrukking bij een directe confrontatie van de feiten. Het was een open boek dat gelezen kon worden, maar het was saai en vervelend, om maar te zwijgen van de tijd die het zou roven.

“Maar….” Ging ik verder, “Ik ben bereid een aanbod te doen als jij dit spel van mij kan winnen.”

Ik stond altijd open voor een schaakspel. De man leek van slag te zijn en het amuseerde me kennelijk diep van binnen om te zien hoe hij niet op zijn woorden kon komen. Ik zou liegen dat hij mij niet verbaasde de kamer uit te lopen, na enkele woorden uitgesproken te hebben die ik amper kon verstaan door het Franse dialect dat er in voor kwam, maar ik was zeker van de woorden die ik wel verstaan had.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.